Found In The Wild Waves

Chapter 18

Project...

Isang linggo na ang nakalipas matapos ang sports fest. Dahil sa nagdaang event ay tinambakan kaagad kami ng gawain ng mga teachers namin kaya halos lahat kami ay busy sa mga ginagawa. It has been also a week since Dylan and i been together. Nagkikita man ay hindi rin masiyadong nagpapansinan dahil sa dami ng inaasikaso.

It's actually favorable to me dahil isang linggo na siyang hindi mawala sa isipan ko. Iniisip kong mabuti kung ano nga ba ang dahilan ng mga ikinikilos at emosyon ko sa tuwing siya ang nasa paligid ko. I've been reading and researching about it. Tinanong ko na rin ang ilang kakilala and i don't like their answers. They all have the same answers to me and i don't believe that. I can't believe that.

Even until now ay 'yun pa rin ang pinoproblema ko kaya nanlulumo kong ipinatong ang ulo ko sa desk.

"Ano na namang trip mo?" Bulong sa'kin ni Rhyss.

Sumimangot ako. I wish i can tell her.

"I think i'm crazy."

"Ngayon mo lang ba nalaman 'yan?"

Mas lalo akong nanlumo. Inuumpisahan na naman niya ang pang-aasar sa'kin.

"Aish!"

Ginulo-gulo ko na lang buhok ko dahil pakiramdam ko talaga ay masisiraan na ako ng bait kakaisip sa lalaking 'yon. Why do i even have to think of him? Sino ba siya sa buhay ko? He's just really a nuisance in my life!

"Ms. Mendoza!"

Inangat ko ang tingin ko nang marinig ang tawag sa'kin ng teacher ko. I looked at Rhyss to ask if she has any idea why i am being called pero magkibit balikat lang siya kaya kahit na nagtataka ay lumapit na ako sa unahan.

"Is there a problem po ba?" I asked.

"Go to the dean's office."

Bigla akong kinabahan. In just a split of second, i reflected on what i did wrong this scool year. I cannot lose my scholarship. Not now! I still have to make my family proud! I still have to prove myself to everyone!

Mukha namang napansin ng teacher ang pagakabalisa ko kaya tinapik niya lang ang balikat ko saka ngumiti at iginiya ako palabas ng classroom.

Ngayong nasa tapat na ako ng pintuan ng dean's office ay hindi ko naman malaman kung dapat ba akong pumasok o ano. Wala naman kasi akong makitang rason para papuntahin dito.

Sa sobrang pag-iisip ay hindi ko na namalayan ang paligid ko kaya naman napatili ako nang maramdaman ang isang kamay na humawak sa balikat ko.

"Mukha kang ewan na nakatunganga riyan!" Natatawang saad ni Dylan.

Inis kong piningot ang tainga niya. Of all people, why does it always has to be him?

"Bakit ka ba biglang sulpot nang sulpot kung nasaan ako, ha? Para kang kabute, e!" Pigil ang sigaw na sabi ko dahil nasa harapan pa rin kami ng dean's office.

"Kasalanan ko bang magugulatin ka? At anong tawag mo sa'kin? Kabute? 'Yung ganitong mukha?"

Tinignan ko naman siya na parang naaasiwa na ako sa mukha niya. Ang taas talaga mg bilib niya sa sarili niya kahit kailan!

Nang muli ko siyang papatulan ay sabay kaming napatigil nang biglang bumukas ang pintuan. I glared at him, but he just smiled at me which made even more pissed at him. May araw din siya sa'kin!

Pagpasok namin sa loob ay agad kaming pinaupo. Nang tinignan ko ang dean a.k.a daddy ni Dylan ay mukhang hinihintay na nga niya kami.

"I guess both of you are wondering why i called you here," nakangiting panimula niya.