Pushing Limits [COMPLETED] MDV Series #1

Kabanata 4

Kabanata 4

Safe

"Nay Celia, ako na po ang bahala hindi niyo na po kailangang gawin yan para sa akin."

Marahan na sabi ko kay nanay Celia ang isa sa mga kasambahay ng mga Solidad. Magmula ng tumira ako rito, si Nanay Celia na talaga ang isa mga itinuring kong ina dahil bukod sa mas madalas ko siyang maka usap kaysa sa mga Solidad ay kumportable akong magsabi sa kaniya ng mag bumabagabag sa akin, siguro ay palagay ko ay parehas kami ng katayuan at naiintindihan niya ako?

"Ano ka ba naman Cyreese? Ikaw lang naman kasi ang nagsasabi na katulong ka rin sa pamamahay na ito. Ang utos ng mga Solidad ay ituring kang amo." Pagdidiin niya sa akin habang inililalapag ang dalawang platong may lamang mga almusal na sigurado ako ay kaniyang niluto. Siya kasi ang tiga-luto ng mga Solidad.

It was Monday, and the sun is still fresh. Hindi parin ako pwedeng pumasok, ngunit ilang araw na lang naman ang titiisin ko. And if I were to decide, I would still go to school even with this condition because I'm sure that I can still do what I have to do without affecting any of my routine.

Nag pasiya ako na bumaba dahil kahit gusto ko mang gumising ng tanghali nang sa gayon ay mabawasan ang oras ng pagkabagot ko rito sa bahay ay hindi ko na magawa. Sanay na ang katawan ko na gumising ng maaaga kung kaya't heto ako at nakikipag talo kay nanay Celia dahil sa tagal ko nang sinasabi sa kaniya na hindi niya na ako kailangan pang pagsilbihan at heto naman siya at paulit-ulit na sinasabi ang pang laban niya sa akin, na utos daw ito ng mga Solidad.

Nginitian naman niya ako ng pilit na para bang sinasabi na talo na ako sa aming pinag tatalunan. At gaya ng palaging nangyayari ay wala nakong ibang magawa kundi mag buntong hininga.

"Kumain na po kayo."

"Tapos na ako," Pag iling naman niya "Kumain ka ng madami, napaka payat mong bata ka." She hissed.

I slightly pouted and about to start my breakfast when I suddenly remembered,

"Nanay Celia, mayroon po ba kayong nakitang..." The slight wrinkled forehead of her popped out suddenly maybe out of curiosity.

"...lalake rito...k-kanina o kagabi?" Hindi ko pa sigurado na pagtatanong dahil sa katayuan ko ay wala naman akong karapatang itanong pa iyon sa kahit kanino.

I don't even know why I'm asking. Hindi naman sobrang laki nitong bahay ng mga Solidad ngunit madalang lamang kaming magkita. Hindi ko malaman kung nagkakasalisi lamang ba kami o talagang wala siya rito sa bahay.

"Ah! Si Ser Lebi!" Tila ba naliliwanagan niyang sabi. Her diction was slightly heavy.

Napatango naman ako at pilit na ngumiti dahil nag aalangan ako sa pagtatanong nito sa kaniya dahil baka kung ano ang isipin niya sa akin.

"Maagang gumising iyon at lumabas."

Tipid nalang ako na tumawa ng pilit. Pagakatapos nuon ay nagapaalam na siya sa akin dahil may gawain pa raw siya sa kusina.

After finishing my breakfast I decided to have some walk outside the garden to say hi to my friends. They must have enjoyed the sunlight this morning since the seasonal rain have passed already.

I spent some time watering them while talking to them.

Mar de Vena was always a breath of fresh air. The green sorroundings will always walk with you wherever you go, the chirps of birds and the waves of the sea will always welcome you wherever you chose to enter.

Malayong malayo sa mga naririrnig kong kwento tungkol sa lugar ng Maynila. Kung kaya't hindi ko makita ang rason sa kanila kung bakit mas pinipili nilang ipagpalit ang lugar na ito para sa magandang takbo ng trabaho. Pero sa kabilang bahagi ng puso ko alam kong nais ko rin ang syudad. Tuwing nakikita ko sa telibisyon at nababasa sa libro ay namamangha ako. Pakiramdam ko ay ibang mundo iyon.