Κρυμμένο μυστικό - Μέρος 2ο

Μόνος, με τις σκέψεις του

Τις επόμενες μέρες έπρεπε να ακολουθήσει τις εντολές των γιατρών ώστε ο οργανισμός του να μην απορρίψει το μόσχευμα. Ένιωθε απίστευτη αδυναμία αλλά έπρεπε να κάνει υπομονή. Αυτό το στάδιο της ζωής του ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο και το τέλος του δεν ήταν κοντά.

Η μετακίνηση του γινόταν με αναπηρικό αμαξίδιο ώστε να μην κουράζει καθόλου το σώμα του, ενώ το δρομολόγιο του ήταν από τον θάλαμο στο κυλικείο και πάλι πίσω. Μια μέρα όμως αποφάσισε να πάει στο παρεκκλήσι που είχε το νοσοκομείο. Χρειαζόταν λίγο χρόνο μόνος του, με τις σκέψεις του. Είχε ανάγκη να νιώσει λίγη γαλήνη έστω και αν ήταν για μισή ώρα.

Πέρασε την είσοδο και κύλισε το αμαξίδιο στον διάδρομο ανάμεσα στις θέσεις. Ήταν ολομόναχος, και για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό ένιωσε την ψυχή του να ηρεμεί. Δεν ήξερε αν ήταν το περιβάλλον που το προκαλούσε αυτό, ή κάτι άλλο.

Τοποθέτησε τα χέρια του στα μπράτσα του αμαξιδίου και κοίταξε γύρω του τις εικόνες των Αγίων. Οι φλόγες από τα κεριά τρεμόπαιζαν σε ακανόνιστο ρυθμό, ενώ προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του.

Δύο χρόνια ασχολούνταν με αυτό τον άνθρωπο, ο οποίος τον έβαλε να περάσει τις πιο δύσκολες δοκιμασίες. Πρώτα τον απήγαγε και τον βασάνισε, ύστερα σκότωσε τον καλύτερο του φίλο, αργότερα επιτέθηκε στην Νεφέλη. Σειρά είχε η Εύα, η οποία έχασε το παιδί της. Τελευταίος ήταν ο ίδιος. Παραλίγο να πεθάνει. Σε όλη του τη στρατιωτική καριέρα, ποτέ δεν έφτασε σε αυτό το σημείο. Πίστευε ότι ποτέ δεν θα έφτανε, αλλά κατέληξε εδώ. Και έπρεπε να απαντήσει στα δικά του ερωτήματα τώρα.

Τι έκανε με τη ζωή του; Πίστευε πως δεν έκανε πρόοδο. Ή καλύτερα, έκανε, αλλά πάντα κάτι τον τραβούσε πίσω, με ρυθμό ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω. Από τη στιγμή που είχε γυρίσει στην Ελλάδα δεν είχε κάνει τίποτα το σπουδαίο, είχε μείνει στο απόλυτο μηδέν. Αφιέρωνε τη ζωή του στο να προστατεύει τους πολίτες και να υπηρετεί τον νόμο. Πάνω που πήγε να κάνει το επόμενο βήμα στη ζωή του με την Εύα, όλα τινάχτηκαν στον αέρα. Ο Μίλτος βρήκε την ευκαιρία να αποδράσει, και ο Ιάσονας για άλλη μια φορά έπρεπε να αφήσει τη προσωπική του ζωή στην άκρη για να κυνηγήσει έναν τρομοκράτη. Πόσο ακόμα θα διαρκούσε αυτό; Πόσοι ακόμα άνθρωποι θα υπέφεραν για μια βεντέτα που δεν μπορούσε να καταλάβει κανείς; Αυτές οι ερωτήσεις επαναλαμβανόταν στο κεφάλι του συνέχεια.

Ξεφύσηξε απογοητευμένος καθώς κύλισε το αμαξίδιο του λίγο πιο μπροστά, φτάνοντας στις πρώτες σειρές. Ήταν απογοητευμένος με όλα όσα γίνονταν και ήθελε να αλλάξει τώρα που προλάβαινε.

Μια θανατηφόρα εμπειρία πάντα κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν τα πράγματα με άλλο μάτι. Το ίδιο ίσχυε και με τον Ιάσονα. Ήθελε να ζήσει τη ζωή του. Δεν ήταν ούτε μικρός αλλά ούτε και μεγάλος. Ήταν πλέον τριάντα δύο ετών, τα χρόνια περνούσαν.

Στο μυαλό του ήρθαν όλα τα σχέδια που έκανε με την γυναίκα της ζωής του. Θυμήθηκε το αίσθημα που τον κυρίευσε όταν η Εύα του είπε ότι περιμένει παιδί. Παρόλο που τρομοκρατήθηκε, εκείνη τον καθησύχασε και του υποσχέθηκε ότι θα το περάσουν μαζί. Τον διαβεβαίωσε μάλιστα ότι θα ήταν ένας εξαίρετος πατέρας.

Χαμογέλασε και τότε πήρε την μεγάλη απόφαση.

Μόλις έπιανε τον Μίλτο, θα δήλωνε παραίτηση. Θα έφευγε και από τον στρατό και από την αστυνομία. Δεν τον ένοιαζε αν θα ήταν με τιμές ή όχι. Ήθελε απλά να τελειώσει όλο αυτό. Δεν γνώριζε τι θα έκανε μετά αλλά και αυτό δεν τον ένοιαζε καθόλου. Ήθελε να νιώσει περισσότερο άνθρωπος, να δει πως είναι η ευτυχία και η γαλήνη. Να είναι με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Πράγματα που είχε στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Να μην φτάσει σε μια ηλικία που θα γυρίσει και θα ρωτήσει τον εαυτό του αν όλα όσα έκανε άξιζαν τον κόπο, ούτε να βλαστημάει που δεν έκανε κάποια πράγματα όταν έπρεπε. Να μην αφήσει κανένα απωθημένο πίσω του.