DEHARİR

EPİSODE 1

***NOT: Kurguyu okurken oluşan önyargıları yıkarak okumanızı rica ediyorum. Peşin hükümlü olmanız, ki olanlarınız, size bir şey kazandırmaz ama belki çoğu şeyi kaybettirebilir. O nedenle DEHARİR'e başlarken tüm önyargılarınızı bir kenara atarak başlamanızı, aksi takdirde hiç başlamamanızı öneriyorum.***

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen^^

EPİSODE 1

Bilir misin, masallarmış yaşlarımla büyürken kandırdığım kendimi; içimde birikirken öfkemin tohumu, yuttum edebimi.

Bilmezsin sen, okuyamadınız hiç gözümün bebeğinde biriken kelimelerim aştı bedenimi.

Zaman, savrulduğun küller arasında yarattığın benliğinin katalizatörüdür.

Zaman seni yüceltir, yücelttiği gökten alaşağı eder, dibe döker ama o dipte içindeki kayboluşun keşfini yapmadan seni yüzeye kusmaz.

Yüzeye kustuğu dilimin içindeydim. Gücümü keşfetmiş miydim bilmiyordum ama içimde saklı kalan çaresizliğin ilk düğümü göğsüme iliklenmişti.

Olduğum ve olmaya çalıştığım kişiliğim o düğümle birbirine bağlanırken o göğsün ardında atan kalbimin sesi zihnime kan gibi dökülmeye başladı. Gözümde henüz kurumaya yüz tutmuş bir damla yaş, neme doymuş bulut gibi başlattı yağmurunu. Uçaktan indiğimizden beri akmamasına direnmişken şimdi bana ihanet edip hüznümü yüzsüz gibi ele veriyordu.

Elimin sırtını yüzüme mendil yaptım. Dayımın görmemesi için hızla silerken yüzümdeki yaraların içine sızan gözyaşı yüzümü buruşturmama neden oldu. Patlamış dudağımın kenarını dilimle ıslattığımda kahve gözleri sertliğinden taviz vermeden beni buldu, yakaladı, bırakmadı.

"Bana ver şunu," dedi bavulumun kulpunu tutarak. 

İtiraz etmek için bile olsa onunla konuşmak istemediğimden sessiz kalarak onun avcuna bıraktım. 

Havalimanının döner kapılarından geçip dışarı çıktığımızde nereye gideceğimze o karar vereceği için adımlarının üzerine adımlarımı devirdim.

Beni eve götürmezdi. Bu halimi anneme, babama hatta iki abime açıklayamazdı. Dövdüm dese bir dert, demese ayrı bir dertti. Sebebi ise apayrı...

Babam emekli Albay'dı ve ben onun düşmanlarının gözüne kestirdiği bir avdan başka bir şey değildim. Zihnimin içinde yaşadığım kaosun düzene döküldüğü hayatımda bana asıl dehşeti yaşatan bir adam tanıdım. Ünal... Devrimimi ucuz bir darbeye dönüştüren adam. Hayatımın kalbini söküp avuçları arasına alan kanlı elin sahibi.

Dayım ikimizi yakaladığında gözü bir vahşinin aç gözbebekleri gibi kara isleri içine damıtmış içinde uyuttuğu yabancı hayvanı uyandırmıştı. 

Öptüğüm eliyle vurdu yüzüme,

Bakmadı bir kez olsun elinin tenimde bıraktığı izine...