forever and always

17

Bella

{1 week later} 

De afgelopen week heeft als een droom gevoeld. Ik loop met mijn hoofd in de wolken en denk constant aan Jack. Als hij er niet als stagiair is, is hij bij me als bezoeker. Hij is er iedere dag geweest. Iedere ellendige dag in dit ziekenhuis werd minder ellendig door zijn aanwezigheid.

"Kijk eens wat ik heb meegenomen!" Merel komt naar mijn bed toegelopen en overhandigt me een paar chocoladerepen. Nu ze weet van mijn ziekte is ook zij iedere dag in het ziekenhuis. Ze heeft het er heel zwaar mee, net als iedereen. Echter denk ik dat ik de hoop nog niet mag opgeven. De uitslagen van vorige week waren niet ellendig. Ik kan het nog steeds overleven, maar dan moet mijn lichaam wel even de chemo accepteren. 

"Oehhhh," zeg ik en open een reep. 

"Ik heb echt een leuk verhaal te vertellen!" zegt Merel enthousiast. Ze doet graag alsof mijn ziekte er niet is en dat vind ik eerlik gezegd heel erg fijn. Op Jack en Merel na behandelt iedereen me namelijk als stervende. 

"Vertel," zeg ik terwijl ik een stuk chocolade in mijn mond stop. 

"Oké, ik heb een voldoende voor dat tentamen, dus ik ga dit studiejaar overleven!" Merel studeert biomedische wetenschappen. Een veel te hoog gegrepen studie voor haar, maar na een heel jaar strijden, wilde ze niet stoppen met de opleiding. 

"Echt? Dus ga je nu weer een jaar door met je studie?" vraag ik. Merel pakt ook een stuk chocolade. 

"Ja," zegt Merel. "Ga jij trouwens nog door met jouw studie?" vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. 

"Misschien wel. Als de chemo aanslaat ga ik wel weer studeren denk ik, maar dan wordt het een zelfstudie, want ik kan niet uit het ziekenhuis. Jack wilt me niet meer mee naar buiten nemen," zeg ik. Na het incident van vorige week heeft Jack het helemaal afgezworen me nooit meer mee naar buiten te nemen. In ieder geval niet meer totdat ik iets beter ben. Ik voel me wel echt stukken beter ten opzichte van vorige week. De pijn is er nog wel, maar wordt verminderd door de steun van Merel en Jack. 

"Jack is wel echt een hottie hoor!" zegt Merel. Ze heeft hem eergisteren voor het eerst ontmoet. De twee konden gelukkig goed met elkaar overweg. Ik had niet anders verwacht. Jack is een heel open en sociaal persoon en Merel praat met alles en iedereen. 

"Nou dank je," zegt Jack die de kamer in komt lopen. Ik lach kort en kijk naar Merel. 

"Nou alsjeblieft, Jack," zegt ze. Jack geeft Merel drie zoenen op haar wang en drukt een kus op mijn lippen. 

"Hoe voel je je vandaag?" vraagt hij. 

"Heel goed," zeg ik. 

"Mooi mooi," zegt Jack. "Geen pijn? Niet gehoest?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 

"Alleen wat krampen vanochtend, maar na een ontbijtje was die pijn al weg," zeg ik. 

"Ja en ze heeft net chocoladerepen gekregen, dus ze kan goed eten," zegt Merel. "Weet je wat ik eens ga doen, kijken of er nog knappe doktoren zijn. Dan kunnen jullie even praten," zegt ze en ze staat op. 

"Je hoeft niet weg te gaan hoor," zegt Jack. "Jullie zijn beste vriendinnen. Ik neem aan dat jullie ook wat hebben om over te praten."

"Ja, maar ja, jullie hebben een relatie, dus jullie ook," zegt Merel. "Ik daarentegen heb geen relatie en wil ook een doktor voor mezelf, dus challas mensjes. Ik ga mijn man zoeken," zegt ze. Ik lach en kijk hoe ze wegloopt. 

"Leuk mens is dat," zegt Jack. Ik knik en kijk naar hem. Hij zit op een stoel naast het bed. 

"Kom je bij me zitten?" vraag ik. Jack glimlacht naar me en komt bij me op het bed zitten. Hij slaat zijn arm om me heen en ik zoek mijn veilige, vertrouwde plekje weer op. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en frummel aan de kraag van zijn overhemd. Het blijft stil. We hebben echt wel veel om over te praten, maar bijna alles gaat over een toekomst en we weten beiden dat het hebben van een toekomst niet heel reëel is. Ik luister naar Jacks ademhaling en sluit mijn ogen. 

"Je ziet er trouwens goed uit," zegt Jack. Ik glimlach. Ik weet dat het niet waar is wat hij zegt. Ik heb mijn haar in een rommelige knot, heb geen make-up op en draag een oversized t-shirt. Er goed uitzien...allesbehalve, maar het feit dat hij het toch zegt geeft me een goed gevoel. 

"Ik ga weer studeren," zeg ik. 

"Echt?" vraagt Jack. Ik knik en heb mijn ogen nog steeds gesloten. De geborgenheid en het beschermde gevoel dat Jack me biedt heb ik nodig in deze periode waarin ik heel erg kwetsbaar en breekbaar ben. 

"Ja. Ik wacht tot er één chemo aanslaat en dan ga ik weer studeren," zeg ik. "Als ik dan straks beter ben dan kan ik mijn leven vrij makkelijk weer oppakken en heb ik geen tijd verspild." Jack reageert niet. Waarschijnlijk omdat ik het heb over beter worden en hij de kans daarvan niet groot inschat. Ik zucht en geef Jack een kus op zijn kaak. 

"Sorry," zegt Jack, "maar ik denk niet dat je moet doorgaan met studeren." 

"Waarom niet?" vraag ik en laat Jack los.

"Je weet waarom niet," zegt Jack voorzichtig. Ik zucht. Ik weet waarom niet en ik snap het wel. We weten allebei vrijwel zeker dat ik het niet ga overleven. De darmkanker zit al in mijn longen en in de buikwand. Zodra de tumor ergens krimpt kan er worden ingegrepen door middel van een operatie, maar tot die tijd ben ik vrijwel hopeloos. 

"Ik kan het toch gewoon doen... voor de zekerheid? Straks overleef ik dit allemaal wel en dan heb ik niet gestudeerd," zeg ik. 

"Je studie is wel het laatste waar je je zorgen om moet maken," zegt Jack. Ik zucht en kijk weg van Jack. Hij heeft gelijk, maar ik haat het. Ik wil gewoon doorgaan met mijn leven. Mijn leven niet laten beïnvloeden door mijn ziekte. Jack draait mijn gezicht weer richting hem. "Bella, als jij wilt studeren dan ga je studeren, maar ik vraag me alleen af of het wel zo slim is," zegt hij en geeft me een kus. 

"Nee je hebt gelijk, Jack." 

"Zeker waar," zegt hij met een glimlach, "maar het is je eigen keuze. Als jij wilt studeren dan doe je dat en dan steun ik je daarin." Ik glimlach. 

"Jack, kom ik denk je ooit nog uit dit ziekenhuis?" vraag ik. 

"Ik weet het niet. Voel je je al beter?" vraagt hij. 

"Ja," lieg ik. Ik heb gewoon nog pijn, maar ik wil wel even weer uit dit hok. Een week in dit ding en je zou bijna wensen dat je dood was. 

"We zouden je een weekendje mee naar mijn huis kunnen smokkelen," zegt Jack. 

"Echt?!" vraag ik hele enthousiast. 

"Ja, maar dan mag je niet aan Esther of artsen gaan vertellen dat je bij mij bent," zegt hij. Ik glimlach en geef Jack een kus. 

"Mag het echt?" vraag ik. 

"Ja Bella, het mag van mij," zegt hij. 

"En van mij ook," zeg ik. 

"Nou dan is het een date hè?" zegt Jack. Ik glimlach en sla mijn armen om hem heen. Dit is dus wat ik bedoel. Hij begint het lichtpuntje te worden in deze nachtmerrie. Alles in mij grijpt vast aan iedere mogelijkheid om aan de ziekte te ontsnappen. Voor een uurtje, voor een dag, voor een weekend. Ik vind alles prima. Zolang het maar met Jack is.