Μαθήματα μαγειρικής (Book 2)

Θυμός

(γαμώτο είσαι... Είσαι ο πιο μεγάλος μαλάκας που έχω γνωρίσει στην ζωή μου... Είσαι ένας ηλίθιος που δεν θα αναλάβει ποτέ τις ευθύνες του... Γαμώτο θα έπρεπε να ντρέπεσαι που υπάρχεις)
(ναι... Έχεις δίκιο είμαι όλα αυτά... Είμαι ένας γελοίος μαλάκας που δεν θα μάθει ποτέ από τα λάθοι του... Εντάξει;... Αλλά αυτός είμαι... Και δεν μπορώ να το αλλάξω όσο και αν το θέλω Bella)
(λες βλακείες... Όλα μπορούν να αλλάξουν... Αλλά από ότι φαίνεται εσύ δεν θέλεις να αλλάξουν)
Φωνάζω και εκείνος σηκώνεται και με κοιτάζει με ένα άκρως εχθρικό βλέμμα... Αλλά δεν με πτοεί ούτε με τρομάζει... Ούτε στο ελάχιστο
(νιώθεις ευχαριστημένος τώρα με τον εαυτό σου Adam;... Με αυτήν την βλακεία σκοτώνεις κάθε μέρα τον εαυτό σου... Εσένα... Πόσο περήφανος θα ήσουν αν το ήξερε αυτό η κόρη σου... Πες μου)
Του ξανά φωνάζω και ξαφνικά όλο του το πρόσωπο σαστίζει καθώς ακούει για την κόρη του... Ευτυχώς που δεν τον γνώρισε... Και δυστυχώς που έχει έναν τέτοιο άνθρωπο για πατέρα
(εντάξει... Δεν σε κρατάω και ούτε θα σε βοηθήσω αυτή την φορά... Καιρός να καταλάβεις μερικά πράγματα Adam... Φύγε τώρα... ΦΎΓΕ)
Προσθέτω με τον ίδιο τόνο ενώ του πετάω το φακελάκι και φεύγω προς την κρεβατοκάμαρα... Χριστέ μου Χριστέ μου... Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι πατέρας... Είναι τόσο ανεύθυνος... Τον ηλίθιο... Τον παλιό ξεφτίλα... Θεέ μου πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να ήταν κάποτε στην ζωή μου... Κάθομαι στο κρεβάτι με τους αγκώνες στα γόνατα και τα χέρια στους κροτάφους μου... Δεν μπορώ να τον πιστέψω... Τα νεύρα μου είναι στον Θεό αυτή την στιγμή... Ακούω την πόρτα του δωματίου να ανοίγει αλλά δεν κάνω τον κόπο να σηκώσω το κεφάλι... Ξέρω ποιός είναι
(έφυγε)
Μου ανακοινώνει ενώ ακούω τα βήματα του να με πλησιάζουν
(Bella;)
Λέει με γλυκό τόνο και γονατίζει μπροστά μου ενώ παίρνει τα χέρια μου στα δικά του
(μωρό μου μην θυμώνεις... Κατά βάθος ξέρεις ότι αυτός ο άνθρωπος... Δεν μπορεί να αλλάξει)
(μπορεί ρε Stephen... Φυσικά και μπορεί... Αλλά δεν θέλει και αυτό είναι που με εκνευρίζει... Έχει μια κόρη που τον ζητάει κάθε μέρα... Τον λατρεύει ακόμα και αν δεν τον έχει γνωρίσει ποτέ... Και εκείνος)
Κάνω μια παύση καθώς παίρνω μια βαθιά ανάσα για να με ηρεμήσω
(καλύτερα που δεν τον ξέρει... Πίστεψε με... Φαντάζεσαι να έμενε μαζί τους και να το είχε ανακαλύψει πρώτη η Alicia... Η ακόμα χειρότερα η μικρή... Φαντάζεσαι τι θα γινόταν;)
Έχει δίκιο... Χριστέ μου ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω... Ειδικά για την μικρή... Θα την είχε πληγώσει ανεπανόρθωτα... Όχι ότι και τώρα γίνεται κάτι διαφορετικό... Φαντάσου πως θα νιώθει για τον πατέρα που δεν έχει γνωρίσει όταν μεγαλώσει... Σίγουρα θα θυμώσει μαζί του και τότε θα είναι πολύ αργά
(μακάρι να είχα ένα μαγικό ραβδί... Μακάρι να μπορούσα να τον αλλάξω κάπως... Μόνο και μόνο για την μικρή... Αλλά δεν μπορώ γαμώτο)
(έι έλα εδώ)
Αμέσως με τραβάει στην αγκαλιά του κι εγώ χώνομαι πρόθυμα ακουμπώντας το κεφάλι στον ώμο του... Ευτυχώς που έχω τον Stephen... Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερή που είμαι μαζί του... Αν ήταν έτσι και ο Adam... Σίγουρα τώρα θα ήταν με την Alicia και την κόρη του... Αλλά αυτός δεν καταλαβαίνει τίποτα... Χμμ γαμώτο νευριάζω τόσο πολύ... Κάθομαι και ασχολούμαι με μια τελειωμένη υπόθεση... Ήρθαμε εδώ τρεις ημέρες για να διασκεδάσουμε και ξαφνικά ασχολούμαστε με τον Adam
(λοιπόν αρκετά)
Λέω ενώ τραβιέμαι λίγο ίσα ίσα για να τον κοιτάξω
(ήρθαμε για να διασκεδάσουμε και αυτό θα κάνουμε... Δεν θέλω να χαλάσει το τριήμερο μας)
(ούτε κι εγώ μωρό μου)
(ωραία... Τότε θα ετοιμάστουμε τώρα και θα βγούμε)
Λέω ενώ κάνω να σηκωθώ αλλά δεν με αφήνει
(κάτσε λίγο αγάπη μου)
(τι συμβαίνει;)
(θέλω πρώτα να ξεκουραστώ για δύο λεπτά)
Λέει και τότε είναι που παρατηρώ τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του... Τι στο
(γιατί είσαι έτσι;... Δεν κοιμήθηκες καθόλου εχθές;)
Ρωτάω και γνέφει αρνητικά... Δεν χρειάζεται να τον ρωτήσω τον λόγο... Αισθανόταν ανασφάλεια λόγο του Adam... Στάνταρ... Χμμ ο υπέρ προστατευτικός μου Stephen
(αν θέλεις μπορείς να βγεις μόνη σου... Δεν έχω θέμα)
(όχι... Θα βγούμε μαζί... Άσε που κι εγώ θέλω λίγο να κοιμηθώ... Επειδή κάποιος σήμερα με ξύπνησε πολύ νωρίς)
Λέω πειραχτηκά για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα και χαμογελάει
(με συγχωρείτε τότε δεσποινίς μου... Δεν θα ξανά επαναληφθεί)
Αποκρίνεται επίσης πειραχτηκά και γελάω ενώ τον αγκαλιάζω σφιχτά και σε λίγα λεπτά εκείνος σηκώνεται και μας απωθεί στο κρεβάτι...