sweater weather - bws.

vierendertig : een clown met een leren jas.

Ik kwam ongeveer een uur later aan bij zijn appartement. Hij deed open. We knuffelden. Het voelde fijn, maar gespannen. Het afgelopen uur was ik me maar blijven afvragen waarom Brad wilde praten. Ik zou het snel genoeg horen, besloot ik, terwijl we, een beetje ongemakkelijk, op de bank gingen zitten. 

'Dus,' begon hij, 'waar wilde je over praten?' Ik kon mijn nieuwsgierigheid over wat hij wilde zeggen niet bedwingen dus antwoordde ik: 'Nee, ga jij maar eerst.' Hij knikte langzaam. 

'Ik heb het naar mijn zin gehad, gisteren, dat moet je geloven, maar ik had het gevoel dat jij,' hij was stil en keek naar zijn handen, 'en ik bedoel, ik weet natuurlijk ook niet hoe het zit maar ik wil... duidelijkheid?' 

Ik kon een niet begrijpende blik niet onderdrukken, en daarbij stootte ik een vrij ongemakkelijk lach uit. 'Sorry, maar dit snap ik niet helemaal,' Ik had een vermoeden dat hij dezelfde reden had voor dit gesprek als ik, maar ik wilde hem het horen zeggen.

'Nou ja, misschien ben ik wat... onzeker? Ik bedoel, hij is misschien lang, en hij ziet er niet uit als een soort clown, zoals ik, met zijn leren jack en zijn gescheurde broeken, en hij rookt ook dus hij zal niet zeuren over een vieze smaak als jullie...,' Bradley's wangen werden rood en ik kon niks anders dan hem voor een paar seconden adorerend aankijken, voordat de essentie van zijn woorden tot me doordrong.

Shit, hij was echt jaloers op mij en Hayes. Ongemakkelijk schoof ik naar hem toe, en pakte ik zijn hand, voorzichtig. Verbaasd keek hij op. Ik moest nu goed mijn woorden kiezen. 

'Ik weet niet waar je vandaan hebt dat je er uit ziet als een clown met een leren jack aan, maar als we dat even negeren, zal ik je vertellen wat ik hier over denk. Brad, geloof me als ik zeg dat ik alleen vrienden ben met Hayes. Ik snap dat je onzeker bent, maar ik val niet op types als hij. Ik val op schattige types,' ik trok mijn wenkbrauw op, 'met krullend haar, gestreepte shirts, ringen, die kunnen zingen en niet zo goed tegen hun verlies kunnen bij Mario Kart,'

Brad keek me aan en was nu lijkbleek in plaats van rood. 'Je moet niet zo onzeker zijn,' sprak ik hem toe, 'want op dit moment is de enige persoon waar ik geïnteresseerd in ben Bradley Will Simpson.' 'Maar, ik heb je zo veel pijn gedaan,' verdriet vonkte in zijn ogen, en ik voelde mijn wangen rood worden bij de gedachte aan wat er gebeurd was.

'Laten we het daar niet over hebben,' piepte ik, 'ik wil niet meer naar het verleden kijken. Ik wil vooruit kijken, naar de toekomst. En ja, ik ben misschien nog niet op het punt dat ik je voor honderd procent kan vergeven, maar ik ben bereid daar aan te werken,'

Ik had niet verwacht dat Bradleys mond open zou vallen, maar ik had nog minder verwacht, dat nadat hij zijn mond weer dicht had gedaan, hij zijn ene hand op mijn heup zou leggen, en met de andere voorzichtig mijn kin zou pakken. 

Hij glimlachte nerveus, 'mag ik?' Ik knikte ademloos, en eindelijk, na al die maanden, kreeg ik wat ik zo graag wilde, waarvan ik gedacht had dat het nooit meer zou gebeuren.

Brad's lippen op die van mij.