forever and always

32

Jack

Nadat we gebeld hadden kwam een periode waarin ik Bella weer niet sprak. Ze heeft me vorige week nog geprobeerd te bellen, maar ik kan het echt niet. 

Dan ben ik misschien egoïstisch bezig, maar het feit is dat het voor de mensen die achterblijven het zwaarste is. Als Bella overlijdt zullen de nabestaanden het het zwaarst hebben. Bella zal het nu vooral zwaar hebben met het feit dat ze mensen achterlaat. 

"Je moet naar haar toe, Jack. Het is al vier weken geleden sinds het telefoontje." Arno loopt mijn appartement binnen. 

"Ik heb geen zin in een preek," zeg ik. 

"Ik zeg je al weken dat die meid je mist en je nodig heeft." 

"En ik zeg al weken dat ik het niet aankan om haar te zien."

"Je hebt geen idee waar dat meisje nu allemaal doorheen gaat om te zorgen dat ze blijft leven!" 

"Ik studeer oncologie. Ik weet precies waar ze doorheen gaat!" 

"En al dat doet ze alleen zodat zij en jij nog een kans hebben. Een kans die jij niet lijkt te willen grijpen. Als ze straks beter is en je niet meer wilt zien dan ligt dat echt aan jou." Arno loopt naar mijn koelkast en pakt er een blikje bier uit. 

"Arno, je kan wel zeggen dat ze een kans wil hebben met ons, maar ze is doodziek. In welke wereld is er dan een kans?" 

"Ze kan beter worden, Jack."

"Dat denken jullie allemaal. Jullie zijn allemaal dom. Ze heeft uitgezaaide kanker in haar longen en darmen. Hoe denk je dat weg te kunnen halen?" 

"Ze heeft geen kanker-" 

"En ik snap echt dat jullie hoop hebben, maar ik heb die hoop 2 maanden terug losgelaten. Ze leeft al langer dan voorspeld, dat is knap, maar de ziekte overleven zit er niet in." Arno loopt naar me toe en overhandigt me een blikje bier. 

"Als je nou luistert naar wat ik heb te zeggen," zegt hij. 

"Wat heb je te zeggen?"

"De kanker in haar longen is weg." De woorden komen niet meteen binnen. Het klinkt niet geloofwaardig. 

"Hoe bedoel je het is weg? Is alles weg?" 

"Alle kanker in haar longen wel. En de tumor in haar darmen is al een heel stuk kleiner." 

"Hoe?" vraag ik verward. 

"De operatie is gewoon gelukt. Bella heeft oprecht heel veel geluk gehad daarmee. En ze is tegen haar zin in begonnen met bestraling, maar daardoor is de tumor in haar darmen een heel stuk kleiner."

"Ben je eerlijk?" 

"Ja," zegt Arno. Ik schud mijn hoofd. 

"Het kan niet." 

"En toch is het waar." 

"Waarom heb je dat niet verteld?" 

"Bella wilde niet dat ik het zou vertellen, omdat ze dacht dat je toch niet meer om haar gaf." 

"Ik geef nog wel om haar, maar juist daarom nam ik afstand." Arno legt zijn hand op mijn schouder. 

"Je kan naar haar toe gaan he," zegt hij. 

"Hoe hypocriet zou dat zijn? 'O je bent iets beter en er is hoop op helemaal beter worden, dus ik kom weer naar je toe?'" Ik besef nu wat voor een vreselijk persoon ik ben geweest. Ik heb haar al die tijd alleen gelaten. Ik ben al vaker weggelopen. Ik heb haar al vaker opgeven en daarmee ook ons.