forever and always

26

Jack

"Probeer die operatie," smeek ik de arts. 

"Jack, het heeft geen zin. Ze gaat niet door die operatie heenkomen en al halen we het in haar in haar longen weg, het zit ook nog in haar darmen." 

"Probeer het!" sis ik. "Ik ga haar niet begraven." 

"Jack!" Arno trekt me aan mijn arm. "Hou hiermee op!" sist hij. "Je bent verdomme zelf een arts in opleiding. Je weet dat een wonder nu niet meer gaat gebeuren!" 

"Het kan nog steeds!" zeg ik boos en maak me los uit zijn greep. Ik kijk weer naar de arts. "Probeer de kanker in haar longen weg te halen en bestraal haar darmen twee keer kort achter elkaar." 

"Dat kan haar dood worden," zegt de arts. "Die operatie is veel te riskant." 

"Het is of die operatie met een kans op overlijden of gewoon overlijden," zeg ik. "Dus doe die fucking operatie!" 

"Jack klaar!" Arno trekt me weg bij de arts. "Wil je ooit nog een baan als arts, ga dan vooral zo door! Bella ligt letterlijk achter deze deur. Zij zal het ook niet leuk vinden je zo te horen." 

"Ik wil dat ze blijft leven!" sis ik en loop weg van Arno. Arno rent achter me aan. 

"Dat willen we allemaal, maar je hebt de getallen gezien. De tumor blijft groeien." 

"Ze kunnen het opereren! Ze weigeren het echter verdomme te doen." Ik loop richting de snoepkast en ruk de deur hard open. Ik pak een zak snoep en gooi de deur weer achter me dicht. 

"Die operatie gaat ze niet doorkomen," zegt Arno. 

"Zonder operatie komt ze deze dag niet eens door!" 

"Jack," zegt Merel die gehaast op me af komt rennen. "Je moet naar Bella. Ze gaat het niet lang meer redden." De tranen rollen over haar wangen. Ik versnel mijn pas en ga over op rennen. Wanneer ik op Bella's kamer kom zie ik de hele familie rondom het bed zitten. Bella kijkt mijn kant op en glimlacht zwakjes. 

"Dank je, Meer," zegt ze en ze kijkt naar Merel. 

"Geen probleem," huilt ze en ze neemt plaats op een stoel aan het voeteinde van het bed. Bella kijkt weer naar mij en ook haar ouders kijken me even aan. 

"Kom je?" vraagt ze schor. Ik loop naar haar toe en dwing mezelf de tranen binnen te houden, maar ik weet ook wel dat dat in deze situatie onmogelijk is. Bella's moeder staat op van het bed zodat ik bij Bella kan zitten. 

"Bel," zucht ik en voel de eerste tranen al over mijn wangen lopen. 

"Sorry. Ik heb het echt geprobeerd," snikt ze en ze pakt mijn hand vast. "Kan ik heel even alleen met Jack zijn?" vraagt ze. Bella's oma, moeder, vader, nichtje, neef en oom staan op en knikken. Merel staat ook op en glimlacht kort naar me. Ik doe mijn best een kleine glimlach te geven en kijk dan weer naar Bella. 

"Wat is er?" vraag ik. 

"Ik wil dat je me een spuit geeft," zegt ze zachtjes als alle familie weg is. Ik schud mijn hoofd. 

"Dat ga ik niet doen," zeg ik. 

"Jack, alles in me brand. Ik kan niet meer. Het doet pijn. Ik wil niet meer. Help me alsjeblieft van de pijn af."

"Ik kan meer morfine voor je regelen, maar ik ga je geen spuit geven," zeg ik standvastig. "Ik snap niet eens hoe je het durft te vragen." Bella huilt hard en kijkt me smekend aan. 

"Jack, ik ga het niet meer redden. Stop met hoop houden. Ik ga dood. Vandaag of morgen. Zorg alsjeblieft dat het vandaag word." 

"Nee. Je gaat geopereerd worden," zeg ik. Bella kijkt me hoofdschuddend aan. 

"Ik hoorde je net praten op de gang. Ik kan niet geopereerd worden," snikt ze. Ik knijp zacht in Bella's hand. 

"Je kan wel geopereerd worden. Ik regel iemand die je wilt opereren." 

"Hou op, Jack! Ik ga dood. Ik wil nu ook dood. Ik ga niet leven in deze pijn. Niet nog een dag." Ik laat Bella's hand los en stap van het bed af. 

"Succes met sterven dan, Bella." Ik loop de kamer uit. "Jullie kunnen naar binnen hoor. Bella en ik zijn klaar." 

-

Bella

"Waar is Jack?" huil ik, wanneer mijn familie weer binnenkomt. 

"Hij liep weg. Hij zei dat jullie klaar waren," zegt Merel. "Dus we dachten dat we wel weer naar binnen konden gaan." 

"Wat heeft hij gezegd?" vraagt mijn vader. Ik begin harder te huilen. Hij is echt weg gegaan. Hij zei dat we klaar waren. Zijn we klaar? Klaar met praten? Klaar met ons? 

"Wat heeft hij gezegd?" vraagt Arno boos, die nu pas de kamer in komt lopen. "Jack is woedend." 

"Succes met sterven," huil ik. Bijna iedereen in de kamer hapt naar adem. Behalve ik. Ik heb de opmerking al gehoord.

"Wat?!" gilt Merel. "Klote mens!" Ze stormt de kamer uit. 

"Hij meende het niet, Bella." Arno kijkt me aan. "Hij wilt je gewoon niet kwijtraken." 

"Ik denk dat hij haar nu wel kwijt is," zegt mijn moeder. 

"Hoe durft dat zwijn?" gromt mijn vader. Arno loopt de kamer uit. 

"Waar haalt die jongen het lef vandaan?!" schreeuwt mijn oom. Ik haal mijn schouders op. 

-

Jack

Ik hoor Merel gillen. 

"Jack! Waag het om weg te lopen!" Ik open mijn auto. "Jack!" gilt Merel weer. 

"Rot op, Merel!" schreeuw ik over de parkeerplaats en stap in de auto. 

"Jack Molenaar!" hoor ik Arno's stem zeggen. "Stap uit die auto en ga naar je vriendin!" 

"Aan het eind van deze week is ze mijn vriendin niet meer!" schreeuw ik en sla de deur dicht. Niet veel later wordt de passagiersdeur geopend en stapt Merel in mijn auto. En daar niet veel later na stapt ook Arno op de achterbank binnen. 

"Hoe durf je dat te zeggen? 'Succes met sterven'! Hoe denk je dat dat voor Bella is. Ze vindt het al erg genoeg dat ze je gaat achterlaten. Wrijf het er nog maar extra in. Wees vooral boos op haar, want zij kan er o zo veel aan doen!" Merel trekt mijn autosleutel uit mijn hand en gooit hem de auto uit. "Ga terug naar binnen en neem afscheid zoals een fatsoenlijk vriendje dat zou doen!" 

"Waarom? Wat heeft het voor nut?"

"Ze heeft je nodig, Jack! Je kan haar niet meer redden, maar je kan haar wel in vrede laten heengaan. Ze vindt het zelf ook niet leuk hoor, dat ze kanker heeft en doodgaat, maar ze vond het wel fijn dat jij er het hele proces was. En wat je nu doet is gewoon laf. Je laat dat meisje helemaal alleen en verdrietig achter." Arno kijkt me door de achteruitkijkspiegel aan. 

"Ze laat mij straks alleen en verdrietig achter," zeg ik. 

"Kruip niet in de slachtofferrol!" gilt Merel. "Jij gaat niet dood! Jij hebt die pijn niet!" 

"Ik ga niet meer naar binnen," zeg ik. "Ik hoef haar niet meer te zien." 

"Waarom the fuck niet?" zegt Arno. "Je houdt van haar. Zij van jou. Gun haar dan nog een afscheid." 

"Ik heb vanmiddag al afscheid van haar genomen. Ze zoende me. Die ene zoen heeft me hoop gegeven, oké? Ze voelde een stuk levender dan daarvoor. Ik dacht dat ze er wel doorheen zou komen." 

"En je had het fout, maar ga dan niet zo tegen haar doen." Merel pakt mijn hand vast. Ik kijk ernaar en begin te huilen. 

"Ik kan het niet. Ik kan haar niet nog een keer zien." 

"Je moet. Doe het dan voor haar." Ik schud mijn hoofd en stap uit de auto. Merel en Arno stappen ook uit de auto. 

"Jack!" gilt Merel. "Niet weglopen!" Ik kijk de twee met betraande ogen aan en begin dan te lopen. Heel snel. En tot mijn verbazing houdt niemand me tegen. Ze laten me gaan. Ik ga haar nooit meer zien.