🌺ေႏွာင္တြယ္ရစ္ေသာၾကိဳး🌺
ေန႔လည္အထိ အိမ္ထဲျပန္ေရာက္မလာသည့္ အကို႔ေၾကာင့္
စိတ္ဆိုးသြားျပီဟုထင္ကာ ေကာင္းကင္ဝမ္းနည္းရသည္။
ေဆးေသာက္ျပီး နားေနခိုင္းတာမို႔ အခန္းထဲျပန္လာရေသာ္လည္း
အကိုက အခုထိလိုက္မလာခဲ့။
မေနနိုင္သည့္ ေကာင္းကင္ကပဲ အခန္းထဲကျပန္ထြက္လာရသည္။
အကိုမနက္စာမွစားခဲ့ရဲ႕လားမသိ။
မနက္ကလဲ ကိုယ့္ကိုပဲဂရုစိုက္ေနေတာ့မေမးမိခဲ့။
ေန႔လည္ေတာင္ေရာက္ျပီဆိုေတာ့ ေန႔လည္စာစားခိုင္းရအံုးမည္။
အိမ္ေရွ႕သို႔ေျဖးေျဖးလာခဲ့ရင္း တံခါးကိုကြယ္ကာ အရင္ဆံုးရွာၾကည့္မိသည္။
သမီးငယ္ပူဆာလြန္းလို႔ ဝယ္ေပးထားသည့္ သစ္သားဒန္းေပၚတြင္ အကိုကမွီကာထိုင္ေနသည္။
"အကို"
ေခၚေသာ္လည္း ျပန္မထူး။
အနားအထိတိုးလာခဲ့ျပီးၾကည့္ေတာ့ ဒန္းေပၚတြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေတြ႔ရသည္။
ဇတ္နာကုန္ေတာ့မွာပဲဒီအကိုနဲ႔ေတာ့။
ေဘးနားဝင္ထိုက္ကာ ေခါင္းကိုပုခံုးေပၚမွီေစလိုက္သည္။
"အာ……ေကာင္းကင္"
"အိပ္ခ်င္တာကို အထဲမလာဘဲနဲ႔"
"sorry ကိုယ္ညကအိပ္တာေနာက္က်လို႔
ဗိုက္ဆာျပီလား ဆန္ျပဳတ္ေလးျပန္ေႏႊးေပးမယ္ေလ"
"အကိုဘာစားျပီးျပီလဲ"
"ကိုယ္ကေကာင္းကင္ကိုျမင္ေနရတာနဲ႔ဗိုက္ျပည့္ေနျပီ
လာ ေန႔လည္ျပင္ေပးမယ္"
"ေနပါအံုး…အခုမွအိပ္ထားတာကို ခဏေနမွစားလဲရတယ္"
"ဒါဆို ေကာင္းကင္ေပၚကိုယ္အိပ္လို႔ရမလား"
"မရ……"
အေျပာေတာင္မဆံုးေသးခင္ပဲ ေပါင္ေပၚေခါင္းအံုးထားျပီျဖစ္သည္။
အကိုကတကယ္ဆိုးလြန္းတယ္။
"အကိုျပန္သြားျပီထင္ေနတာ"
"မျပန္ပါဘူး ဘာလို႔ျပန္ရမွာလဲ"
"က်ေနာ္ေျပာလိုက္လို႔စိတ္ဆိုးသြားတယ္ထင္တာ"
"ေကာင္းကင္ရယ္ ကိုယ္ကခ်စ္ရတဲ့သူပါ
မင္းေလးဘာေျပာေျပာစိတ္မဆိုးဘူး ေကာင္းကင္စဥ္းစားေနတာေတြကိုလဲ ကိုယ္သိတယ္ ျပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ကိုယ့္ကိုသေဘာက်တယ္ဆိုတာလဲသိတဟ္ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းကင္ပါးစပ္ကဖြင့္ေျပာမွ ကိုယ္ေပ်ာ္ခ်င္တာ……ေကာင္းကင္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကျမတ္နိုးေပးနိုင္တယ္ဆိုတာေတာ့ ယံုထား"
