forever and always

30

Bella

Jack is naast me in slaap gevallen. Ik lig in zijn armen en druk een kus op zijn kin. Ik hou zoveel van hem, maar ik voel me zo schuldig voor alle ellende waarin ik hem meesleep, maar misschien is er hoop.

Ik ben door de operatie heen gekomen. Een hele kleine kans, net als het overleven van deze kut ziekte, maar doordat ik de operatie heb overleefd voel ik nieuwe hoop. 

Als ik een operatie met een kleine overlevingskans kan doorkomen, dan moet ik de ziekte ook wel kunnen overleven, toch? 

Ik kijk omhoog naar Jack en glimlach. Hij is toch naar het ziekenhuis gekomen. Ondanks zijn gemene en harteloze woorden geeft hij kennelijk wel om me. 

"Bel?" Merel komt de kamer in. Ik leg mijn vinger op mijn lippen. "O sorry, ik wilde even zeggen dat ik naar huis ga." 

"Hoe laat is het?" vraag ik. 

"Uhm ik gok kwart over elf," zegt ze. Elf uur in de avond. Jack en ik liggen hier alweer een heleboel uur. Waarvan hij er nu dan ongeveer 3 uurtjes slaapt. Hij zal weinig geslapen hebben de laatste dagen, gok ik. 

"Ga je alleen naar huis? Ik kan vragen of mijn ouders je willen brengen." 

"Arno brengt me naar huis," fluistert ze. 

"Oké. Dat gaat wel goed tussen jullie of niet?" Merel kijkt betrapt. 

"We hebben geen relatie hoor," zegt ze, alsof ze zich moet verantwoorden. 

"Lieverd, ik ben blij voor je. Je moet niet denken dat ik het erg vind dat jij je vermaakt. Het leven gaat gewoon door he." 

"Ja, maar ik vind het gemeen van mezelf. Jij ligt hier en ondertussen ben ik hartstikke veel met hem bezig. In ieder geval de laatste dagen heel veel." 

"En dat vind ik prima." Ik voel Jack bewegen en kijk hem weer aan. Hij slaapt nog. "Ik snap dat je  ook gewoon iets van vermaak moet hebben hier. En als vermaak in de vorm van liefde komt is dat toch juist mooi?" 

"Ja," zegt ze met haar hoofd naar beneden. Ik maak me los uit Jack zijn armen en klim uit het bed. Ik ben nog een beetje zwak door de narcose en de operatie, maar wonder boven wonder lukt het me om te blijven staan. "Je mag helemaal niet uit bed toch?" 

"Ik mag niet uit mijn kamer," zeg ik. "Dat is wat anders." Ik loop naar Merel toe en geef haar een knuffel. Ik heb het infuus nog in mijn hand dus de knuffel is ietwat onhandig, maar ze moet het er maar me doen. Ik hoor Merel snikken. 

"Sorry, ik weet hoe erg je het vind als mensen huilen, maar ik had niet verwacht je ooit nog te kunnen knuffelen." Ik doe mijn best niet te huilen maar voel toch een traan over mijn wang rollen. "Ik wil je niet kwijtraken, Bel." Ik voel dat ik hardop ga huilen en laat Merel los. Ik loop richting de deur. 

"Kunnen we even buiten Jacks zicht staan?" vraag ik. "Ik wil niet dat hij me ziet huilen." Merel loopt naar me toe en grijpt me stevig vast. Ze knuffelt me lang. 

"Je bent echt heel sterk, Bel. Jack zei dat je de operatie niet kon overleven omdat je lichaam te zwak was, maar je hebt bewezen dat je een vechter bent." Ik huil, zacht, zodat Jack me niet hoort. 

"Ik was zo bang, Merel. Ik ben nog steeds zo ontzettend bang." 

"Dat begrijp ik. Wij allemaal." Ik kijk naar het infuus in mijn hand. 

"Ik wil gewoon beter zijn. Ik wil weer thuis kunnen slapen. Ik wil weer naar school. Ik wil kunnen doen wat mensen van mijn leeftijd horen te doen. Ik wil kunnen zuipen en smoken en domme keuzes maken." Merel lacht door haar tranen heen.