ΥΒΡΙΣ

Η άλλη γυναίκα

Tην Έρικα την γνώρισε ένα βράδυ στην Τζακάρτα. Ήταν καλεσμένος απο ένα φίλο που τον γνώριζε απο τις σπουδές του και κατέληξε σε μια μεγάλη παρέα ανάμεσα σε διάφορα άτομα που ακόμη και σήμερα δεν μπορούσε να θυμηθεί επακριβως ποιοι ήταν. Μιλούσαν όλοι για διάφορα θέματα κι εκείνος σε μια άκρη του τραπεζιου τους κοιτούσε σοβαρός χωρίς διάθεση για πολλές κουβέντες. Μέσα σε αυτά τα άτομα ήταν και η Έρικα. 

Για λόγους που δεν κατάλαβε , ίσως γιατί το όνομα της έμοιαζε τόσο με το όνομα του αδερφου του, συγκράτησε το όνομα και την μορφή της. Ήταν μια γυναίκα νέα και όμορφη, ομιλητική, πολύ ομιλητική.

Μιλούσε συνέχεια για τον Νίφα τον Οψιδιανό και ύστερα για άλλα ορυκτά με πάθος πλαι σε άτομα που δεν έδειχναν ενδιαφέρον γι αυτά που έλεγε. 

Εκείνος όμως αργά και σταθερά ξεκίνησε να την ακούει. 

Αυτό ήθελε και η Έρικα, που ήξερε ποιος ήταν ο άντρας που καθόταν απέναντι της. Ο ιδιοκτήτης ενός ολάκερου νησιού , πλησίον της Τζακάρτα, είχε δικό του ένα ηφαίστειο και ένα λατομείο. Και όμως αυτό δεν ήταν τόσο που την κέντρισε παρά μόνο η κορμοστασιά του, τα χέρια και η ματιά του. Ήταν ένας άντρας που ενέπνεε πόθο. Απο την πρώτη στιγμή. 

Ασταμάτητα μιλούσε για ορυκτά, προσπαθώντας να του αποσπάσει το ενδιαφέρον. Ήταν κλειστος τύπος αλλά τον είδε πως κανα δυο φορές του προκάλεσε το βλέμμα. 

Σαν έφυγαν οι περισσότεροι, έμειναν μόνοι. Ίσως να έμειναν και αλλοι, δεν είχε σημασία. Είχε κατορθώσει να της μιλήσει. Της μίλησε για το θειάφι που εξόρυσσε απο το λατομείο του και εκείνη του έκανε επίδειξη όλων των γνώσεων που είχε για το θειάφι. Το λόμπι του ξενοδοχείου άδειαζε απο κόσμο ολοένα και περισσότερο όταν έμειναν για τα καλά οι δυο τους.

"Λοιπόν είναι αργά πια υποθέτω" του είπε με νάζι και του χαμογέλασε . 

Του άγγιξε το πόδι. Ελαφρά . Λίγο πιο πάνω απο το γόνατο.

"Έχω νομίζω ένα μπουκάλι κρασί στο δωμάτιο μου" της είπε .

Έκαναν έρωτα ως το πρωί.

Με πάθος. Ένα πάθος που και η ίδια ένιωθε πως δεν του είχε εμπνεύσει.

"Ένιωσα σαν να σκεφτόσουν μια άλλη γυναίκα " του είπε και εκείνος δεν απάντησε τίποτα.

Για ένα χρόνο βρισκόντουσαν σε εκείνο το ξενοδοχείο κάθε φορά που ο Άιντεν πήγαινε στην Τζακάρτα. Καμία ερώτηση για το χρόνο που ξόδευαν ο ένας μακριά απο τον άλλον. Κανένα τηλέφωνο έστω τυπικό.