Μαθήματα μαγειρικής (Book 2)

Αρρώστια

Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα... Ήμουν ξαπλωμένη στο δωμάτιο με την μικρή και της χάιδευα τα μαλλιά ενώ κοιμόταν... Βασανιστικές σκέψεις τριγύριζαν το μυαλό μου... Και φυσικά για όλα φταίει εκείνος... Που δεν λέει να με αφήσει σε ησυχία... Καλά ήμασταν τέσσερα χρόνια τώρα τι ζητά... Να είμαστε ξανά μαζί λες και δεν έγινε τίποτα;... Με μισώ που μπόρεσα να του παραδωθώ τόσο εύκολα... Με πρόδωσε ο ίδιος μου ο εαυτός... Χριστέ μου είναι τόσο ηλίθιο...

Την επόμενη ημέρα πραγματικά σερνώμουν στο εστιατόριο... Λες και είχα μέρες να κοιμηθώ... Κάθομαι στο γραφείο μου και παίρνω το κεφάλι στα χέρια μου ενώ ξεφυσάω απελπισμένη... Το κεφάλι μου θα σπάσει... Τι πρέπει να κάνω;... Ξαφνικά ακούγεται η πόρτα και σηκώνω το κεφάλι για να δω τον Peter να στέκεται στην είσοδο και να με κοιτάζει κάπως προβληματισμένος
(είσαι καλά;)
Με ρωτάει και ισιώνω το σώμα μου... Δεν θέλω να καταλάβει κάτι
(ναι μια χαρά... Έγινε κάτι;)
(όχι απλά... Σορρυ και για το θάρρος δηλαδή... Αλλά σε είδα που δεν ήσουν καλά και είπα να... Ξέρεις να σε ρωτήσω αν είσαι καλά)
Ο Peter είναι ένας από τους καλύτερους μάγειρες εδώ μέσα... Αλλά δυστυχώς είναι πολυλογάς και λίγο κουτσομπόλης... Γιαυτό ο Brandon επέλεξε εμένα για την θέση της υπεύθυνης
(είμαι εντάξει Peter... Απλώς έχω έναν δυνατό πονοκέφαλο... Θα περάσει)
Μουρμουρίζω ενώ του χαρίζω ένα ψεύτικο χαμόγελο... Αντε φύγε όμως
(καλά... Τότε σε περιμένω και πάλι στην κουζίνα)
Λέει με κεφάτο τόνο ενώ μου κλείνει το μάτι και φεύγει... Τι ήταν τώρα αυτό;... Θεέ μου όλοι οι τρελοί εδώ μαζεύτηκαν;... Τέσπα ας πάρω ένα παυσίπονο και ας επιτρέψω στην δουλειά μου...

Τελικά γύρισα πιο νωρίς στο σπίτι επειδή ο πονοκέφαλος δεν μου πέρασε σχεδόν καθόλου... Εντωμεταξύ νιώθω και ένα περίεργο ρίγος... Λες να αρρώστησα;... Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι με την Alicia να κάθεται πάνω από το κεφάλι μου και να περιμένει το θερμόμετρο
(μα καλά πως αρρώστησες;)
Ρωτάει και στριφογυρίζω τα μάτια μου
(ξέρω γω... Λογικά προχθές)
(ε βέβαια... Άμα τρέχεις μέσα στην βροχή αυτά παθαίνεις... Ελπίζω μόνο να μην έχεις κολλήσει και την μικρή)
Λέει και ξαφνικά ακούγεται το θερμόμετρο... Επιτέλους... Το βγάζω από την μασχάλη μου και της το δίνω
(χμμ 38.2... Καλά τα πας)
(τι 38;)
Πετάω έκπληκτη και γνέφει καταφατικά
(μην ανησυχείς θα ζήσεις... Απλώς ξάπλωσε)
Λέει ενώ σηκώνεται και φεύγει από το δωμάτιο... Τέλεια... Φφ ανάθεμα σε Anderson... Αλλά δεν φταίει εκείνος... Εγώ φταίω που τον άκουσα και πήγα μαζί του... Ξαφνικά το τηλέφωνο μου δονείται και το παίρνω από το κομοδίνο... Χμμ χίλια χρόνια θα ζήσει...