Bana Ne Aşktan

17. Bölüm "Çığlık"

Bölüm Şarkısı: Trevor Daniel- Falling.

🍁

Endişelendiğin her şeyin sonunda bahar var. Kasırgalar elbet bir zaman sonra evine dönecek.

• ¤ •

Tanrım, yol göstermene ihtiyacım var. Karmaşık bir hayat verdin bana. Hep doğru yolu bulmayı başardım ama şimdi... Ne yapmam gerekiyor? Yardım et, Tanrım. Lütfen, yardım et.

Sana ihtiyacım var...

• ¤ •

Yanmak üzereyken tüten Alev, Kora küstü ve söndü. İhtişamlı ihtişamlı yanmak varken neden bu kara dumanlar Alev'in görkemini yerleyeksan ediyordu?

Gösteriş için gerçek aşk gözardı edilmeli mi?

Yanan her şey sönüverdi aniden. Korlar yalvardı, Ateş'e. Ateş, Alev'in gönlünü alabilirdi ve Korlar bunu çok iyi biliyordular.

Sanırım, Alev erken pes ediyordu...
Gerçek varoluş sebebi ellerinden kayıp gittiğinde onun için fazla geç olacaktı.

Ateş, Alev'in küskünlüğüne saygı duyuyor ve aralarından çekiliyordu. Ateş, Korlar'ın teklifini geri çevirince Korların yapacak bir şeyleri kalmamıştı. Söndüler...

Alev, haklı mıydı sönmekte?

Belki de ben de alev gibi yapıyordum. Kendim için diğerlerini görmezden geliyordum... Yüzüme düşen saçlarımı kulağımın arkasına itekledim.

Evimin içine son günümdü. Yalnızlık mabedimle ayrı düşmenin vakti gelmişti. Omzumu dikleştirip boş evime baktım. Burdan gitmeyi planlayıp duruyordum ama gidişimin kalbimi bu kadar acıtacağını bilememiştim.

Her gidiş bir yarım kalışa eş değer değil miydi?

"Algı." Omzumun üzerinden çelik kapıya baktım. "Abicim, Evrim'le caddenin karşısındaki kefeye gideceğiz." Serhan abim aralık kapıyı az daha aralayarak gövdesini içeri uzattı. "Eşyalarınız yeni evinize yerleştirilene kadar orda takılacağız." Hafif gülümseyip çenemi omzuma yasladım.

"Senin evin." Cılız çıkan sesim Serhan'ın kulağına ulaştığında yüzünü buruşturdu.

"Artık sizin."

"Umarım yeni kiracılarınızla sorun yaşamazsınız, Serhan Bey." Alt dudağını uzatıp gözlerini hafif şaşı yaptı. Gülümsemem büyürken göz kırptım. "Nakliyeciler yola çıktı mı?" diyip konuyu değiştirdiğimde usulca başını salladı.

"Evrim aşağıda tek kaldı. Ona göz dikenleri ağlatmaya gidiyorum. Sen biraz daha yalnız kalmak istiyorsun gibi duruyorsun." Hadi canım! Cidden öyle mi duruyordum? Evet, bu su götürmez bir gerçekti. Yalnızlığıma arkadaşlık eden evimle vedalaşmak istiyordum. "İstediğin zaman yanımıza gel olur mu?"

"Tamam, abiş." dediğimde gülümseyip kapıyı çekip gitti. Züleyle yengem bizi birbirinizden çalmıştı. Bizi birbirimize düşürüp birbirimizden nefret etmemizi sağlamıştı. Belki de en güzel günlerim onun kinine ve kıskançlığına kurban gitmişti.

Bağdaş kurup oturduğum mavi mindere daha rahat oturdum. Geçmişi düşünüp bugünümü zehir etmeye gerek yoktu. Hem Evrim'le taşınacağımızı duyunca Serhan abim hemen lafa atlayıp "Benim boş bir evim var oraya taşının." demişti.
Lafına karşı durmaya kalktığımızda heyheylenip bize laf ettirmemişti. En sonunda allem edip kallem edip bizi ikna edivermişti. Uzun zaman önce aldığı evi artık bizim evimizdi.