NO ONE / SEKAI

26

Jongin hışırtı sesleriyle gözlerini araladığında günler sonra ilk defa birkaç saatten daha fazla uyuduğunu anladı perdelerden odaya süzülen güneş ışıklarını gördüğünde. Bedeni gevşemiş, sanki bütün kötü olayları geride bırakmış gibi rahatlamış bir haldeydi. En son hatırladığı şey  ilaçlarını yerden topladığı ve yatağa yatan Sehun'u izlediğiydi ama şimdi parmakları geniş yatağın çarşafının üzerinde usulca kayıyordu. Ne zaman yatağa yatmıştı hatırlamıyordu bile. Hayallerini kaplayan o görüntüyle karşılaşmak için yatağın içinde dönmeye başladı. Sağına dönerken kalbi yatağın diğer tarafında uyuyan Sehun ile karşılabilme ihtimaliyle alt üst olmuştu bile. Bir yıl boyunca onu ayakta tutan hayaldi bu ve şimdi gerçek olma ihtimali vardı. Dudaklarına yapışan sıcacık gülümsemeyle güzel gözleri parlıyordu. Diğer tarafına döndüğünde, onu tatlı bir şekilde uyuyan, elleri arasında her zaman bir yastığı gevşekçe tutan Sehun karşılamamıştı ne yazık ki. Hayal dünyası günaydın öpücüğünü çalıp ondan olabildiğince uzaklaşırken Jongin onu uyandıran seslerin yükselmesiyle birlikte gerçeğe, olabildiğince acı gerçeğe, döndü. Sehun yatağın diğer tarafında uyuyor olsaydı dünyadaki en mutlu adam olabilirdi ama o, masalın iyi değil oldukça kötü tarafında yer alıyordu. Yavaşça doğruldu, parmakları yatağın boş kısmını bilinçsizce okşuyorken gözleri banyoda hareket eden uzun bedeni kolaylıkla bulmuştu. Sehun elindeki kanlı peçeteleri çöp kutusuna attıktan sonra tekrar yere eğildi. Jongin onun ne yaptığını anlamış ve bunun için kendisini suçlu hissetmişti. Dün gece kriz geçirip büyük bir sorun yaramıştı ve şimdi Sehun, o sorunu ortadan kaldırıyordu. Onun yarattığı sorunu sanki kendi problemiymiş gibi ortadan kaldırıyordu. Onu yanında bulamamış olmanın verdiği hüznü boş verip yataktan kalktı. Uyuşmuş vücudunu esnetirken bir yandan banyoya doğru yürüdü.

"Günaydın." Çatallaşmış sesi ıslak kıyafetlerini geç çıkardığı ve uzun bir süre yerde oturduğu için hasta olacağını belli ediyordu. Sehun göz ucuyla ona baktı ve avuç içine aldığı tuvalet kağıdından uzunca bir parça kopardı. "Bunu yapmana gerek yoktu ben yapardım."

"Gece bilinçsiz bir şekilde kustun bu yüzden bütün ilaçlarını tuvalete döktüm."

Buz gibi bir sesle ona söylediğinde Jongin yaslandığı kapıdan uzaklaşarak diğerine yaklaştı. Sehun 'her şey iyi' dercesine sakin görünüyordu ama 'beynini dağıtmaya hazırım' dercesine silahını kendisinden bir adım uzağa, yere, bırakmıştı temizliğe başlamadan önce. Silahını parmaklarının arasına alması iki saniyesini bile almazdı. Jongin silahı fark ettiğinde olduğu yerde durmak zorunda kaldı. Kelimelerini dikkatli seçmesi gerektiğini anladı o anda.

"O ilaçlar krizlerimi daha hafif geçirmemde bana yardımcı oluyorlardı Sehun. Sadece dün gece almam gereken dozdan biraz fazla içtim."

"Ve sonra o ilaçlar seni zehirledi. Hiçbir şey hatırlamıyorsun. Gözlerin kapalıydı ve ağzından beyaz köpükler çıkmaya başladı ne olduğunu anlamadım bile. Bilincin yerinde değildi ilk önce yine kriz geçiriyorsun zannettim ama banyoda olduğu gibi değildin. Olduğun yerde duruyordun. Seni tuvaletin önüne kadar taşıdım ve kusmana yardım ettim. Kendinde değildin, hiçbir şekilde kendine gelmedin zaten. Daha sonra seni yatağa yatırdım ve bütün gece başında bekledim. "

Sehun sona doğru kaşlarını çatarak ona döndüğünde Jongin onu daha az rahatsız etmek isterken tam tersine neden olduğu için hem üzüldü hem de kendisine kızdı. Sehun küvete yapışmış kanı ıslattığı tuvalet kağıtlarıyla temizlemeye çalışarak daha da kızgın bir hale gelmişti. Kaç saattir bunu yapmaya çalışıyordu farkında bile değildi. Bütün gece uyanık kaldığı için yorgundu, içtiği ağrı kesici işe yaramamıştı sadece uykusunu getirmişti ama ona bir şey olur diye bir saniyeliğine bile gözlerini kapatmamıştı. Güneş doğana dek düşünüp durmuş, plan yapmış ve yataktaki bedene duyduğu olumlu duyguları tek tek öldürmeye çalışmıştı. Ona üç kez dokunmuştu ve hepsinde vücudu eriyormuş gibi hissetmişti. Bunun daha fazla olmasını istemiyordu sadece çalınmış hayatının ve ölmüş arkadaşının intikamını almak istiyordu.