YARDIMCI

19.Bölüm

Evlen benimle?
Evlen benimle?
Evlen benimle?

Mayhoş gözleri dudaklarıma düştü. Bir  cevap bekliyordu. Şuan yüksek dozda şoka uğramıştım. Bunu kesinlikle beklemiyordum. Kalp çarpıntım vereceğim cevabın habercisiydi. Kalbimin sesini duymamak mümkün değildi. Gözlerinin önünde inip kalkan göğüslerim heyecanımı oldukça ele veriyordu. Gözlerim etraftan gelen tıkırtının nedenini arıyordu.  Sağa döndüm, sola döndüm. Ses hiçbir yerden gelmiyordu. Gittikçe artan sese gözlerimi açarak varmıştım. Beni uyandırmak için kapı pervazına vuran Sarper'i görününce hemen ayaklandım.

"Dalmışım özür dilerim." Diyerek elime aldığım dosyaları arkamdaki masaya bıraktım. Daha sonra detaylı inceleyecektim.

Kapıdan içeri girip masamın önünde durdu ve konuştu. "İstersen bugün çıkabilirsin." Dedi.

"Aslında bilmiyorum." Kafamı kaşımayı bırakıp, sebebini anlamadığım yüzümdeki hüzünlü ifade ile ona döndüm.

"Sorun ne?" Dedi.

Çenemi sıvazladığı elini yukarı götürüp saçlarımı okşadı. Aklıma gelen rüyamın gerçek olmadığını bilmek beni oldukça üzmüştü. Gerçek olmasını deli gibi isterdim.

"Ben iyi hissetmiyorum. Sanırım bugün dinlensem iyi olur." Sözlerime kulak verdiğini gösterdiği her tepkiden ve sergilediği davranışlardan anlıyordum. Ne güzel dinliyordu. Ne güzel anlıyordu. Hayatınızda her zaman sizi sevgi ile dinleyecek saygı ile anlayacak insanlar bulundurun. Çünkü onlar size gerçekten değer verenlerdir.

"Arabayı hazırlatayım."

Telefonu eline alıp şoförü arayacağı sırada kolunu  tutarak onu engelledim.

"Lütfen ben giderim." Dedim.

Bu sefer beni duymamıştı. Kolunu elimden kurtarıp kendi odasına geçti. Telefonla konuşup hemen ardından odama geldi.

"Hazırsan çıkalım." Dedi. Gözlerime 'tek laf etme' dercesine bakıyordu. Daha fazla konuşmadan çantamı kaptığım gibi odayı terk ettik. Sarper beni o rüyadan uyandırmasaydı şuan onunla evleniyor olabilirdik. Buna ihtiyacım vardı. Bir aileye sahip olmak istiyordum. Onunla birlikte olacak aşk meyveleri fikri yüzüme gülücük yerleştirip 4 5 saniye sonra olmadığını fark ettirince gitmişti.  Sarper'in arkamdan gelen ayak sesleri yavaşlamıştı. Daha uzaktan geliyordu. Arkamı dönüp  ona bakmak istiyordum ama dönmeye bile halim kalmamıştı. Hiçbir şey olmadığı halde bu kadar yorgun bitkin hissetmem tuhaftı. Neye üzülüyordum ben? Olmayan bir şey için içime dert katmıştım. Vücudumu döndürmeden omuz üstünden Sarper'e baktığımda telefonla konuştuğunu gördüm.  Kafamı yerde konuşarak geliyordu. Kafamı önüne çevirip bineceğim arabaya ilerledim. Sanırım Sarper beni götürecekti çünkü olduğumuz yerde herhangi bir şoför yoktu.

"Teyzem ile konuşuyordum."

Kapımı açıp, hemen kendi koltuğuna bindi. Yaptığı açıklama o kadar hoşuma gitmişti ki tarifsizdi.  Bunu bana açıklamaya gereğinde bulunması bana ne kadar değer verdiğini de gösteriyordu. Kızlar siz siz olun size açıklanması gerek merak  edilecek konuları siz sormadan cevap verecek erkek barındırın hayatınızda bu sizi daha değerli biri kılacaktır. Önemsenmek çok güzel.

"Sen iyi görünmüyorsun?" Dedi.

Direkt aklıma gelen nedeni söyledim.

"Regl olabilir." Dedim.

Buna inanmış gibi değildi.

"Emin misin?" Dedi.

Bakışlarım dışarıda çaresizce dolanırken onu cevapladım.