Κρυμμένο μυστικό - Μέρος 2ο

Επιλογή

Κάλυψε το πρόσωπο του με τα χέρια του. Μέσα σε μια στιγμή όλα καταστράφηκαν. Τα όνειρα που έκανε για οικογένεια έφτασαν στο τέλος. Ήταν υποχρεωμένος να πάρει μια σημαντική απόφαση. Άραγε τι θα έλεγαν οι γονείς της Εύας για την απόφαση του, όποια και αν ήταν αυτή;

-Ιάσονα τι συμβαίνει;

Η τρεμάμενη φωνή της κυρίας Φωτεινής τον έκανε να γυρίσει προς το μέρος της. Δεν την κοίταξε στα μάτια καθώς δεν είχε το θάρρος. Προσπάθησε να μαζέψει όσο κουράγιο είχε για να της πει τι έπρεπε να γίνει. 

-Η Εύα... είναι σε κρίσιμη κατάσταση... η γιατρός είπε ότι... δεν θα τα καταφέρουν και οι δύο..., εξήγησε με την φωνή του να σπάει και δάκρυα να κατακλύζουν τα μάτια του.

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, η κυρία Φωτεινή έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Ένιωσε ένα σφίξιμο στο στήθος της και πήγε να καταρρεύσει. Όμως ο Ιάσονας μαζί με τον κύριο Σπύρο την έπιασαν και την έβαλαν να καθίσει σε μια από τις καρέκλες που βρίσκονταν δεξιά και αριστερά του διαδρόμου.

-Πάω να φέρω νερό!, είπε ο κύριος Σπύρος και έφυγε τρέχοντας. Την ίδια στιγμή η γιατρός φώναξε μια νοσηλεύτρια για να έρθει να βοηθήσει.

Καθώς η κυρία Φωτεινή δεχόταν τις πρώτες βοήθειες, η γιατρός πήρε τον Ιάσονα παράμερα.

-Είναι συγγενείς;, ρώτησε η γιατρός.

-Είναι τα πεθερικά μου. Και θα πρέπει να μιλήσω μαζί τους, απάντησε ο εκείνος.

-Ως σύζυγος της, εσείς θα πάρετε την απόφαση, απάντησε η γιατρός και εκείνος πάγωσε. 

Κάτι μέσα του, του έλεγε ότι μπορούσαν να σωθούν και οι δύο. Και πραγματικά ήθελε μόνο αυτό. Όμως δεν είχαν μιλήσει ποτέ για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τι απόφαση θα έπαιρναν. Ένιωθε τελείως χαμένος και ανήμπορος να πάρει μια απόφαση. Φοβόταν την αντίδραση της Εύας και των γονιών της. Θα τον κοιτούσαν με μίσος, ίσως η Εύα να μην τον συγχωρούσε ποτέ. Ίσως και να χώριζαν.

Έκλεισε σφιχτά τα μάτια του για να μην φανούν τα δάκρυα του. Δάγκωσε τη γλώσσα του για να μην βγουν στην επιφάνεια οι λυγμοί του. Είχε καταλήξει.

-Σώστε την γυναίκα μου..., μουρμούρισε. Χρειάστηκε να το επαναλάβει καθώς η γιατρός δεν το άκουσε στην αρχή.

Μόλις αποχώρησε, εκείνος έπεσε στα γόνατα καταμεσής του διαδρόμου και στήριξε το σώμα του στα χέρια του που τα είχε κάνει γροθιές. Τα πρώτα δάκρυα έβρεξαν τα μάτι του και ύστερα έπεσαν στο πάτωμα.