🌺ေႏွာင္တြယ္ရစ္ေသာၾကိဳး🌺
"ေကာင္းကင္ သူေ႒းမင္းကိုေခၚေနတယ္"
"ဟုတ္ က်ေနာ္သြားလိုက္မယ္ဗ်"
ေနျပန္ေကာင္းျပီမို႔ အလုပ္ျပန္ဆင္းတာ သံုးရက္ပင္ရွိျပီျဖစ္သည္။
မင္းအနားျပန္လာမည္ဟုေျပာသြားသည့္အကိုလဲ ေရာက္မလာသလို ဖုန္းေလးေတာင္ တစ္ခ်က္ေခၚမလာခဲ့။
ဒီေန႔ေတာ့ ကုမၼဏီကိုေရာက္လာသည္မို႔ အလြမ္းေျပေငးၾကည့္မိေသးသည္။
ေကာင္းကင္ကိုျမင္ပံုမရသည့္အကိုကေတာ့ သူေ႒းရံုးခန္းစီတမ္းဝင္သြားခဲ့သည္။
အကိုရွိေနသည့္အခ်ိန္မွာ ေခၚသည္မို႔ မသြားခ်င္ေသာ္လည္း သူေ႒းေခၚတာဆိုေတာ့ မသြားလို႔လဲမျဖစ္ေပ။
"သူေ႒း ေခၚတယ္ဆိုလို႔ပါဗ်"
"ဝင္လာခဲ့ေကာင္းကင္"
ေကာင္းကင္ရံုးခန္းထဲဝင္လာခဲ့ျပီး သူေ႒းနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနသည့္ အကို႔စီအၾကည့္ေရာက္မိသည္။
ခါတိုင္းေတြ႔ေနက် အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္သာျပန္ၾကည့္လာသည္။
စိမ္းကားစြာေျပာင္းလဲသြာတာမ်ိဳးေတာ့မရွိ။
ပါးစပ္ကသာ အကို႔ကိုအေဝးႏွင္မိပါေသာ္လည္း တကယ္တမ္းထြက္သြားမွာကိုေတာ့ ေကာင္းကင္ေၾကာက္ပါသည္။
"ထိုင္အံုးေကာင္းကင္"
"ရပါတယ္ သူေ႒း ဒီတိုင္းေျပာပါ"
"ထိုင္ပါေကာင္းကင္ရယ္
မင္းကိုဘယ္သူမွ ကိုက္မစားပါဘူး"
"အာ……အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူးဗ်"
"လာထိုင္ ဒီနား"
"အေမ့……"
လက္ကိုဆြဲကာ ေဘးနားထိုင္ခိုင္းသည့္အကို႔ေၾကာင့္
လန္႔ျဖတ္သြားရသည္။
သူေ႒းေရွ႕မွာေတာင္ အကိုကနည္းနည္းမွဂရုစိုက္ပံုမရ။
"ကိုကိုေျပာလိုက္ေလ"
ဘာေျပာမလဲဆိုျပီး ေကာင္းကင္ရင္တထိတ္ထိတ္ေစာင့္ေနရသည္။
အကိုနဲ႔ပတ္သက္ျပီးတစ္ခုခုသိလို႔ သူေ႒းကေျပာမွာမ်ားလား။
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ပင္သိမ္ငယ္လာရျပန္သည္။
"ေကာင္းကင္ ကိုယ္အကူညီေတာင္းစရာရွိလို႔ပါ
အလုပ္ရွင္တစ္ေယာက္မေနနဲ႔မဟုတ္ဘဲ အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပါ"
