We all want to receive an anonymous letter that contains a warm message that could make us feel safe and loved. However, in Daisy's case, she doesn't like what she's receiving. She feels bothered and annoyed, but what if the letters that she once fo...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Umuwi na kami matapos naming kumain. Pagabi na kasi at tinawagan na si Iris ng magulang niya, tinanong kung nasaan na siya. Naglalakad kami ngayon papunta sa sakayan. Napaka-ingay namin habang naglalakad. Nangigibabaw doon ang bosses nila Chester at Heather na sinabayan naman ng asar nila Ate Peony at Ate Glad.
Ewan ko sa dalawang ito kanina pa sila nagbabanggayan. Sinaway na nga din sila ni Aling Rena pero di parin nag patinag ang dalawa. Di ko din inakala na magiging kaibigan namin sila. Kanina nga nagdadalawang isip pa kami na lumipat ng upuan kasi natatakot kami na baka hindi gusto ng mga kaibigan ni Freesia. Nagulat na nga lang kami ng pagkaupo kami nakipagusap na agad ito samin na parang matagal na nila kaming kaibigan.
Nakasunod lang kami sa kanila. Katabi kung naglalakad si Daisy. Tahimik lang kaming naglalakad, nakamasid sa mga kagulohan na nagaganap sa harapan namin. Pagkarating namin sa sakayan. Nagpaalam agad kami sa isat-isa.
Pero nanatili lang kami ni Daisy na nakatayo magkatabi. Lumingon ako sa kanya at nakita kong nakatingin siya sa linya ng mga sakayan papunta sa subdivision namin. I cleared my throat to get her attention. She immediately looked at me. Nakataas ang kilay nito at nakatabingi ang ulo.
Pota ma ang cute niya tignan.
"Tara sabay na tayo" tumango agad ito sa naging alok ko. Naglakad agad kami papunta sa linya ng sakayan namin. Di ko kasi dala ang sasakyan ko ngayon. Hinatid lang kasi ako ni Mom kanina. Pinauna ko siya sa linya at pumwesto ako likuran niya.
"Nag enjoy ka?" Tanong ko sa kanya. Lumingon ito sakin at ngumiti ng malawak. "Oo, sobra." Napangiti nalang ako tumango-tango. Nanatili lang akong nakatitig sa kanya.
Daisy is beautiful. I don't know why my brother choose to let her go than value her. Being with her this past few days made me fall even more to her. Her kindness and softness touches my heart. She's the type of person na sobrang soft. One time, noong nasundan ko siya sa may simbahan. Tinulungan niya ang lola na tumawid sa kalsada. Di ko alam kung bakit marami ang nanghuhusga sa kanya kahit na wala naman siyang ginagawang masama.
Habang magkakasama kami mas nakilala ko siya ng husto. People would easily judge her, they keep on saying that Daisy is rude and boastful but for me hindi siya ganon kasi simple lang siya. She rather choose to hurt herself than let anyone know na she's hurting. Kaya it makes me want to take care of her more.
"Hey Ash" I automatically come back to my sense when she tapped me on my shoulder.
"A-ano? Anong tawag mo sakin?" I asked.
She shyly looked away and scratch her naped. "A-Ash." Nahihiya niyang tugon.
Napatitig ako sa kanya kaya mas lalo siyang nailang sakin. "Di mo ba gusto? Sorry it's just, mas simple kasi kung Ash lang ang itawag ko sayo. If you don't like me calling you Ash it's okay naman na tawagin nalang kitang Asher." She worriedly said.
I smiled at her then I ruffled her soft hair. "No it's okay. I liked it."
Ngumiti nalang ito sakin at tinoon na sa harap ang tingin.
"Bakit mag-isa ka lang sa inyo ngayon?" tanong ko. Matagal siyang sumagot sa naging tanong ko. Di ko nalang inulit kasi baka hindi siya komportableng sabihin kung bakit. Alam ko pa naman na hindi pa sila bati ng mga magulang niya.
"Umuwi sa province sila Mama--"
"Tapos si Ate di makakauwi kasi kailangan niyang tapusin ang research nila." Tumango nalang ako bilang sagot sa kanya.
"Ash--"
"Hmm?" Sagot ko habang nagmamasid sa paligi namin.
"Nalulungkot ako." napatingin agad ako sa kanya at doon ko lang napagtanto na nakaharap na pala siya sakin. Nakikita ko na nagbabadyang tumulo ang mga luha niya sa mata. Napupuno ng kalungkutan ang mga mata niya. Hinawakan ko ang balikat niya at pinisil ito.
"Nalulungkot ako kasi di parin ako magawang sabihan ni Mama kung ano ang takbo ng buhay nila o kung ano ang ginagawa nila. I know sobrang babaw lang ng rason ko para malungkot ako. Pero di ko mapigilan eh. Di ko mapigil itanong sa sarili ko kung bakit ganon kaiba ang trato nila sa amin dalawa ni Ate." Nakayukong saad nito.
Nakita ko na nangginig ang mga kamay niya. Kaya naman kinuha ko ang kaliwang kamay niya at marahan itong pinisil.
Hinawakan ko ang pisngi niya at pinahanggad siya sakin. "Hey don't be sad. Baka nakalimutan lang nilang itext ka or something. Kaya don't be sad na. If you are sad just lean on me. Nandito lang ako sa tabi mo palagi. Okay?" napatitig ito sakin. She nodded at me then she softly smiled.
I smiled at her so that she would be at ease. Biniba ko na ang kamay ko na nakahawak sa pisngi niya. "Tara sakay na tayo." aya ko sa kanya. tumango naman ito bilang sagot sakin.
