ONE SHOT COMPILATION | MIXED GENRES

I THOUGHT I WAS DONE,BUT YES I AM.

I THOUGHT IT WAS DONE BUT YES I AM.
ni: Binibining Efrelyn

"Yuri? Believe me... kaya mo 'to! Diba ikaw yung Yuri na matapang at walang nakakatalo? Then, ngayon mo patunayan..." nangingig akong nakikinig sa boses ni Erwin sa kabilang linya ng telepono.

"Er, paano kung 'di ko kayanin? Paano kung matalo ako ng Covid? Paano kung hindi ko kayanin ang laban?" bumagsak ang luha ko sabay ng pagkadurog ng puso ko. Nalaman ko na kasi ang result na pinatest namin nina Mama. Akala ko simpleng ubo, sipon at lagnat lang but I was wrong. Nandito ako ngayon sa hospital, nag-iisa at nanganganib ang buhay.

"No Yuri! Huwag kang mag-iisip ng mga ganyan. Ako 'to, Si Erwin na naniniwala na kaya mong labanan ang lahat. Diba magpapakasal pa tayo? Diba, bubuo pa tayo ng sariling pamilya?" umiling ako at mapaklang ngumiti kahit na hindi niya nakikita.

Natatakot ako na baka hindi ko kayanin.

"Sa-Salamat Er, Ma-mahal na mahal kita..." saad ko dito.

"Mas mahal kita! Hinding-hindi kita iiwan at pababayaan. Laban Yuri, maghihintay ako!" saad nito na nagmarka ng ngiti sa mga labi ko. Binaba ko na ang telopono dahil oras na ng gamutan.

Lumipas ang mga araw na hindi maganda ang pakiramdam ko. Hindi ako makahinga at halos hindi ko maigalaw ang katawan ko. Puno ng kuryente ang katawan ko at iba't ibang wires na nakakabit. Lahat 'to, kakayanin ko para sa pamilya at kay Erwin.

Tulad nga ng pinangako ko, tinatagan ko ang loob ko at lumaban kasama ang lahat ng mga naniniwala sa 'kin.

"Ma'am? Patient no.4,987 is under panicking! Her body is shaking...." agad na nagtakbuhan ang mga tao papunta sa 'kin at pinakalma ang katawan ko.

"She's safe..."

Akala ko may mangyayaring masama sa 'kin dahil sa performance ng katawan ko. Buti nalang, naagapan. Alam kong kaya ko 'to kasi matatag ako.

Isang araw, Dumating ang isang Doctor na puno ng PPE. Napakadelikado talaga ng virus na 'to dahil hindi mo nakikita at hindi mo alam kung meron ka na o wala. May dala-dala siyang papel at mga kagamitan na siyang kumunsulta sa 'kin.

"Patient 4,987... 10:45! Yes, pwede niyo na siyang ilabas!" nakangiti akong tumayo at yayakapin ko sana ang Doctor pero baka, mahawaan siya. Kaya hindi nalang. Agad akong lumabas ng pinto at tumakbo na may saya sa mukha ko. Sa wakas, makikita ko na sila.

"Shiiiiiiiit!!!! Survivor ako ng Covid!" Sigaw ko sa guard na nakatayo sa entrance ng hospital pero hindi niya lang ako pinansin. Nakakapanibago pero, ang saya 'ko! ang saya ko dahil natapos na ang paghihirap ko.

Agad akong nagtungo kay Erwin. At napatigil ako ng makita ko siyang nakaupo sa labas ng bahay nila at umiiyak. Siguro'y pinagalitan na naman siya. Tamang-tama ang dating ko, mapapangiti ko siya.

"Baby, I'm done. I'm now a COVID-Free patient!" masigla kong sigaw sa kanya. Pero napalitan ang ngiti sa labi ko ng patuloy pa din siyang umiiyak.

"Hindi ka ba masaya na okay na ako?" umupo ako sa tabi niya at pinagmamasdan siyang umiyak.

"Baby..." hindi niya pa rin ako pinapansin. Kinuha niya ang cellphone niya at nagtungo sa Gallery at pinindot ang nakasave kong litrato.

"Madaya ka!" kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Bakit? May ginawa ba ako?" tanong ko sa kanya.

"Yuri! Nangako ka sa 'kin na lalaban ka diba? Bakit? Bakit ngayon pa?" Ha? Lumaban naman ako e. Eto nga, kalalabas ko lang.

"Baby what do you mean?"

"Yuriiiiiii! Please tell me this is just a lie! Sabihin mo sa 'kin na buhay ka pa.. Diba magsasama pa tayo? Then why?" kinakausap niya ang larawan ko at hindi tumitingin sakin. Sandali lang, anong---

"No..."

"YURIIIIII PLEASE COMEBACK! I WANT YOU! I STILL NEED YOU.." humagulhol nitong iyak. Hindi ko maintindihan. Lumaban ako! Lumaban ako sa virus na 'to.

"Erwin? It's okay..." rinig ko ang boses ng Mama niya. Lumapit siya kay Erwin at hinaplos ang likod nito.

"Tita? Tita I'm alive!" Saad ko pero hindi rin niya ako pinansin.

"I know it hurts loosing someone but... just accept the fact na wala na siya..." patuloy ang pagluha ni Erwin

"No.. I'm alive tita..."

"Ma? I just can't understand! Matapang siya e. She's a girl with a strong heart. I never thought she'll kill herself..." wh-what? I killed myself?

"Nakakagulat pero, yun ang sabi ng Doctors. She killed herself because of depression. Ewan ko ba, hindi naman siya gano'n?"

Tumulo ang luha ko sa narinig ko. I killed myself?

"Ma... She's strong but I know that she's suffering deep inside...." he stated.

"Shhhh... Ipagdasal nalang natin si Yuri..." bumagsak ang katawan ko sa narinig ko.

Fuck! I survived.
Hell no! I did.

"I love you,Yuri...But why did you kill yourself?" bulong ni Erwin. Sinubukan kong yakapin siya but I can't.

Why did I kill myself? Oh... I remember. The Doctor who heal me raped me dahil hinawaan ko daw siya ng virus. In that way, makaganti daw siya. How suck!

Virus didn't killed , the doctor did.

I thought I survived.
I tried to fight for Covid but I didn't survive the depression