[UNICODE]
နံနက်ခင်း နေရောင်က မပူလွန်းပဲ ခပ်နွေးနွေးသာရှိသည်။ အဖူးအငုံတို့နှင့် ပန်းတို့သည်လည်း
လှပစွာပွင့်လန်းနေသော နွေဥတုဖြစ်သော်ငြား အင်းဝနေပြည်တော်က နွေရာသီဒဏ်ကို အံတုနိုင်စွမ်းရှိပုံရသည်။ ရှမ်းလူမျိုးကုန်သည်
ဦးခွန်စိုင်း၏ နေအိမ်ခြံဝင်းထဲမှ လူများက ယခင်နေ့များထက်ပင် အလုပ်ပိုများနေကြသယောင်ပင်။ သို့သော် ယောက်ယပ်ခတ်နေခြင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ စနစ်တကျ မိမိအလုပ်ကို စေ့စပ်စွာလုပ်နေကြခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဥပမာ မောင်လှထွန်းက အသွေးအမွေးလှသည့် မြင်းညိုတစ်ကောင်ကို ဇက်ကြိုးများတပ်နေသည်။ တပ်ပြီးသည့်အခါတွင်လည်း ခိုင်မခိုင် စစ်ဆေးကြည့်သေးသည်။ မိပုသည်လည်း မီးဖိုချောင်မှ ပြင်ဆင်ထားပြီးသော စားသောက်စရာ အခြောက်အခြမ်းတချို့ကို သေသေချာချာ ထုပ်ပိုးနေသည်။
စောယွန်းကမူ ခြံရှေ့တွင် ဟိုသည်လျှောက်နေလျက် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို စောင့်မျှော်နေသည်။ ခဏအကြာတွင် စောယွန်း၏ နှုတ်ခမ်းများက ပြုံးသွားပြီး သူက တစ်နေရာသို့ အပြေးသွားသည်။
"အကိုကလည်း ကြာလိုက်တာ ၊
ကျွန်တော်က မျှော်နေတာ။ ခဏနေ သွားရတော့မှာ။ "
"တောင်းပန်ပါတယ် စောယွန်းရယ်၊ အကိုက
ထည့်ပေးချင်တာလေးရှိလို့ ဝင်ယူနေတာနဲ့ နောက်ကျသွားတာပါ။"
"ဒီထက်နောက်ကျရင်လည်း မစောင့်ပဲ
သွားတော့မလို့။"
ဟန်စစ်မင်းက ခြံဝတွင် ငုတ်တုတ်မေ့သွားပြီး
သူ့ကိုယ်သူအပြစ်တင်နေပုံရသည်။ စောယွန်းက စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့် ဟန်စစ်မင်း၏ လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ဆွဲကာ ခြံထဲသို့ဝင်လာသည်။
"သားရေ ၊ ကလေးငယ်လည်းမဟုတ်တော့တာပ။ စစ်သူကြီးကို မရိုမသေ မပြုမူရဘူးလေ။ "
တိုက်ပွဲတိုင်း အောင်နိုင်ပြီး နန်းတော်စစ်တပ်၏ အခရာကျသော စစ်သူကြီးကို လက်ဆွဲကာ ခြံထဲသို့ ဝင်လာသော သားဖြစ်သူအား စိုးရိမ်တကြီး
ဖြင့် မေးသည်။
"ကျွန်တော့် အကိုကြီးမို့ပါ။ "
စောယွန်းက ပုလဲလုံးပုတီးကဲ့သို့ သွားတန်းညီညီများပေါ်သည်အထိ ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့် ပြန်ပြောသည်။ သူမကတော့ သားဖြစ်သူအား ပြောမနိုင်၍
သက်ပျင်းသာချနိုင်တော့သည်။ ထို့နောက်
သူမက ဟန်စစ်မင်းကို နှုတ်ဆက်ပြီး သူတို့အနားမှ ထွက်သွားသည်။
