forever and always

22

Bella 

"Kom je vandaag nog langs?" vraag ik aan de telefoon. 

"Natuurlijk kom ik vandaag langs," zegt Jack zijn stem aan de andere kant. Ik glimlach en knik richting mijn moeder. Sinds vandaag weet ze van mijn relatie met Jack. Het is alweer een week geleden dat ik een weekend bij Jack doorbracht en ik heb hem aan het einde van dat weekend beloofd mijn ouders over ons in te lichten, maar steeds durfde ik het niet. Jack is een aanzienlijk stuk ouder en is mijn dokter. 

Nou, mijn dokter... Hij is een stagiair die heel veel van zijn tijd in dit ziekenhuis doorbrengt op mijn kamer. Hij behandelt me niet. 

"Moet ik nog iets meenemen? Chocolade, snoep, hamburgers?" vraagt Jack aan de telefoon. Ik gniffel. 

"Een paar snoepjes, alsjeblieft," zeg ik en bijt op mijn lip. 

"Oké. Ik ben er over een uurtje dan, ja?" 

"Ja, is goed," zeg ik. "Tot zo." 

"Tot zo, Bel." Ik glimlach en hang op. 

"Hij is er met een uurtje," zeg ik tegen mijn moeder. Ze staat op van de stoel en komt bij me op het bed zitten. 

"Vertel me eens wat over hem. Ik weet nu alleen dat het die Jack is, maar wat voor een jongen is het?" 

"Uh, hij is heel lief. Hij doet heel veel voor me. Gisterenavond heeft hij hier geslapen," zeg ik voorzichtig. Toen ik 16 was heb ik een tijdje een vriendje gehad, maar hij mocht nooit bij me slapen. Dat wilden mijn ouders niet. 

"Slaapt hij dan op het extra bed of bij jou in bed?" vraagt mijn moeder. 

"Bij mij," zeg ik eerlijk, "maar er is niks gebeurd hoor. Dat kan mijn lichaam niet eens aan." Het is fijn om met mijn moeder over iets anders te kunnen praten dan constant over de ziekte. Indirect gaan gesprekken altijd over mijn ziekte, maar het hoofdonderwerp is nu gelukkig iets anders. Ik had verwacht dat mijn moeder het hele Jack-verhaal verkeerd zou opvatten. Dat ze zou gaan zeuren en zeggen dat het geen toekomst heeft, maar ze bewees het tegendeel.

-

"Mama, ik wil je wat vragen," breng ik voorzichtig. Mijn moeder gaat op de stoel naast mijn bed zitten en trekt haar jas uit. 

"Het gaat het met je?" vraagt ze. Ze komt net pas aan. Ik heb net mijn avondeten naar binnen gewerkt en mezelf ervan overtuigd dat in ieder geval één van mijn ouders moest weten dat ik een relatie had. Niet alleen omdat Jack hier nogal vaak is, maar ook omdat ik er straks niet meer ben en ik wel wil dat Jack wordt erkend als familie. 

"Het gaat goed, mama. Mag ik wat vragen?" 

"Altijd," zegt mijn moeder. "Mag ik eerst even papa bellen om te vertellen dat ik bij je ben?" 

"Dat kan zo wel," zeg ik. Ik heb niet heel veel moed om haar over Jack te gaan vertellen, dus alle moed die er is moet ik nu gaan gebruiken. "Het gaat over een jongen." Zo, de eerste stap is gezet. 

"Een jongen?" vraagt mijn moeder en ze kijkt me verrast aan. "Welke jongen? Hoe bedoel je?" 

"Ik heb een vriend, mama," zeg ik. Nu zijn bijna alle moeilijke woorden eruit. Nu moet ik alleen nog soepel brengen dat hij 26 is en mijn dokter. Verder gaat alles top. 

"Een vriend? Wie?" Mijn moeder pakt mijn hand beet. "Is dat nu wel verstandig?" Daar komt de twijfel al. 

"Verstandig weet ik niet," zeg ik eerlijk. Ik lig praktisch op sterven en begin een geweldige relatie met een geweldige man, maar het zal geen geweldig einde hebben. "Wat ik wel weet is dat hij alles is wat ik wilde. En dat ik met hem even vergeet dat ik ziek ben."