Sahibim

S~17~

-Demir Tunalı-

 

İçimdeki meraka yenilip evi aradım. İşten çıkmamıza 1 saat vardı. Telefonun çalmasına rağmen açan olmamıştı. Bir kez daha aradığım da yine açan olmadı. Sinirle telefonu kapatıp arası cebinden aradım. Yine açan olmamıştı. Allah bilir neler yapıyorlardı! Bunu kardeşime yakıştı tanıyordum ama sonuçta Damla onu ayartmış olabilirdi! Böyle bir kızdan başka ne beklenirdi ki zaten!

Sinirlerine hakim olamayıp masanın üstündekileri yere attım. Sinirden ellerim yumruk olmuştu. Sinirlerimi kontrol altına alamıyordum. Düşündükçe de çıldıracak gibi oluyordum. Kapının açılmasıyla içeri girenlere sinirle baktım. Efe ile Batuhan bana sakınca bakıyorlardı. Kravatımı gevşetip ilerideki koltuğa kendimi bıraktım. Gözlerimi kapatıp başımı arkaya yasladım.

Kendimi Arasla Damlayı birlikte düşünmekten alı koyamıyordum. Damla bana karşı bu kadar tezatken Arasla benimkinin aksine mükemmellerdi. Her ne olursa olsun kardeşim olduğunu biliyor yinede onunla iyi anlaşabiliyordu!

Onları birçok kez birlikte gülüşürken yakalamıştım. Saatlerce oturup konuşuyorlardı! Benim tek bir dediğime cevap vermezken, Arasın dediğini sorgusuz sualsiz yapıyordu. Belli ki Arasında sürekli onu koruması bu yüzdendi! Salak kardeşim orospunun tekine aşık olmuştu!!
Efeyle Batuhan karşımdaki koltuğa oturdu.  Ben ise sinirle ellerimi saçlarımın arasından geçirip onlara baktım.

Efe “Ağabey ne oldu bu halin ne?” dedi.

Sinirle gözlerine baktım. Bana karşı savundukları kızın ne olduğunu hala göremeyecek kadar körlerdi. “Arası aradım telefonları açmıyor!” dedim hışımla.

“Belki duymuyordur, sessizdedir bir de evi arasaydın..” diye soran Batuhan’a alayla güldüm. “Her ne yapıyorlarsa ev telefonunu da açmıyorlar!” sözlerimle Efe ve Batuhan bir an bir birlerine bakıp sustular. Onlarında aklından neler geçiyordu tahmin etmesi zor değildi. Benim düşündüklerimi düşünüyorlardı!

“Ağabey belki başka bir şey yapıyordur. Duymamıştır..” Efenin dedikleriyle hiçte içten olmayan bir kahkaha attım. “Evet benimde sıklıkla Damlayla öyle işlerim oluyor. Ben genelde duymuyor değilim, görmezden geliyorum. Sanırım kardeşimde benim yolumda!” dediğimle ikisinin birden yüzündeki renk kaçtı.

Efe ağzında “Aras yapmaz böyle bir şey” gibi bir şeyler geveledi. Onu destekleyen Batuhan da “Evet ağabey Arası bilmiyor musun? Böyle bir şeyi yapmaz.” Bu sözlerle daha da sinirlendim.

“Sizce Damlayı bu kadar koruması normal mi?” ikisinin de gözünde o şüpheyi görebiliyordum. Aras sonuçta kardeşimizde olsan bir erkekti. “Hanginiz onun gibi Damlayı korudu ha? Sürekli gözü Damlanın üzerindeydi.. Her baktığımda onu yakalıyordum. Aynı şekilde Damlada ona karşılık veriyordu! Eminim ikisi şuanda çok güzel..” sözümü bitiremeden telefonumun mesaj sesiyle susmuştum.

Yerimden kalkıp masanın üzerinden yere fırlattıklarım arasından telefonumu bulmaya çalıştım. Bir süre daha bakındıktan sonra masanın kenarında bulmuştum. Gelen mesaja baktığımda Arastan geldiğini gördüm. Gelen mesajın üstüne tıklayarak mesajı okudum.
“Ağabey seninle çok önemli bir şey konuşmamız gerekiyor. Biraz erken gelebilir misin? Damlayla ilgili..” yüzümde samimiyetten uzak bir sırıtış peyda oldu.  Al işte düşündüklerim gerekti. Efeyle Batuhana baktım.

“Hadi şimdi düşündüğün gibi değildir desenize. İşlerini bitirmişler sanırım güzelde geçmiş ki Aras bey benimle konuşmak istiyor. Ben çıkıyorum bakalım ne konuşacakmış..!” diyerek ceketimi de alıp odadan çıktım. Efe ile Batuhan da peşimden geliyordu. Hızlı bir şekilde arabaya binip gazı köklercesine eve doğru sürmeye başlamıştım..