Μαθήματα μαγειρικής (Book 2)

Ω κύριε Anderson

Την επόμενη ημέρα στο εστιατόριο γίνεται ξανά χαμός... Προσπαθώ όπως πάντα να τα ελέγχω όλα και να επιτηρώ
(έλα έλα πάρτε τα πόδια σας)
Φωνάζω ενώ χτυπάω δυνατά παλαμάκια και ξαφνικά ο Peter έρχεται δίπλα μου
(το καταλάβαμε ότι πρέπει να δουλέψουμε)
Λέει και αποφασίζω να μην του δώσω σημασία... Δεν ανέχομαι βλακείες στην δουλειά μου
(ξέρετε ότι έχουμε σημαντικούς πελάτες να ταΐσουμε εδώ μέσα... Οπότε κόψτε τα πολλά λόγια και τις ειρωνείες και δουλέψτε)
Λέω ενώ κοιτάζω τον Peter και προχωράω στους πάγκους για να δω πως τα πάνε... Ξέρω πως με θεωρούν στρίγκλα και κακιά εδώ μέσα και ξινή και πολλά άλλα... Όμως έτσι πρέπει να είμαι... Αλλιώς δεν κάνουμε δουλειά... Εντωμεταξύ ο Brandon μας κάλεσε το βράδυ να πάμε σε μια παράσταση χορού... Αν κατάλαβα καλά... Η όπερα... Τέλος πάντων το θέμα είναι ότι κάπου μας κάλεσε... Λογικά θα είναι και εκείνος... Φφφ δεν θέλω καθόλου να πάω αλλά πρέπει... Όπως και να χει χρωστάω πολλά στον Brandon...

Το βράδυ ήρθε πολύ πιο σύντομα από ότι περίμενα και τελικά ανακαλύπτω ότι η παράσταση είναι όπερα... Νομίζω πως το λένε Τουραντότ... Ελπίζω να είναι ενδιαφέρουσα... Καθόμαστε στις καρέκλες και δυστυχώς αυτός κάθεται δίπλα μου... Γαμώ την γκαντεμιά μου και είναι και ωραίος... Φοράει ένα μαύρο παντελόνι με ασορτί μαύρο σακάκι και λευκό πουκάμισο με μαύρη γραβάτα... Είναι τόσο ελκυστικός... Ακόμα και τώρα μου προκαλεί αναστάτωση... Ξαφνικά τα φώτα σβήνουν και σιγά σιγά οι ψίθυροι σταματούν... Τώρα αρχίζει η παράσταση
(έχεις ξανά πάει σε παράσταση όπερας Bella;)
Ρωτάει ο Brandon ο οποία κάθεται στα αριστερά μου και γνέφω αρνητικά με το κεφάλι
(όχι ποτέ)
(να είσαι σίγουρη πως θα σου αρέσει αυτή η παράσταση... Ξέρεις αυτό το έργο έγινε από έναν Άγγλο νομίζω)
(λάθος... Η Τουραντότ είναι έργο ενός Ιταλού συγγραφέα)
Πετάει ξαφνικά εκείνος και πραγματικά εκπλήσσομαι που ξέρει για όπερα... Πόσα έχει μάθει αυτός ο άνθρωπος τέλος πάντων...

Οι ώρες περνούν... Κι εγώ αισθάνομαι υπερβολικά άβολα... Είναι τόσο κοντά μου... Σχεδόν ακούω τον χτύπο της καρδιάς του... Κάνει πολύ ζέστη εδώ μέσα
(δεσποινίς Dillon είστε καλά;)
Ρωτάει με την χαμηλή βραχνή του φωνή και πραγματικά δεν αντέχω άλλο... Σηκώνομαι από την θέση μου και πηγαίνω σχεδόν τρέχοντας στο μπάνιο... Κλείνω την πόρτα και παίρνω βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω... Χριστέ μου γιατί αισθάνομαι έτσι;... Ευτυχώς δεν είναι κανείς εδώ μέσα... Πηγαίνω μπροστά στον νιπτήρα και πλένω λίγο τα χέρια και τον λαιμό μου... Ίσως το κρύο νερό με βοηθάει να συνέλθω... Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και κοκαλώνω καθώς τον βλέπω να μπαίνει με φόρα μέσα ενώ κλείνει την πόρτα.. Τι στο
(Stephen;)
(σου έλειψα;)
Ρωτάει με ειρωνεία στον τόνο της φωνής του ενώ τα μάτια του λάμπουν... Ωχ ήρθε με όρεξη αυτός
(τι κάνεις εδώ;)
(ήρθα να δω αν είσαι καλά)
Λέει ενώ με πλησιάζει και παρατηρώ το χαμόγελο του... Ένα χαμόγελο που δεν φτάνει στα μάτια του... Είναι θυμωμένος αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί
(όπως βλέπεις είμαι μια χαρά... Φύγε τώρα)
Λέω ενώ στρέφομαι και κοιτάζω λίγο το μακιγιάζ μου... Επίτηδες φυσικά... Ξαφνικά εκείνος έρχεται με αρπάζει από το μπράτσο και με στρέφει απότομα ώστε να τον κοιτάζω... Τι στο
(τι πρόβλημα έχεις;... Άφησε με ήσυχη)
(όχι... Αυτή την φορά όχι... Θα μείνουμε εδώ να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα)
(όπως;... Να μιλήσουμε για το παρελθόν;)
Πετάω ενώ σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου και τον παρακολουθώ να ανακατεύει νευρικά τα μαλλιά του
(για πολλά... Δεν είναι μόνο το παρελθόν)
(ναι σορρυ που σου το χαλάω αλλά εδώ μέσα δεν είναι και τόσο εύκολο να μιλήσουμε)
Μουρμουρίζω ενώ κάνω να φύγω αλλά εκείνος με προλαβαίνει και με αρπάζει από το μπράτσο
(αύριο θα έρθω να σε βρω... Πρέπει να μιλήσουμε)
Ορίστε;... Να με βρει από που;... Τι νομίζει ότι εγώ κάνω διακοπές εδώ πέρα;
(πρώτον αύριο θα δουλεύω όλη την ημέρα στο εστιατόριο του Brandon... Δεύτερον δεν νομίζω πως έχουμε κάτι να πούμε εμείς οι δύο)
(σταμάτα να με εξοργίζεις και απλώς άκουσε με για μια φορά)
(δεν μπορώ... Δεν θέλω να σε ακούσω το καταλαβαίνεις;... Πέρασα τέσσερα χρόνια μακριά σου και ήμουν μια χαρά... Τώρα τι θέλεις;... Γιατί ήρθες μετά από τόσο καιρό;)
(γαμώ την τύχη μου ξέρεις πως πέρασαν αυτά τα τέσσερα χρόνια;... Κάθε μέρα μετάνιωνα που δεν σου μίλησα τότε... Κάθε μέρα έπινα... Γαμώτο Bella ήθελα απλώς να σου εξηγήσω και ας έφευγες μετά... Και ας μην ήμασταν ξανά μαζί... Ήθελα να ξέρεις)
Λέει και πλέον τα μάτια του λάμπουν από καθαρή ειλικρίνεια... Έλα τώρα δεν θέλω να με τουμπάρει
(άφησε με Stephen... Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει νόημα πλέον)
Μουρμουρίζω αδύναμα ενώ τραβάω το χέρι μου από την λαβή του... Όλα έχουν αλλάξει πλέον... Εμείς έχουμε αλλάξει... Δεν υπάρχει κάτι για να σώσουμε από το παρελθόν
(λυπάμαι... Ειλικρινά λυπάμαι Stephen αλλά... Δεν το βλέπεις;... Εμείς οι δύο δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε)
(γιατί το πιστεύεις αυτό;)
(επειδή φαινόταν... Δεν μας έβλεπες;... Συνεχώς τσακωμοί... Φωνές... Προβλήματα... Πάντα κάποιος η κάτι μας εμπόδισε να είμαστε μαζί)
(και αυτό είναι η δικαιολογία σου;... Επειδή μας εμποδίζουν οι άλλοι σημαίνει ότι εμείς δεν μπορούμε να είμαστε μαζί;)
Πετάει με απότομο τόνο και πραγματικά όλο μου το σώμα στέκει προσοχή μπροστά του... Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο θυμωμένο
(μήπως τελικά ήθελες να φύγεις μακριά μου και αυτό ήταν η τέλεια ευκαιρία;... Μήπως ήθελες όντως να με αφήσεις;)
Χωρίς να τι ελέγξω σηκώνω το χέρι και του δίνω ένα δυνατό χαστούκι στο μάγουλο... Ε δεν θα τον αφήσω να ρίξει όλες τις ευθύνες πάνω μου
(ξέρεις δεν έκανα μόνο εγώ λάθη σε αυτήν την σχέση)
Μουρμουρίζω ενώ νιώθω κόμπους δακρύων πίσω από τα μάτια μου... Όχι ρε δεν θα λυγίσω μπροστά του... Δεν το αξίζει
(είσαι πολύ γελοίος τελικά)
Προσθέτω σιγανά και βαδίζω προς την πόρτα
(αύριο θα έρθω... Και δεν αστειεύομαι)
Τον ακούω να λέει αλλά δεν δίνω σημασία και φεύγω... Ελπίζω για το δικό του καλό να μην το κάνει...

Το βράδυ μόλις επιστρέφω κάθομαι με την Alicia στον καναπέ και πίνουμε ζέστη σοκολάτα... Η μικρή έχει κοιμηθεί οπότε έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε ελεύθερα
(και για πες μου... Σου άρεσε η παράταση;)
(ναι... Ήταν ενδιαφέρουσα)
Βάσιμα δεν την είδα καν με τις βλακείες του Stephen αλλά τέσπα
(την επόμενη φορά θα πάμε όλοι μαζί)
Λέει και πίνω μια γουλιά από την σοκολάτα μου... Τώρα ξέρω που το πάει αλλά δεν το σχολιάζω
(με τον άλλον;)
Τι έλεγα;
(δεν έγινε κάτι)
Μουρμουρίζω αδιάφορα και ξαφνικά ακούγεται η φωνή της μικρής
(μαμά... Bella)
(έλα αγάπη μου τι έγινε... Γιατί δεν κοιμάσαι;)
Ρωτάει ανήσυχη η Alicia και αμέσως η μικρή τρέχει στην ανοιχτή αγκαλιά της
(είδα ένα κακό όνειρο)
Αχ μωρέ
(έλα εδώ)
Λέω ενώ ανοίγω τα χέρια και έρχεται στην αγκαλιά μου
(λοιπόν θα σου διαβάσω ένα παραμύθι και θα κοιμηθούμε μαζί απόψε... Ναι;)
(ναι)
Λέει χαρούμενη και χαμογελάω ενώ την πηγαίνω στο δωμάτιο της... Ευτυχώς ήρθε την κατάλληλη στιγμή... Επειδή ήξερα πως αν έμενα λίγο παραπάνω με την Alicia θα άρχιζε η ανάκριση και πραγματικά δεν έχω όρεξη.