sweater weather - bws.

veertien : in het hol van de leeuw.

Langzaam draaide ik me om, en keek in de bekende bruine ogen, zag het bruine krullende haar, en de verbaasde blik in zijn ogen. 'Hey... Bradley,' Stamelde ik. 'Wat doe jij hier?' vroeg Brad, nog steeds verbaasd. 'Lang verhaal...' Bradley haalde zijn schouders op, 'ik heb de tijd,' 'Oh...'

Er viel een stilte, een erg ongemakkelijke stilte. 'Mae?' 'Ja?' 'Hoe lang ben je al buiten, in deze regen?' 'Geen idee,' antwoordde ik. Eigenlijk was ik wel dankbaar voor deze regen, want daardoor zag je hopelijk niet dat ik zojuist mijn ogen uit mijn kop gejankt had.

'Kom,' Ik keek op naar Bradley, die voorzichtig glimlachte. 'Wat?' 'Kom mee, mijn appartement is hier om de hoek, daar is het droog,' 'Eh,' Ik staarde hem aan, keek toen naar mijn handen in mijn schoot en overwoog mijn opties. 

Mee gaan met Bradley, de antwoorden krijgen waar ik al zo lang op wachtte,  of hier blijven zitten, verkleumd, doorweekt, zonder manier om wie dan ook te contacteren, wachtend op een wonderlijke samenkomst van omstandigheden, waardoor ik thuis zou komen?

Ik slaakte een zucht. Dit was wat ik de afgelopen maanden gewild had. Brad zien, de waarheid te weten komen. Maar nu hij hier echt stond, wilde ik het liefst terugkrabbelen. 

Fuck, waarschijnlijk was dit die "wonderlijke samenkomst van omstandigheden".

'Oh, kom op, Mae, je overweegt toch niet echt hier te blijven zitten?' 'Ik... weet het niet,' Gaf ik toe. 'Ik bijt niet,' grijnsde Brad. 'Weet ik,' 'Kom gewoon, Mae, al blijf je maar een kwartiertje,' er groeide iets in mijn borst, en ik wist dat hij iets belangrijks wilde gaan zeggen, ' ik wil gewoon zeker zijn-' Brad onderbrak zichzelf, 'laat maar, kom mee, je bent helemaal aan het trillen,'

'Wat?' vroeg ik gealarmeerd, omdat hij zichzelf onderbroken had, 'Wat wilde je zeggen?' Herhaalde ik. Bradley zag er opeens onzeker uit, 'Ik wil er zeker van zijn... Dat het goed met je gaat...' fluisterde hij.

Nu voelde ik de tranen, die door de aanblik van Brad in mijn ogen waren ontstaan, over mijn wangen lopen. 'Is dit serieus?' 'Natuurlijk, Mae, dat is de reden dat ik- laten we dit niet zo op straat bespreken, kom asjeblieft mee naar binnen.'

Ik zuchtte, liet mijn schouders hangen, en stond op van het stenen bankje. 'Oke,' antwoordde ik, 'maar alleen als je die zin die je net wilde zeggen af maakt.' Bradley knikte, en stak hield de paraplu die hij in zijn hand hield iets mijn richting op, 'kom onder mijn paraplu,' zei hij, 'ook al vraag ik me af of dat nog veel zin heeft.'

Ik probeerde mijn lachen in te houden, maar dat lukte niet. Terwijl we het korte stukje overbrugden van het bankje naar de voordeur van het gebouw waar Brad woonde, besefte ik me dat het letterlijk altijd zo had kunnen zijn. Brad en ik, lachend wandelend door de straten van Londen. Zo had het kunnen zijn, als het anders was gelopen. Als Bradley niet zo'n domme asshole was geweest.

'Zo, daar zijn we dan,' Bradley stond voor een gebouw, dat erg anders was dan ik had verwacht. Ik was nog nooit bij hem thuis geweest, maar dit was niet wat ik voor me had gezien. Het gebouw zag er erg anoniem uit, als een fabriekspand, dat verbouwd was. Ik bedacht me dat het dat waarschijnlijk ook was. 

Re-urbanisatie. Ik had geen idee waarom iets dat ik jaren geleden geleerd had bij aardrijkskunde nu in mijn brein omhoogkwam, maar het was beter dan welke gedachte dan ook aan de persoon naast wie ik nu liep, want naar hem kijken deed me al denken aan wat hij gedaan had, en elke keer dat ik daar aan dacht schoten er pijnsteken door mijn borst.

Brad haalde de deur van het slot en hield hem open. 'Dames eerst,' zei hij, met een kleine glimlach. Ik glimlachte terug, want ja, wat moest ik anders, en liep de deur door. Binnen was het gebouw iets meer zoals ik me verwacht had. Het zag er duur uit, maar niet op de 'alles is wit of glas met een marmeren vloer en een kandelaar aan het plafond'-manier.

We stonden in een hal die niet heel groot was, maar ook niet heel klein. 'Kom,' Brad glimlachte en ik liep gehaast achter hem aan richting de lift. Het ritje met de lift was ongemakkelijk maar ook prettig. De lift was klein, en de bekende Bradley-geur drong mijn neus binnen. Ik moest me inhouden om niet heel diep in te ademen door mijn neus en te genieten van de rustgevende geur.

De lift stopte op de vijfde, en tevens bovenste verdieping van het gebouw. In stilte liepen we naar de deur van Brad's woning. Ik bedacht me dat ik eigenlijk wel heel geïnteresseerd was in hoe Bradleys woning eruit ging zien, aangezien de plek waar je het grootste deel van je leven doorbrengt vaak heel persoonlijk is. Althans, dat was bij mij tenminste wel het geval. Of, was Brad meer het type waar alles heel onpersoonlijk was? Om eerlijk te zijn, wist ik het niet. Ook al voelde het bekend om bij hem te zijn, het was duidelijk dat alles anders was, dat de afgelopen maanden, en Bradley's actie, ons uit elkaar hadden gedreven.

Ik schudde mijn hoofd om niet te denken aan wat hij me geflikt had terwijl Brad de deur van zijn appartement opende. 'Welkom in mijn huis.'

Ik was in het hol van de leeuw.

A/N;

eindelijk bradley content!!1!1 

damn wat een intense cliffhanger  ook weer. 

oke guys ik ben dus half bezig met een blake richardson boek maar idk of dat überhaupt leuk is om online te gooien dus bij deze zouden jullie dat lezen lmao

toedels x ro.