Not A Fairytale✔

Chapter 22

Chapter 22

Hindi ako mapakali habang pinapanuod ang unang quarter ng game. My eyes are narrow, I restricted myself to keep on glancing on Jackson's way, marami mang tao dito ay hindi ko makalimutang nandiyan pa rin siya, his pressence is powerful and it can make me shiver to death!

But as I promised to Leona, I tried to watch him and how he play. Since siya lang naman ang kilala ko sa court, sa kanya lang ako nakatingin. Pumalakpak ako nang marahan nang nakapag-shoot siya, pero hindi. Nanginginig pa rin ang nga kamay ko. Kinakabahan pa rin ako. And I am still triggered. Hindi ko matanggal ang kaba, pero sinubukan ko pa ring manuod, baka sakali'y mawala ang iniisip habang naaaliw sa laro.

Ayaw kong tumingin sa kabilang parte ng court, dahil alam kong nandoon siya, and if I still keep on looking that way, I might panic more and more.

At dahil hindi ko na kaya ang sobrang lakas ng kalabog ng puso ko, kinalabit ko si Shaney dahil siya naman ang katabi ko.

"I-I have to go home." Utal na bulong ko sa kanya.

"Why? Ang ganda na ng laro." Shaney asked, tumingin siya sa akin gamit ang nanunuring mata, ngunit sa huli'y tumango na lamang siya at bumunting hininga.

"Okay, okay. Take care." Aniya pa.

"Thank you."

Ngumiti ako sa kanya at mabilis na tumayo, carrying my cellphone and my shoulder bag, I walked past each block upwards like I am running already. I have to get away from here, I need to.

Maging ang mga namamawis kong kamay ay nanlalamig, giniginaw at nagtatayuan ang mga balahibo na para bang nakakita ako ng multo. Mabilis ang lakad ko hanggang sa nakarating na ako sa hallway palabas sa gymnasium. Hinihingal ako at hindi ko at mabilis na nagpunas ng kaunting butil ng pawis, dala ng nakakapagod na pagtakbo pataas sa hagdanan paalis sa gymnasium.

Madilim na rito, at wala ng katao-tao, malamang dahil mainit ang laro ngayon sa loob. I feel sorry for Leona for ditching him, maybe I'll just apologize to him later. But otherwise, I felt relieved a little, because Jackson is nowhere in my vission now.

I was about to continue walking when a male figure suddenly went our from one of the entrance from the gymnasium.

Palaisipan sa akin kung paano niya ako nakita at nasundan agad dito, ngunit hindi na iyon gumulo sa isip ko dahil ang naiisip ko na lamang ngayon ay purong takot at kaba.

Nakapamulsa ito at marahang humahakbang palapit sa akin, hindi ko maaninag ang kanyang mukha dahil sa kawalan ng presensya ng ilaw, tanging ang kanyang suot ang basehan ko upang masabi na si Jackson ito.

A flashback came to me, four years ago...inside his room, the same thing happened. He was slowly walking near me while uttering such lustrous words.

I felt triggered in every step that he is making, kaya nama'y nag-umpisa na rin akong humakbang paatras.

I am just ao stupid for not running away the moment I came out from the gym, dapat pala ay nagtuloy-tuloy na ako. Ngunit huli na dahil naabutan niya na ako, what a stupid decision I made.

"Please, huwag kang lalapit." Pakiusap ko sa kanya habang patuloy na umaatras.

Hindi siya natinag at tila'y mas naging agresibo siyang lumapit, ngunit wala kang makikitang ekspresyon ng kanyang mukha. He looks mysterious, lalo na't nakahoody siya ng kulay itim, some girls are crazy over him, because he looks cool. But for me...he is a devil, a jerk, a rapist.

"You didn't like the flowers that I sent to you?" Nagtaas siya ng kilay.

His voice is like a lion's roar, that would make you shake in fear. Too powerful for me to bare, and I am too afraid to even hear another sentence from him.