Μαθήματα μαγειρικής (Book 2)

Το τέλος μας

(Izabella Dillon... Θέλεις να με παντρευτείς;)
Τι;... Οπα όπα τι γίνεται εδώ;... Πότε περάσαμε στον γάμο και δεν το ξέρω;
(ω Stephen... Ηρέμησε τι... Τι είναι αυτά που λες;... Ποιός γάμος;... Τι κάνεις;)
Ρωτάω εντελώς σοκαρισμένη και τον παρακολουθώ να χαμογελάει στραβά
(Bella θέλω να σε παντρευτώ... Να γίνεις η γυναίκα μου... Να ζήσουμε μαζί... Να γεράσουμε μαζί)
Λέει σιγανά ενώ τα μάτια του λάμπουν από αγάπη και τρυφερότητα... Αχ Stephen... Γλυκέ μου Stephen... Είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί του
(Stephen... Κι εγώ τα θέλω όλα αυτά... Κι εγώ θέλω να γεράσουμε μαζί... Κι εγώ σ'αγαπάω)
Λέω και πιάνει απαλά το χέρι μου για να περάσει το μονόπετρο στο δάχτυλο μου αλλά αμέσως τραβάω το χέρι μου
(όχι)
Προσθέτω και παρατηρώ τα μάτια του να χάνουν την συνηθισμένη τους λάμψη... Ναι ξέρω... Σκληρή απάντηση... Αλλά αυτή είναι
(τι... Τι εννοείς;)
(εννοώ ότι δεν θέλω να σε παντρευτώ Stephen... Συγγνώμη)
Μουρμουρίζω και αμέσως σηκώνεται και κοιτάζει οπουδήποτε αλλού εκτός από εμένα... Φαίνεται νευρικός... Χαμένος... Να πάρει η οργή... Αυτό δεν είναι καλό
(συγγνώμη... Δηλαδή... Γαμώτο πάμε να φύγουμε)
Λέει μέσα από τα σφιγμένα δόντια του και φυσικά τον ακολουθώ... Κάτι μου λέει πως όταν φτάσουμε σπίτι θα ρίξουμε ένα γερό ματσ μεταξύ μας...

Πρέπει να είναι τουλάχιστον δώδεκα τα μεσάνυχτα και εμείς είμαστε ακόμη ξαπλωμένοι στο κρεβάτι με εκείνον να διαβάζει ένα βιβλίο ενώ εγώ παίζω νευρικά με τα δάχτυλα μου... Οκ ένα time-out please
(δεν νομίζεις ότι αντιδράς υπερβολικά τώρα;)
Ρωτάω ενώ γυρίζω στο πλευρό μου και αμέσως το βλέμμα του στρέφεται στο δικό μου
(συγγνώμη εσύ δηλαδή θα αντιδρούσες καλύτερα;)
Ρωτάει με νεύρο στον τόνο της φωνής του και αφήνω μια μεγάλη ανάσα... Αχ Stephen Stephen... Αμέσως ανεβαίνω καβάλα πάνω του και πετάω το βιβλίο από τα χέρια του
(άκουσε με καλά Anderson... Γιατί θα τα πω μόνο μια φορά... Δεν πρόκειται να σου κάνω την χάρη να παντρευτώ επειδή θα σε λυπηθώ... Δεν θέλω να το κάνω αυτό το βήμα στην ζωή μου επειδή πιστεύω πως ο γάμος δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από ένα απλό χαρτί... Σημασία έχεις εσύ... Πως νιώθεις μέσα σου... Κι εγώ σε αγαπάω πραγματικά και δεν χρειάζομαι ένα χαρτί ή ένα δαχτυλίδι για να μου το επιβεβαιώσει)
Λέω ενώ ακινητοποιώ τα χέρια δεξια και αριστερά από το κεφάλι του... Τον κοιτάζω μέσα στα μάτια και τον παρατηρώ να με ατενίζει σκεπτικός ενώ τα φρύδια του σμίγουν... Ναι ξέρω... Ίσως δεν του κάνει αυτή η εξήγηση... Αλλά έτσι νιώθω... Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσω
(δεν θέλω να σε παντρευτώ για να το επισημοποιήσω στους άλλους γύρω μας... Δεν θέλω να σου λέω σαγαπώ επειδή έτσι πρέπει... Θέλω να σου το λέω όταν το έχω ανάγκη να σου το πω... Θέλω να σου το δείχνω κάθε μέρα με κάθε πιθανό τρόπο... Θέλω να ξυπνάω και να κοιμάμαι μαζί σου... Δεν θέλω να σε αποκαλώ ζουζουνάκι μου η λουκουμάκι μου για να δείξουμε πόσο ερωτευμένοι είμαστε... Θέλω να είμαι απλά η Bella και εσύ ο Stephen... Θέλω να αισθάνομαι άνετα μαζί σου... Να συζητάω μαζί σου μέχρι το πρωί... Έστω και για το πιο άσχετο θέμα... Θέλω να χορεύω το βράδυ σε συντριβάνια μαζί σου... Να κοιτάζουμε μαζί τα αστέρια και να κάνουμε ευχές όπως τα μικρά παιδιά... Απλά θέλω να με θέλεις για αυτό που είμαι Stephen)
Λέω με μια ανάσα και πραγματικά ο αέρας έχει αδειάσει από τα πνευμόνια μου... Τουλάχιστον τα είπα και ξελάφρωσα... Τον παρακολουθώ να με κοιτάζει με εκείνα τα σκούρα καστανά μάτια του που πάντα προσπαθούσαν να μου κρύψουν τα πραγματικά τους συναισθήματα... Ξαφνικά αφήνει μια μεγάλη ανάσα ενώ σφαλίζει τα βλέφαρά του
(εντάξει... Έχεις δίκιο... Συγγνώμη)
Μουρμουρίζει ενώ μου χαρίζει ένα στραβό χαμόγελο και σκύβω για να τον φιλήσω στο στόμα
(αφού με καταλαβαίνεις... Γιατί κανείς βλακείες;)
(επειδή σε αγαπάω και φοβάμαι μην σε χάσω)
Απαντάει λυτά και σκύβω για να τον ξανά φιλήσω... Αχ μωρέ ο γλυκούλης μου
(το ξέρεις ότι αύριο το μεσημέρι πρέπει να πάμε στο σπίτι των γονιών μου έτσι;)
(χμμ ναι... Δεν ξεχνιέται αυτό το δείπνο)
(φαντάζεσαι τις μαμάδες μας πως θα κάνουν μαζί μας ε;)
Ρωτάει πειραχτηκά και γελάω καθώς το κάνω εικόνα μέσα στο μυαλό μου
(σαν χαζές... Θα μας κοιτάζουν συνέχεια και θα λένε... Φτου φτου μην σας ματιάξω)
Λέω παριστάνοντας τις μαμάδες μας και γελάει ενώ με φιλάει στην μύτη... Χμμ έχει πλάκα να είμαστε όλοι μαζί... Σαν οικογένεια
(για να σου πω την αλήθεια μου αρέσει που ενθουσιάζονται τόσο πολύ)
Μουρμουρίζει και ανασηκώνω το φρύδι μου
(ναι αλλά γίνονται λίγο τρομακτικές... Κάποιες φορές)
Λέω και κουνάει δεξιά και αριστερά το κεφάλι ζυγίζοντας την απάντηση του
(έχεις δίκιο... Ίσως πρέπει κάπως να τους το κόψουμε)
Αποκρίνεται χαμηλόφωνα και χαμογελάω ενώ τοποθετώ τον δείκτη στον κρόταφο μου
(αμ... Είδες πόσο έξυπνη είμαι;)
(ναι όντως... Τόσο καιρό που είσαι μαζί μου κάτι έχεις κάνει)
Λέει πειραχτηκά και κατζουφιάζω
(έλεος είσαι)
Λέω ενώ κάνω να σηκωθώ αλλά ξαφνικά με ξαπλώνει από κάτω του και αρχίζει να με γαργαλάει... Και κάπως έτσι έχασε την μάχη η Bella Dillon...