[Zawgyi]
" ဟယ္လို..."
" ခတ္ႏြယ္...ဖုန္းေျပာလို႔ရတယ္မဟုတ္လား..."
" အင္း...ရတယ္..."
" ငါနင့္ကိုေမးစရာ႐ွိလို႔..."
" အင္း..."
" လူတစ္ေယာက္က လုပ္ေနက်အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္မလာေတာ့ဘူးဆိုရင္...စိတ္ဆိုးေနလို႔ေပါ့ေနာ္..."
" အမ္!...ကိုလင္းကို နင္ဘာလုပ္လိုက္ၿပီလဲ..."
" Shit! ငါ ကိုလင္းလို႔လဲ မေျပာပဲနဲ႔..."
" အမေလး...နင္အခုလို ဖုန္းအေရးတယူဆက္ၿပီးလွမ္းေျပာရတဲ့ကိစၥက ကိုလင္းနဲ႔မဟုတ္လို႔ ဘာျဖစ္ႏိုင္ေသးလို႔လဲ...ေျပာမွာသာေျပာစမ္းပါ...ကိုလင္းက ဘာမလုပ္ေတာ့လို႔လဲ..."
ခြန္းစစ္မင္း ျပတင္းေပါက္တစ္ခုနားရပ္လိုက္ၿပီး... လင္းေခတ္ဦးရဲ႕အခန္းေ႐ွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ဟို...ပံုမွန္ဆိုဟာ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ငါကသူ႔အခန္းမွာပဲေနေနက်ေလ...စာလုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္တယ္...ဒါမွမဟုတ္လဲ တစ္ခုခုေပါ့...ဒီေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕လဲေရာက္ေရာ သူကိစၥေလး႐ွိလို႔ဆိုၿပီး Guide ခ်ိန္ကိုဖ်က္ေပးတယ္...ငါလဲ နဂိုတည္းကစပ္စုတတ္တဲ့သူမဟုတ္လို႔ ဆက္မေမးျဖစ္ဘူး...အဲ့တာ ငါဒီေန႔သူနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအဆက္အသြယ္လုပ္ခဲ့တာပဲ...အခုထိ သူငါ့ကိုဖုန္းေလးတစ္ခါေတာင္မဆက္ဘူး...လိုင္းလဲလံုးဝတက္မလာဘူး...ပထမက ကိစၥ႐ွိတယ္ဆိုေတာ့ အျပင္ေတြဘာေတြသြားတယ္ထင္တာ...အဲ့လိုလဲမဟုတ္ဘူး...သူ႔ကားလဲ႐ွိေနတယ္...ဆိုေတာ့ သူက ဘယ္မွလဲသြားစရာမ႐ွိပဲ ေက်ာင္းဆင္းအိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ငါ့ကိုႏွင္လႊတ္ၿပီး အခုထိအဆက္အသြယ္မလုပ္ဘူးေပါ့ေလ...နင္စဥ္းစားၾကည့္ အဲ့တာျဖစ္သင့္လား...ငါလဲဘာမွမလုပ္မိပဲနဲ႔..."
ခတ္ႏြယ္ဘက္ကခဏၿငိမ္ေနၿပီးကာမွ စကားသံေလးထြက္လာတယ္...။
" ဘာမွမလုပ္မိတာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး...နင္ဘာမွမလုပ္ပဲနဲ႔လဲ ကိုလင္းကအသားလြတ္စိတ္ဆိုးတတ္မဲ့သူမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ...နင္အခုထိ တစ္စက္ကေလးမွအခ်ိဳးေျပေျပမလုပ္ဖူးတာေတာင္ သူတစ္ခ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ဖူးလို႔လား..."
YOU ARE READING
ME, MYSELF AND MY FUCKIN' WORLD
Romance📌 Just Read. You Will Know What This Shit. 🚫 WARNING 🚫 (Age Restricted) [Zawgyi] ဤ fiction တြင္ အလြန္ပြင့္လင္းေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ စကားအသုံးအႏႈန္းမ်ား ပါဝင္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္အသိေပးအပ္ပါသည္။ [Unicode] ဤ Fiction တွင် အလွန်ပွင့်လင်းသော အကြော...
