forever and always

12

Bella 

Ik kijk naar Jack en glimlach. Hij kijkt van de weg naar mij en glimlacht ook. Dan kijkt hij weer weg. Wat voel ik intens veel voor hem, maar ik zal nooit het lef hebben het tegen hem te zeggen. 

"Heb je honger?" vraagt Jack wanneer we de KFC drive inrijden. 

"Jup," zeg ik en kijk naar het menu. 

"Het veel zou je opkunnen?" vraagt Jack. 

"Heel veel," lach ik. 

"Alles nemen dan maar," grapt Jack. 

"Als het kan," lach ik. "Nee ik wil gewoon chicken strips," zeg ik. "En een milkshake!" 

"En een bucket en ijs," gaat Jack door. Ik lach. Jack praat tegen de paal en ik wacht totdat hij besteld heeft. Ik kijk naar mijn hand waar nu voor het eerst sinds weken geen infuus in zit. Het voelt heel even alsof ik niet ziek ben, op de pijn in mijn buik na. 

"Dan mag u doorrijden naar het eerste raam," zegt de stem in de paal. Jack rijdt de bocht om. Ik kijk naar zijn hand op het stuur. Zijn andere hand heeft hij in het raam liggen. Hij kijkt me aan. 

"Nou, je eten komt eraan," zegt hij. Ik glimlach tevreden. 

"Dank je, Jack," zeg ik. Het is weken geleden sinds ik echt bij het ziekenhuis ben weggeweest, dus om nu weg te zijn is het beste wat er is.

"Het vaak heb je dat nu gezegd?" vraagt hij. Ik lach. Te vaak. 

"Ik wil gewoon even dat het duidelijk is," zeg ik. Jack rijdt weer een stukje verder in de rij en kijkt me aan. 

"O het is duidelijk hoor," zegt hij met een glimlach. Ik glimlach terug en kijk dan naar buiten. Ik voel een trilling in mijn broekzak. Vast weer een berichtje van mijn moeder. Ik negeer het en frunnik aan mijn t-shirt. 

"Jack, denk je dat ik beter word?" vraag ik. 

"Dan wordt het €45,-," zegt de vrouw aan het raampje. Ik kijk op van mijn shirt en kijk hoe Jack betaald. "U mag doorrijden naar het volgende raam," zegt de vrouw. Jack rijdt door. 

"Deze mensen denken echt dat ik hier nog nooit ben geweest ofzo," zegt Jack. "Steeds die aanwijzingen," zegt hij. 

"Je negeert mijn vraag," zeg ik. Jack stopt de auto bij het volgende raampje en pakt het eten van de man achter het raam aan. Jack geeft het eten aan mij en bedankt de man achter het raam. Dan rijdt hij weg. 

"Ik negeer het niet, maar ik heb er gewoon even geen antwoord op," zegt Jack. 

"Je hebt er niet het goede antwoord op," zeg ik zacht. Jack parkeert de auto. 

"Bella, hou hiermee op," zegt hij boos. "Anders geef ik dat eten weer aan het bedrijf hoor," dreigt hij. "Ik heb er geen antwoord op, omdat ik daar nu niet met je over ga praten. Ik neem je hiermee naartoe zodat je die kutziekte even kan vergeten. Dan gaan we er dus niet over praten!" 

"Sorry," mompel ik. "Ik hou mijn mond wel," zeg ik en pak een frietje uit de zak eten. 

"Nee Bella, je mag er best met me over praten, maar ik denk dat het beter voor jou is om het vanavond even los te laten," zegt Jack. Ik kijk hem aan en stop het frietje in mijn mond. 

"Ik weet het," zucht ik. "Maar ik heb niet zoveel andere dingen waarover ik kan praten." 

"Dat geloof ik niet, Bella," zegt Jack. Hij buigt iets naar me toe en pakt een frietje uit de zak. Dan gaat hij weer rechtop zitten. "Je hebt vast wel iets over jezelf te vertellen." 

"Niet echt hoor," zeg ik. "Ik was vooral bezig met mijn studie het afgelopen jaar, dus heel veel heb ik niet meegemaakt." 

"Wat studeer je?" vraagt Jack. 

"Geschiedenis," zeg ik en pak nog wat frietjes uit de zak. 

"Is dat moeilijk?" vraagt Jack. Ik schud mijn hoofd. 

"Het is veel, maar de informatie is niet heel moeilijk," zeg ik. Ik denk aan Vera en Lotte met wie ik mijn opleiding volg. En dan aan Merel, mijn beste vriendin. Ik zucht. 

"Wat is er?" vraagt Jack. 

"Niks. Ik dacht even aan mijn vriendinnen," zeg ik schor. "Wil je anders even over jou praten of zo. Ik kan niet echt over mezelf praten." 

"Oké, wat wil je weten?" vraagt Jack. Ik haal mijn schouders op. 

"Iets over je leven," zeg ik. 

"Uh... Ik heb een broer en zus," zegt Jack. 

"Hoe heten ze?" vraag ik. 

"Zoey en Oscar," zegt Jack. "Een tweeling."

"Hoe oud zijn ze?"

"28," zegt hij en hij kijkt me aan. "Jij had geen broers en zussen, toch?" 

"Nee klopt," zeg ik. "Ik had ooit wel een hond." 

"Jongen? Meisje?" 

"Een meisje. Nola heette ze," zeg ik en denk terug aan het kleine dotje. 

"Is ze overleden?" vraagt Jack. Ik schud mijn hoofd.

"Nee, we hadden haar een jaartje en toen hebben we haar gegeven aan een ziek meisje van vier," zeg ik trots. Ik heb Nola een jaar verzorgd en gezorgd dat ze een zorgzame hond zou worden zodat ze op het zieke meisje kon passen. Ik wist vanaf het begin al dat ik Nola na een jaar weg zou moeten doen. 

"Dat is heel lief van je," zegt Jack. Ik glimlach. "Ik had ooit een schildpad," zegt hij. Ik gniffel en kijk hem aan. 

"En dat was een jongen of meisje?" vraag ik. 

"Een jongen. Het wat een saai beest," lacht Jack. "Maar als kind van zes vond ik het geweldig. Herman," zegt hij. Ik lach. 

"Herman?" vraag ik. Jack haalt zijn schouders op. 

"Creatief was ik niet," lacht hij. Ik kijk hem lachend aan en schud mijn hoofd. 

"Zeker niet," lach ik. 

"En ze bevestigd het ook nog," lacht Jack. Ik bijt op mijn lip en pak een frietje uit de zak. 

"Kunnen we nog heel even niet naar het ziekenhuis?" vraag ik. Jack kijkt me aan. 

"We kunnen nog wel heel even wachten," zegt hij. Ik glimlach. 

"Dank je," zeg ik en kijk naar mijn handen. "Jack," begin ik. Ik wil beginnen over mijn gevoelens voor hem, maar het lijkt me beter daar niet over te beginnen. 

"Ja?" vraagt hij. 

"Nee niks," zucht ik. Ik geef de zak eten aan Jack en stap de auto uit, door een gevoel van misselijkheid die me overvalt. 

"Bella?" vraagt Jack. Niet veel later hoor ik zijn deur ook opengaan en komt hij naar me toegelopen. "Wat is er aan de hand?" vraagt hij. 

"Ik ben gewoon misselijk," zeg ik. Jack pakt mijn handen beet en kijkt me aan. 

"Wil je terug naar het ziekenhuis?" vraagt hij. Ik schud meteen mijn hoofd. 

"Nee, alsjeblieft niet," smeek ik hem. Jack grinnikt. 

"Oké, rustig. Moet je wat drinken dan?" vraagt hij. 

"Heb je water?" vraag ik. Jack loopt naar de kofferbak en haalt er een flesje water uit. "Dank je," zeg ik. Ik drink wat water en geef het flesje terug aan Jack. Jack kijkt me bezorgd aan en veegt een pluk haar uit mijn gezicht. 

"Beter?" vraagt hij. Ik knik. De misselijkheid is niet weg, maar ik voel me stukken beter door Jack. Jack glimlacht. Ik zucht en wil het gevoel voor hem onderdrukken. Ach fuck it. Ik ga toch dood. Ik ram mijn lippen op die van Jack en gelukkig gaat hij mee in de zoen.