🌺ေႏွာင္တြယ္ရစ္ေသာၾကိဳး🌺
"သတို႔သားေမာင္မင္းရန္နိုင္၏ညီ ေဒါက္တာခန္႔တည္နိုင္မွ မဂၤလာလက္စြပ္ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳမွာျဖစ္ပါတယ္"
ေဆာ္ၾသသူ၏စကားဆံုးေတာ့ မစီမဆိုင္ ေကာင္းကင္ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ရေသးသည္။
ထိုသူသည္ ေကာင္းကင္၏သမီးငယ္အား ေဒၚမိုးျမင့္နိုင္၏ေဘးသို႔ထိုင္ေစျပီး မတ္တပ္ထရပ္သည္။
ဧည့္သည္ေတြရွိရာ တစ္ခ်က္ၾကည့္၍ျပံဳးကာ သတို႔သား သတို႔သမီးအနားသို႔ ေလ်ွာက္လာသည္။
ထိုသူ၏ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ ေကာင္းကင္ရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြဆိုတာ အတိုင္းအဆမဲ့။
ထိုသူ……။
ေကာင္းကင္ အလိုရွိခဲ့ေသာ ေလေျပ။
ကိုယ္က အျမဲေငးေမာခဲ့ရသူမို႔ ယေန႔ထက္တိုင္ မွတ္မိေနခဲ့သည္။
ေကာင္းကင္ေမ်ွာ္ေငးခဲ့ေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာထိုေယာက်ာ္းဟာ
ေဒါက္တာခန္႔တည္နိုင္တဲ့လား။
"ေကာင္းကင္ ငိုေနတာလား"
"ဟင္ ဗ်ာ……မဟုတ္ပါဘူး"
"ေအာ္ မင္းမ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနလို႔ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဂ်ာၾကီး မ်က္ေတာင္ေမႊးစူးသြားတာပါ"
ေပ်ာ္သြားသည္လား ဝန္ေလးသြားသည္လား မသဲကြဲသည့္ခံစားခ်က္က မ်က္ရည္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဟန္တူပါသည္။
မဆံုေတာ့ဘူးလို႔ ယူဆထားခဲ့ျပီးမွ ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းက ျပန္လည္အသက္ဝင္လာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔ ေကြးညႊတ္သည္အထိ ျပံဳးမိတာကိုေတာ့ဝန္ခံပါသည္။
ထိုသူအားေမ်ွာ္လင့္မိျခင္းသည္ အဘယ္သို႔ေသာ စိတ္နဲ႔ဆိုတာေတာ့ ေကာင္းကင္မေဝခြဲနိုင္ေသး။
ခ်စ္ျခင္းသည္လား အားက်အတုယူမိျခင္းသည္လား မကြဲျပား။
ျပီးဆံုးသြားသည့္ အခန္းအနားသိမ္းစကားလံုး၏ေနာက္တြင္ သမီးငယ္အား ေခၚဖို႔ စင္ျမင့္စီသို႔ေကာင္းကင္လာခဲ့သည္။
ဧည့္သည္ေတြလဲ မရွိေတာ့ျပီမို႔ ကုမၼဏီကလူတခ်ိဳ႕သာက်န္သည္။
"သမီးငယ္"
"ေဖေဖ……"
ူသူေ႒းတို႔ၾကားမွ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံေနသည့္ သမီးငယ္က
လက္ျပရင္း လွမ္းေခၚသည္။
တစ္ဆက္ထဲရလိုက္သည္က ေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနေသာ ထိုသူထံမွ အၾကည့္စူးစူး။
