Μαθήματα μαγειρικής (Book 2)

Πίσω σε σένα

Βρίσκομαι έξω από το γραφείο του Brandon Scott... Χτυπάω την πόρτα και μόλις ακούω την θετική του απάντηση μπαίνω μέσα
(Bella;... Τι ευχάριστη έκπληξη... Να φανταστώ ήρθες για δουλειά έτσι;)
Ρωτάει και παίρνω μια βαθιά ανάσα
(βασικά Brandon... Ήρθα για να σου ανακοινώσω ότι παραιτούμαι)
Λέω και αμέσως σηκώνεται από την καρέκλα του ενώ με κοιτάζει εντελώς σαστισμένος... Δεν με νοιάζει τι νομίζει... Δεν με νοιάζει τι θα πει... Αγαπάω τον Stephen και θα τον ακολουθήσω... Έστω και αν θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω...

Έπειτα από μισή ώρα φτάνω στο ξενοδοχείο και πηγαίνω τρέχοντας στην ρεσεψιόν και ρωτάω την υπάλληλο για το αν είναι ο Stephen στο δωμάτιο
(με συγχωρείτε δεσποινίς αλλά... Ο κύριος Anderson έφυγε πριν από μερικά λεπτά... Παρέδωσε και το κλειδί του)
(τι;)
Τι στο διάολο... Πότε πρόλαβε;... Αμέσως τους ευχαριστώ και βγαίνω από το κτήριο... Έξω στην βροχή... Πρέπει να τον βρω... Αμέσως τρέχω στο αυτοκίνητο και φεύγω βολίδα από εκεί... Θα τον ψάξω σε όλο το Λονδίνο αν χρειαστεί...

Μόλις φτάνω στο αεροδρόμιο τρέχω προς τα ταμεία... Αφού κόβω ένα εισιτήριο για Αμερική τρέχω προς την αίθουσα αναμονής και ευτυχώς θεέ μου τον βρίσκω εκεί
(Stephen)
Του φωνάζω και αμέσως γυρίζει και με κοιτάζει
(Bella;)
Λέει έκπληκτος και τρέχω προς το μέρος του.... Αμέσως τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον κρατάω σφιχτά πάνω μου... Τον πρόλαβα θεέ μου... Ευτυχώς τον πρόλαβα
(μην φύγεις... Σε παρακαλώ)
Μουρμουρίζω ενώ τραβιέμαι λίγο για να τον κοιτάξω κατάματα
(μην φύγεις... Χωρίς εμένα)
Προσθέτω και παρατηρώ έκπληξη στο πρόσωπο του... Έλα Bella πες το
(συγγνώμη Stephen... Πίστεψε με σε αγαπάω όσο δεν αγάπησα ποτέ και κανέναν στην ζωή μου... Εσύ Stephen... Είσαι όλος μου ο κόσμος... Η καρδιά... Η ψυχή... Το σώμα μου όλα... Όλα σου ανήκουν... Εγώ σου ανήκω... Σε παρακαλώ συγχώρεσε με)
Λέω ικετευτικά πάνω στα χείλη του και παρατηρώ ένα αργό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του ενώ τυλίγει τα χέρια του γύρω μου
(σ'αγαπάω)
Ψελλίζει και χαμογελάω πλατιά... Θεέ μου τι ανακούφιση
(κι εγώ Stephen... Πάντα)
Αποκρίνομαι με τον ίδιο τόνο και αμέσως ενώνω τα χείλη μας σε ένα αργό τρυφερό φιλί... Νιώθω τόση ανακούφιση και χαρά αυτή την στιγμή... Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είμαστε ξανά μαζί... Αυτός είναι ο άνθρωπος μου... Ξαφνικά ακούγονται χειροκροτήματα και αμέσως τραβιόμαστε και κοιτάζουμε τον συγκινημένο πλέον κόσμο γύρω μας
(καλύτερα να φύγουμε γιατί... Γίναμε πολύ θέαμα)
Μουρμουρίζει πειραχτηκά και γελάω ενώ τον ακολουθώ ως το αεροπλάνο κρατώντας σφιχτά το χέρι του... Ναι τώρα είμαι σίγουρη... Θέλω να φύγω μαζί του... Επειδή αυτός είναι τα πάντα για εμένα... Επειδή αυτός είναι το σπίτι μου και δεν πρόκειται να τον αφήσω ποτέ ξανά...