↳ 𝐈'𝐦 𝐬𝐨𝐫𝐫𝐲 [ 𝖼.𝗌𝗇 𝗑 𝗃.𝗐𝗒 ]

❝chapter five❞

°°°·.°·..·°¯°·._.·•·._.·°¯°·.·° .·°°°

Cały dzień spędziłem z Wooyoungiem i świetnie się z nim bawiłem. Byliśmy na polanie, na której się spotkaliśmy i chodziliśmy po mieście, będąc w różnych miejscach.

Pod wieczór musiałem wracać do domu. Kilkaset nieodebranych połączeń i SMS'ów od matki mnie irytowały, a treść wiadomości mówiła o tym, żebym wracał do domu.

Dlatego byłem w drodze po najgorsze.

— Wró...— nie zdołałem dokończyć, padając na ziemie i łapiąc się za piekący policzek. Spojrzałem z spod grzywki na ojca, który był przepełniony wściekłością.

— Co ci matka mówiła, hm?! — wrzasnął, przez co się skuliłem, próbując się cofnąć od niego. — Niewdzięczny gówniarz. Tak nam się odwdzięczasz za te wszystkie lata?! — chwycił mnie gwałtownie za bluzę, unosząc mnie ku górze, żebym wstał. — Patrz na mnie!

— Zostaw mnie! — krzyknąłem, wyrywając się z jego uścisku. Jednak ten nie słuchał, przyozdabiając moją twarz kolejnym czerwonym śladem.

— DongWoo!* — krzyknęła zapłakana matka, próbując uspokoić ojca. — Nie rób mu nic!

— Prędzej czy później i tak umrze! — wrzasnął na matkę, puszczając mnie. Od razu obok pojawiła się kobieta, sprawdzając w jakim jestem stanie.

— Nie mów tak! Może wszystko pójdzie dobrze.

— Wierzysz w to? — zaśmiał się ojciec, patrząc na mnie. — Mu już nic nie pomoże. — powiedział, po czym nas wyminął i wyszedł z mieszkania.

— Sannie... — powiedziała zapłakana kobieta, zaczesując moje kosmyki włosów, by dostrzec wyrządzone rany. — C-Chodź, opatrzę ci to.

— N-Nie. Nic mi nie jest. — powiedziałem, chociaż sam siebie okłamywałem. Wstałem o własnych siłach, chcąc opuścić dom.

— Gdzie idziesz? Nie możesz iść w takim stanie.

— Nic mi nie będzie. Ja nie zamierzam spędzić tu kolejnej nocy. — powiedziałem, strzepując włosy tak, by opadały i przysłaniały twarz. Kobieta nie odezwała się, tylko lekko skinęła głową, mówiąc, żebym uważał na siebie.