ΥΒΡΙΣ

Τι συνέβη εκείνη την νύχτα?

Bλέπω την Άννα να γυρνά το κορμί της προς εμένα. Τα χέρια μου τρέμουν, το κορμί, η καρδιά μου. Γυρίζει αργά λες και θέλει να δώσει χρόνο στο αναπόφευκτο. Στο ζευγάρωμα των ματιών μας, στην αποκάλυψη της αλήθειας μας που κρέμεται σαν τρομακτικό τέρας ανάμεσα στα κορμιά μας. 

Μόνο που εμένα δεν με τρομάζει. Με τρομάζει μόνο αν δω την απέχθεια της στα μάτια της. Την απορριψη της. Τρέμω περισσότερο. Τα πόδια μου λυγίζουν. Παίρνω μια μεγάλη ανάσα και την κρατώ βαθιά στο στήθος μου.

Και έπειτα με κοιτά.

Κοιτά το ολόγραμμά μου, περιμετρικά, σαν μια φιγούρα που εμφανίζεται απο το σκοτάδι και πασχίζει να καταλάβει τι είναι αυτό που στέκεται μπροστά της. Κοιτά παντού πάνω μου αποφεύγοντας τα μάτια μου. Κοιτά τα χέρια μου, ολισθαίνει στο κορμί μου, με κοιτάζει λες και δεν με αναγνωρίζει.

Κι επειτα κοιτά τα μάτια μου.

Άννα είμαι εγώ

Θέλω να της ψιθυρίσω , να της φωνάξω , αλλά δεν λέω τίποτα , η πρώτη λέξη της ανήκει καθώς και η τελευταία.

"Νιώθω να ζαλίζομαι " μου λέει αργά . Το βλέμμα της ολισθαίνει γρήγορα απο τα μάτια μου, τα χέρια της ψηλαφούν το σκέπασμα της, σαν να ψάχνει κάτι και έπειτα σταματά.

"Θα φωνάξω τον γιατρό "

"Όχι τον γιατρό"

"Καλά. Αργότερα"

Δαγκώνω το χείλος μου , μένω στάσιμος και βαλτώνω μπροστά της, μόνο αυτή μπορεί να με τραβήξει απο το βάλτο με μια λέξη, μόνο αυτή.

"Θα ήθελα.." το σκέφτεται , ανοιγοκλείνει τα μάτια της γρήγορα και ξεφυσάει.

Ξέρεις Άννα? Ξέρεις?

Δεν λέω τίποτα απο αυτά που καίνε το νου μου.

"Οτι θέλεις Άννα" τις λέω δισήμαντα, μόνο αυτό , " οτι θέλεις θα γίνει" της λέω σταθερά και εκείνη με κοιτά ξανά.

"Η Μαντλέν..η Μαντλέν πέθανε?"η φωνή της τρεμοπαίζει σαν να θέλει να μάθει αν ήταν ένας εφιάλτης οτι έζησε.

"Ναι . Πέθανε . Την βρήκαν στην λίμνη"

Μου γνέφει καταφατικά. 

Δεν ρωτάω τίποτα. Την αφήνω να μου μιλήσει. Της δίνω χρόνο. Της ανήκει ο χρόνος όσο και αν ο χρόνος που περνά είναι δολοφόνος για μένα.

"Θα ήθελα να μιλήσω στον Ριζ" μου λέει τέλος με ήρεμη φωνή .

Δεν θέλεις να μιλήσεις αγάπη μου σε εμένα?