ΥΒΡΙΣ

όλα θα γίνουν

Στο πλοίο έκατσαν στην γωνία μιας σάλας μεγάλης ,πάνω σε ένα δερμάτινο φθαρμένο καναπέ αρκετά μικρό για να δικαιολογεί στους ντόπιους την σωματική εγγύτητα τους. Στον τοίχο κρεμασμένο ακριβώς πάνω από το κεφάλι της Άννας δέσποζε ένα κιτρινισμένο πορτρέτο ενός άντρα γύρω στα τριάντα με επιβλητικό ύφος και ένα καπέλο σαν φέσι που χρόνια πριν ήταν κόκκινο αλλά κάτω απο τον θαλασσινό ήλιο είχε ξεθωριάσει σε μια καφέ απόχρωση όπως ο καναπές που έστεκε απο κάτω του.

"Γιατί δεν τρως ??" του πρόσφερε ευγενικά ένα κομμάτι παραγινωμένου μάνγκου και εκείνος αρνήθηκε. Την είδε να το βουτάει απαλά σε ένα πιατάκι γεμάτο αλάτι και να το φέρνει στα χείλη της. Την είδε να βγάζει ελαφριά την γλώσσα της δοκιμάζοντας πρώτα την αλμύρα κι έπειτα να πιπιλάει στο στόμα της το κομμάτι φρούτου χωρίς να έχει διάθεση ακόμη να το μασήσει.

Ένιωσε το κορμί του να σκληραίνει σε μια σκέψη πάθους και έτριψε τον αυχένα του αμήχανα. 

"Τι σκέφτεσαι και σοβάρεψες τόσο?" του είπε και ξαναέβαλε το κομμάτι φρούτου στο στόμα της , ακόμη πιο βαθιά και μετά το έβγαλε πάλι, το αλάτισε και το ξαναέγλυψε.

"Τίποτα το ιδιαίτερο. " κοίταξε το πλήθος γύρω του κι έπειτα το πορτρέτο του νέου άντρα που κοιτούσε το πλήθος, αποφεύγοντας να την κοιτάξει παραπάνω. " ξέρεις ποιός είναι αυτός?" της έδειξε με το χέρι του το πορτρέτο , σε μια προσπάθεια να αλλάξει τις σκέψεις του.

"Ποιός είναι?" εκείνη κοίταξε ψηλά την ξεθωριασμένη φωτογραφία και ξαναέβαλε το φρούτο στο στόμα της πιπιλώντας το δυνατά ,απομυζώντας του τους χυμούς του.

Ο Άιντεν ξεφύσηξε .

"Λοιπόν..είναι ο πρώτος πρόεδρος της Ινδονησίας , ο Σουκάρνο, πέθανε το 1970 πολλά χρόνια πριν γεννηθούμε εμείς οι δυο. Παρολαυτά οι Ινδονήσιοι τον λατρεύουν ακόμη και σήμερα σαν πνευματικό ηγέτη.

Κοίταξε τα χείλια της. Ήταν κόκκινα και λίγο αλάτι έστεκε στην άκρη των χειλιών της. Είχε την επιθυμία να σκύψει και να γλύψει την αλμύρα των χειλιών της αλλά ο κόσμος γύρω του- κάθε τόσο κάποιος τον χαιρετούσε- τον έκανε προσεκτικό.

"Πολύ ενδιαφέρον" του είπε και γυρόφερε στο στόμα της το κομμάτι φρούτο υγραίνοντας το κατά μήκος.

Ξεκίνησε να της λέει , κοιτώντας απο το φινιστρίνι την θάλασσα, για την ιστορία της Ινδονησίας, για τους πρώτους ευρωπαίους που είχαν έρθει στο νησιωτικό κράτος το 1512 , για τον Φρανσίσκο Σερράο και το επιχειρηματικό του δαιμόνιο να μονοπωλήσει το εμπόριο γαρύφαλλου και σε λίγη ώρα είχε εξιστορήσει ακόμη και την κατοχή της Ινδονησίας απο την Ιαπωνία.