Found In The Wild Waves

Chapter 7

First Impression...

It's currently nine in the morning at kagigising ko pa lang pero ramdam ko na agad ang katamaran sa katawan ko. Nilingon ko ang kama ko at nando'n 'yung nagsasabing kailangan kong bumalik sa kama at matulog ulit dahil wala namang klase ngayon kaya naman nahiga ako ulit. Umasa akong dadalawin ulit ako ng sntok pero kalahatig oras na yata ang lumipas pero hindi pa rin ako nakakatulog. I can't think of anything else to do so i just stared at the ceiling.

I'm just living alone here in my apartment pero hindi naman masiyadong malayo ang tinitirhan ko sa bahay ng parents ko. My apartment is not that big, but it's not that small also. Sakto lang sa'kin dahil mag-isa lang naman akong nakatira dito. Masiyadong tahimik ang buong bahay dahil nag-iisa lang naman akong nakatira dito pero hindi ko alam kung bakit okay lang sa'kin na ganito.

Medyo malungkot sa pakiramdam pero kahit papaano ay masaya. 'Yun ang lagi kong nararamdaman kapag umuuwi ako dito sa bahay. May mga oras na namimiss ko ang pamilya ko pero may oras din na normal na lang 'to pero sa mga oras na 'to ay alam kong namimiss ko ang family ko.

"I wonder if they miss me, too? Are they thinking about me?" Tanong ko sa sarili.

Naramdaman ko ang pagtulo ng ilang butil ng luha ko sa pisngi ko. "Umiiyak na naman ako. Umiiyak ka na naman, Angel."

I always feel like i looked really stupid whenever i cry. I'm stopping myself from crying by forcing myself to laugh. But it doesn't help at all. I just ended up breaking down more and that's what i hate the most.

Pinalis ko ang mga luhang lumalandas sa pisngi ko pero kahit anong gawin ko ay nababasa lang ulit 'yon. I always feel sorry to myself dahil sa pag-iyak lang yata ako magaling.

Natigil na lang ako nang mag ring ang phone ko. Huminga muna ako nang malalim at sinigurong hindi mababasag ang boses ko bago sinagot amg tawag.

"Hey, good morning!" bati ng nasa kabilang linya.

"Morning! Napatawag ka?"

"I miss you. You didn't text me last night."

"Oh, my bad! I'm sorry. Why? Did something happen? Are you okay?" Nag-aalalang tanong ko.

"Nothing. I just missed you, but it seems like you don't miss me at all." nagtatampong sabi niya.

"Okay, i miss you too. Don't be sad, okay?"

Hindi niya ako sinagot kaya bumalot ang pagtataka sa'kin.

"Hey? Are you still in there?" Tanong ko.

"Yeah..." malungkot na tugon niya.

I feel really bad, but i laughed at him.

"'Wag ka ng magtampo. Of course, i miss you, but i'm tired yesterday kaya 'di ko na nagawang itext ka saka hindi naman siguro required na araw-araw kakausapin kita, right?" I tried to joke at the end, but that's slighlty true.

"Oo nga naman. Hindi mo naman kasalanan kung hindi ka nag text dahil 'di nga naman importante 'yon. I'm sorry, i have to go." sabi niya saka ibinaba ang linya.

Nalungkot ako dahil sa ginawa noya, but i just sighed and decided to text him.

Me:

I'm sorry if i offended you. I'll just treat you when i have a free time, okay? Take care!

I hit the send button saka tumayo na sa kama. I still have the rest of the day to do all of my routines.

I peacefully did all of the things that i habe to do in my house. It actually helped me to clear my mind because i was distracted for a while but i was stopped on what i was doing wjen my phone ringed again.