Not A Fairytale✔

Chapter 16

Chapter 16

“Did I hear you right, Neternini?” Salubong ang kilay na tanong ni Claire.

Nanlaki ang aking mga mata, pinilit ko mang kumalas sa kapit kay Bradley ngunit mas hinigpitan pa nito ang hawak sa akin, dahilan upang hindi ako makababa at makalapit kay Claire.

Nakatulala siya, “That…Jackson Revel…raped you?” Ulit pa nito, maingat sa bawat salitang kanyang binibitawan. Ni hindi siya makatingin sa akin, she didn’t even blinked!

That was all I can remember before blacking out last night. Bumangon ako nang marahan sa aking higaan at napahawak na lamang sa aking ulo dahil bigla na lamang akong nahilo nang bumangon ako, now this is what they call hangover, sa wakas ay makakarelate na ako.

Pero masakit talaga, parang sasabog ang aking ulo.

Hindi ko mailarawan ang aking mukha dahil ngayon ko lang ito naramdaman. Because of the extreme hit of my beating brain, I have no choice but to fall back in the bed, and laid my back to give comfort for myself.

Napabuntong hininga ako nang mapagtantong maayos-ayos na ang pakiramdam ko nang nakahiga ako, much better still even with slight beating inside my head.

I am laying in my bed now, and I know who sent me home last night. It’s Bradley, with Claire getting introduced to another side of my story. Muling namuo ang pangongonsensya sa akin, lalo na nang makita kong bumukas ang pintuan at pumasok dito si Claire, may hawak na isang basong tubig at isang gamot.

“Drink it.” Utos niya ‘saka inalok ang tubig at gamot sa akin.

I immediately received the drink, I threw the med inside my mouth and immediately mixed it with water before gulping.

Napatingin siya sa akin nang diretso, walang bahid ng pag-aalinlangan o pagpapatawa sa kanyang mga mata.

“What didn’t you tell me?” She asked, folding her arms.

Nag-iwas ako ng tingin, “It is from the past, it doesn’t matter anymore. Isa na iyong ala-ala, na dapat ibinabaon sa limot.” I reasoned out, pinapantayan ang kanyang tono.

Nakita ko ang dismayado niyang mga mata at bahagya pang tumingin sa gilid habang ang ekspresyon ay hindi ko mailarawan nang lubos. Para siyang nahihirapang intindihin ako, ngunit muli siyang tumingin sa akin, at ngayo’y handa na siyang magsalita.

“So how do you explain the fear of being touched by a man? For being a feminist? For getting easily frightened?” Sunod-sunod niyang tanong sa akin, “Is there still something you fear of? Is part of your fear the thought of telling me that story? Because I am a big mouth? A girl who might not keep secrets and just ending up singing it to anyone else? Is that it, Neterini?” She asked again.

Hindi ko alam kung alin sa mga tanong niya ang uunahin kong sagutin, kaya’t napalunok na lamang ako habang nakatingin sa kanya. Sarcastic outlook portrays her right now, she is staring at me using her dagger eyes - with a little of inevitable tears wanting to escape.

That is just her first shot, I felt that another bullet wanted to escape a gun again.

“After being friends for years, mapagtatanto ko na wala ka palang tiwala sa akin. For the jackal’s sake, Neterini! Ayaw kong isumbat ang mga sikreto kong pinagkatiwala ko sa’yo pero you’re making me! Pero kahit ganoon, ayaw kong sumbatan ka, because I know you’re my friend, my best friend,” she paused a bit, na para bang may napagtanto mula sa sinabi, “And I shouldn’t ask anything in return, pero noong malaman ko, I realized that, have you been really honest to me? When Harry tweeted harassing photos of you and I was so worried, is telling me that damn secret a choice? For me to understand why did you act that way? No, am I right?” Walang tigil niyang sinabi, kunot ang noo pero kumikisap ang mga mata, pawang maluluha na ngunit mas pinili niyang maging matigas upang mapantayan ang lebel ng mga salitang binibitawan niya.