Κρυμμένο μυστικό - Μέρος 2ο

Το μυστικό

Αφού τελείωσε η επιχείρηση διάσωσης και η ομάδα γύρισε πίσω, ήταν επιτέλους η ώρα να μάθει ο Ιάσονας ποια ήταν πραγματικά η Βαλκυρία. Ήθελε να μάθει πως σχετιζόταν μαζί με το άτομο που κρυβόταν πίσω από αυτό το ψευδώνυμο.

Ήταν Κυριακή πρωί, μόλις μια βδομάδα μετά τα τελευταία γεγονότα, και μαζί με την Εύα πήγαν να επισκεφθούν τον βετεράνο διοικητή της ΕΥΠ, έναν από τους τελευταίους επιζώντες που είχαν απομείνει από την ομάδα που συμμετείχε στην επιχείρηση δολοφονίας του πατέρα του Μίλτου.

Βγήκαν από το αυτοκίνητο, με τον Ιάσονα να είναι νευρικός. Φτάνοντας στην πόρτα τίναξε τους ώμους του ξεφυσώντας, σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει.

-Όλα θα πάνε καλά, θα μάθουμε επιτέλους την αλήθεια, του είπε στοργικά η Εύα πιάνοντας το χέρι του.

Εκείνος την κοίταξε σφίγγοντας το χέρι της.

-Ελπίζω να πάρουμε τις απαντήσεις που θέλουμε..., απάντησε διστακτικά.

Χτύπησε την πόρτα, και σύντομα τους άνοιξε η βοηθός του πρώην διοικητή. Μια γυναίκα γύρω στα σαράντα πέντε, που δεν της φαινόταν ότι ήταν τόσο. Κοίταξε το ζευγάρι παραξενεμένη, ενώ στεκόταν στην είσοδο.

-Καλημέρα σας. Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;, ρώτησε καχύποπτα.

-Είμαστε από την αστυνομία και ήρθαμε να δούμε τον κύριο Χριστοφορίδη. Η κυρία Αναστασιάδου είχε μιλήσει μαζί του, εξήγησε τον σκοπό της επίσκεψης τους ο Ιάσονας, δείχνοντας παράλληλα την γυναίκα του.

Η βοηθός μπήκε μέσα και μετά από ένα λεπτό γύρισε.

-Περάστε, τους είπε κάνοντας στην άκρη.

Το ζευγάρι μπήκε μέσα. Ακολούθησαν την βοηθό μέχρι το σαλόνι όπου βρισκόταν ο άνθρωπος που ήθελαν να μιλήσουν. Εκείνος τους περίμενε ήδη καθισμένος σε μια πολυθρόνα. Στην όψη του φαινόταν η φθορά του χρόνου. Κοίταξε το ζευγάρι με τα μπλε μάτια του, κάνοντας τα χέρια του κόμπο μπροστά στο στομάχι του. Οι δύο αστυνομικοί κάθισαν στον καναπέ απέναντι του.

Επικράτησε απόλυτη σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα καθώς ο κύριος Χριστοφορίδης κοιτούσε επίμονα τον Ιάσονα, κάτι που έφερνε τον νεαρό σε δύσκολη θέση.

-Έχεις τα μάτια της..., ήταν το πρώτο πράγμα που του είπε, κάτι που τον μπέρδεψε ακόμα περισσότερο. Όμως ο βετεράνος ήξερε τι έλεγε. Αυτά τα μπλε-γκρίζα μάτια τα ήξερε πολύ καλά. Παρόλο που ο χρόνος είχε αλλοιώσει το σώμα του και το νου του, αυτό το χαρακτηριστικό χρώμα δεν το είχε ξεχάσει.