Remember me (Il Fiore Series #2)

Ikatatlumput-Anim na Yugto

"HA? ANO IMPOSIBLE 'YAN, Sam!" Humigpit ang kapit ko sa manibela. Nanlalabo na ang paningin ko. Hindi aalis ng ganoon si Kliera. Atsaka may guard sa village. Hindi pwede yon, diba?

"P-pinaprank mo lang ata ako, eh. Tigilan mo na. Asaan si Kliera pakausap ako." Oo tama, pinaprank lang nila ako. Mahilig 'tong dalawang to sa pagpa-prank eh.

"Sheng, i'm sorry.." Gustuhin ko mang hindi maniwala ay hindi ko magawa dahil alam kong hindi naman iiyak ng ganito si Samantha kung hindi totoo. At naririnig ko rin ang hindi pagsang-ayon sa boses niya.

"S-sinubukan mo bang.. hanapin 'dyan? B-baka bumili lang naman ng ice cream?" Muli kong pinaandar ang aking sasakyan at pumasok sa village nila. Pinark ko ang sasakyan ko at pinatay ang telepono ng makarating na ako sa parke.

Nakita ko si Samantha kasama si Zhamara na umiiyak rin. "Y-yung anak ko, Sam?" Tanong ko. "Nandito lang 'yon, Kliera!"

"Kliera, anak! Nandito na si Mommy! Umuwi na ko. Hindi na ko aalis!" Halos halughugin ko na ang buong parke para lang makita si Kliera.

Narito lang yon. Hindi pepwedeng hindi. Bakit siya mawawala? Nang mabigo ay agad akong tuluyang napahagulhol at nawalan ng lakas dahilan ng pagkaupo ko sa sahig dito.

Agad na akong dinaluhan ng yakap ni Sam. Pinatatahan ako.

"Nandyan lang 'yon! Baka bumalik lang sa bahay niyo, oo diba? Hindi yon mawawala!" Patuloy ang pag-iling ni Sam sa akin.

"Nagbibiro ka na naman, eh! Siguro ito na naman mga pautot niyo no! Kung ano-anong itinuturo mo sa anak ko eh, para kang tanga!" Nagpilit akong tumawa. Alam kong mukha na akong tanga dahil tumatawa ako habang patuloy ang pagtulo ng luha ko ngunit wala akong pake.

I looked at Sam hoping that she would agree about what I said. But she just shaked her head.

"Sheng, I'm sorry. Nilapitan ko lang naman si Zham para punasan ng pawis tapos pagkaharap ko ay wala na si Kliera."

"Hindi! B-baka nasa bahay niyo lang si Kliera. Para uminom ng tubig o kaya matulog." I laughed. "Alam mo naman 'yong isang 'yon antukin." And I cried when her face screamed for apologies and disagreement.

"I'm so sorry." She hugged me tight. But that doesn't change anything.

I closed my eyes and burried my face on my hands before letting all of my tears out. "Sam, yung anak ko.."

Naalala ko kanina. Ang mga ngiti ng aking anak. Sabi niya pa sa 'kin bilisan ko daw dahil namimiss niya na ko. Patuloy ang aking pag-iyak.

"S-sabi niya.. pupunta pa kami ng Enchanted Kingdom eh."

"She's just five years old, Sam. Anong kakainin niya? Siguradong gutom na si Kliera. Mabilis pa namang magutom 'yon." I smiled because of the thought when Kliera keeps on bugging me to make her food.

"Mommy, come on! I'm hungry!" I looked at my daughter who is aggressively pulling the hem of my shirt.

"Kliera Rieliese, you just ate a minute ago." Anang ko na ikinatigil ng paghihila niya sa aking damit. I'm busy doing my calculations to Edward's house. May mga pinabago lang siya ng kaunti kaya kinakalkula ko lang.

"B-but.. but that was a minute ago! It's different from now, Mommy." Pang-uuto niya na akala niya naman gumagana. Well, gumagana nga.

She even did the 'beautiful eyes' on me. "Come on, my beautiful mom. Just make me one, please. Hindi na kita lilikutin, I promise!" Itinaas niya pa ang kamay tila namamanata. I laughed because of her cute smile and rolled my eyes in defeat.