forever and always

27

Merel 

Bella hoest bloed op en kijkt me aan. "Hij komt niet meer he?" vraagt ze terwijl ze nog wat bloed op het papieren zakdoekje in haar handen spuugt. Ik schud mijn hoofd. Bella knikt zacht. 

"Sorry," zeg ik. 

"Ik snap hem misschien wel," zegt Bella. "Ik zou ook geen afscheid kunnen nemen." 

"Hij kan niet weggaan met die woorden. 'Succes met sterven', wie zegt dat nou tegen iemand van wie hij houdt?" Bella haalt haar schouders op. 

"Hij had te veel hoop dat ik beter zou worden en helaas heb ik al die tijd gelijk gehad. Ik zou het niet overleven. Dat was al duidelijk. Hij wilde het alleen nooit toegeven," zegt ze. "Ik mag trouwens al dankbaar genoeg zijn voor alles wat hij voor me heeft gedaan. Als hij geen afscheid wilt nemen dan zal ik daarmee moeten leven... of eigenlijk sterven." Ik zucht en voel weer nieuwe tranen over mijn wangen stromen. 

"Heb je hem proberen te bellen?" vraag ik. Bella schudt haar hoofd. 

"Merel, hij wilt me niet meer zien en spreken. Daar moet ik vrede mee hebben."

"Ik snap gewoon niet hoe iemand zo harteloos kan zijn," zeg ik. 

"Jack is niet harteloos. Jack is gebroken. Daarom doet hij zo." Bella neemt een slok van het water op haar nachtkastje. "Ik hou niet minder van hem door wat hij heeft gezegd." 

"Bella, je bent te goed voor deze wereld." Bella glimlacht en legt haar gezicht op mijn schouder. 

"Ik ga je zo erg missen," snikt ze. Ik zucht en begin te huilen. 

"Ik kan het gewoon niet geloven," huil ik. "Mijn leven wordt zo anders zonder jou." 

"Ik heb iets voor je gemaakt," zegt Bella en ze graait in de lade van haar nachtkastje. Ze haalt er een usb-stick uit. "Voor als je me mist." Ze veegt haar tranen weg. 

Belsie en Melsie

Ik lees de tekst op de usb-stick en glimlach door mijn tranen heen. "Melsie en Belsie is het eigenlijk," zeg ik. Bella lacht zacht. 

"Ik vind Belsie en Melsie leuker." Ik knik en geef Bella een knuffel. 

"Dank je. Voor de afgelopen jaren. Ik kon me geen betere beste vriendin voorstellen," snik ik. 

"Ik hou van je Mels," zegt Bella. Ze graait nog heel even in de lade en pakt er een snoepzak uit. "Als je Jack ooit nog ziet, wil je dit aan hem geven?" vraagt ze en ze geeft me de zak. Ik kijk ernaar en zie er een briefje in zitten.

"Mag ik het lezen?" Bella knikt. 

-

Bella

"Jack had het over een operatie," zeg ik tegen de arts. Ik weet dat ik de operatie niet zal overleven, maar alles is beter dan in deze pijn leven. Deze gedachtes vertel ik ook aan de arts. 

"We kunnen proberen de kanker weg te halen, maar het gaat heel moeilijk worden. Ik zou het zelf niet aanraden," zegt de arts. "Als je uit de operatie komt en de kanker is niet weg ga je heel veel meer pijn hebben dan je nu hebt." 

"En dan wil ik een spuit, maar ik wil de operatie proberen. Vier dagen geleden heb ik al afscheid van mijn familie genomen en is Jack weggestormd. Ik dacht dat ik die avond zou sterven en nu zit ik hier weer. Ik ben er klaar mee." 

"Ik denk dat we je beter gelijk een spuit kunnen geven als ik eerlijk ben," zegt de arts, "maar ik zou snappen dat je dat misschien niet wilt." 

"Ik wil de operatie proberen," zeg ik. Mijn moeder knijpt zacht in mijn hand en ik zie mijn vader kort glimlachen. 

"Dus je geeft het nog niet op?" vraagt de arts.

"Ik zet door," zeg ik. "Voor mijn ouders, voor Merel, voor Jack." 

"Oké. Dan gaan we over een uur opereren. Vanaf nu even niks meer drinken. Eten deed je sowieso al weinig, maar toch zeg ik het nog een keer, niet eten nu." Ik knik. 

"Dank u wel, meneer." 

-

"Jack neemt niet op," zegt Merel. 

"Ook niet als ik hem bel," zegt Arno. 

"Dan ga ik de operatie in zonder dat hij het weet en wie weet kom ik er wel uit zonder problemen. Zonder kanker. Zonder pijn." Ik glimlach naar mijn ouders die me een gefakete glimlach teruggeven. 

"Weet je het zeker, Bella? Weet je zeker dat je dit wilt doen?" vraagt mijn vader.

"Ik wil geen pijn meer. Als ze me de pijn kunnen ontnemen hoef ik niet dood. Dan wil ik niet dood." 

"Moet ik Jack nog een keer bellen?" vraagt Arno. 

"Heb je mijn telefoon, mama?" vraag ik. Mijn moeder reikt naar mijn telefoon en geeft hem aan me. Ik toets Jacks nummer in en bel hem. Ik krijg na drie keer overgaan de voicemail en spreek iets in. 

"Hey Jack. Ik word zometeen geopereerd. De operatie duurt ongeveer zes uur. Daarna hoop ik je te zien. Ik weet dat je me niet meer wilt zien, maar ik zou het waarderen als je er zou zijn. Ik hou van je, Jack." 

"Lief," zegt Merel. Ik geef mijn telefoon weer aan mijn moeder en glimlach. 

"Bella, je kan naar de operatiekamer," zegt de arts. Ik knik en kijk naar mijn vader. 

"Knuffel?" vraag ik. Mijn vader omhelst me en huilt. Ik huil ook. Misschien is dit wel de laatste knuffel. "Ik hou van je, papa." 

"En ik van jou, kleintje. Je bent sterk." Ik bijt op mijn lip en veeg mijn tranen weg. 

"Tot zo." Ik ga het hele rijtje af en geef als laatste Arno een knuffel. 

"Je kan het, Bella. Jack heeft daar altijd in geloofd." Ik glimlach.

"Als ik het niet red, wil je dan tegen hem zeggen dat ik hem heel dankbaar ben voor alles wat hij voor me heeft gedaan. En dat ik niet boos op hem ben voor wat hij laatst zei. Dat ik van hem hou en dat ik op hem wacht. Boven." Arno knikt en ook hij heeft tranen op zijn wangen. 

"Je zal het vast zelf tegen hem kunnen zeggen. En dat je op hem heb gewacht op de kamer. Niet boven. Je komt er doorheen." 

"Bella Kuijpers?" Een onbekende verpleegster komt mijn kamer binnen en klikt de wieltjes van mijn bed los. "Ben je klaar voor de operatie?" Ik knik en pak nog even de handen van mijn ouders vast. 

"Ik hou van jullie," fluister ik. "Dat blijf ik altijd doen."