Chapter 10

1.1K 26 1
                                    

Chapter 10

Dumating na ang aming mga order, tig-isang triangular slice kami ng coffee cake, at may isang malaking baso ng drink na may dalawang straw na nakalagay dito. Nangunot-noo ako habang nakatingin doon.

I never thought ganoon pala iyong ibig sabihin noong babae kanina, akala ko pa naman tig-isa rin kaming baso ng drink, kung alam ko lang sana, e ‘di umorder na lang ako ng para sa sarili ko.

“Enjoy your cakes!” Ani ng server at agad na umalis.

Napatitig ako sa cake na nasa harap ko, nanatiling nakatago ang mga palad ko sa ilalim ng table habang nararamdaman kong pinapanuod niya rin ako sa aking harapan.

“How did your classes went?” He asked while still looking at me the same way.

“Maayos naman, ikaw?” Diretsahan kong sagot at tumingin ng bahagya sa kanya.

“How about yesterday?” Biglaan niyang tanong, his eyes is suddenly narrow again.

“Ah iyon ba, maayos naman na. The tweet is deleted.” Pinilit kong maging masigla ang aking boses habang sinasabi iyon, I don’t want him to think that I am still offended.

“How about the saved pictures?” He asked, sounding very smart.

Napaangat ang tingin ko sa kanya, “what?”

Nakita ko ang pagkairita sa kanyang titig. His lips are plain again, mukhang nadisappoint na muli.

“Do you think people at our school are dumb?” Umpisa niya. “If they pass through that perverted tweet, a possibility for saving the picture is inevitable.” Paliwanag niya sa akin, bahagyang nagtataas ng kilay.

Hindi ko iyon naisip, akala ko ay okay na. Pero posible namang hindi rin nila nisave ‘di ba? Pero pilit akong hinihila ng paniniwalang may nagsave nga! If that is true, then what should I do? In the first place hindi ko alam kung sino-sino ang nagsave ng pictures na iyon.

How can I act so chilled after all?

“Bakit mo siya pinatawad ng ganoon kadali?” He asked again.

“Kasi inamin na niyang kasalanan niya, and he apologized-”

“Don’t give me that bullshit.” He said silently, nagbabanta. “If you knew there were still saved pictures from that tweet na nagkalat sa buong school, papatawarin mo pa rin ba siya nang ganoon kadali?” Nanunuyang tanong niya.

Pati ako ay nalito. I will not?

“If my brother apologized to you now, admitted his fault, offered you peace offering, will you be able to give him the consideration?” Seryoso niyang tanong.

“Of course not!” Agad kong sinabi sa kanya.

I saw him smiled using his eyes, “then why did you gave consideration to that guy? To tell you what, wala silang pinagkaiba ng kapatid ko. They are the same.” He explained.

“Meron, mas makasalanan iyong kapatid mo-”

“The point is,” naningkit ang kanyang mga mata, “they both are idiots. At walang pinagkaiba ang kasalanan nila. They both harassed you.” He said again.

“The other one apologized, iyon lang naman ang gusto kong iconsider mo.” Parang bata kong sinabi.

“Then what about you? Iyang sarili mo, nirespeto mo ba?” He asked sharply.

Napatigil ako sa sinabi niya. Nalilito.

“You were harassed, again. That tweet blew your dignity away, maraming school mates natin ang nagsave ng pictures na iyon, kahit sabihin mong deleted na iyong tweet ay wala ring kwenta. Aren’t you aware? That until now, binabastos ka ng mga kalalakihan sa school?” Aniyang muli.

Not A Fairytale✔Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin