In Love With The Badboy

Hoofdstuk 1

*Chloë*

Ik loop zuchtend naar mijn kluisje om daar vervolgens mijn jas in te proppen. Ik doe mijn kluisje met een klap dicht en draai me om om daar in het gezicht van mijn beste vriendin te kijken.

Ik slaak een gilletje. "O mijn god, Julia doe dat nooit meer." Ze grijnst en ze geeft me een knuffel. "Tja, je weet hoe ik ben. Ik kan niks beloven." We lopen kletsend naar onze andere vrienden. We begroeten elkaar met een knuffel en ik zie dat er een paar vrienden nog niet zijn. We kletsen wat over het weekend en wachten tot de andere er zijn.

Het word ineens zwart voor mijn ogen en ik hoor een diepe stem in mijn oor iets zeggen. "Rara wie ben ik?" Ik grinnik en draai me om, om in het glimlachende gezicht van mijn beste vriend te kijken. Ik geef hem een knuffel en ga naast hem staan terwijl hij een arm om me heen slaat. Ik zie Julia dromend naar hem kijken. Ik geef haar geen ongelijk. Hij is echt heel knap. Hij heeft bruin haar, een strakke kaaklijn en chocolade bruine ogen waar je in kan verdwalen. Hij is ook de beste vriend die je kan wensen. Wat wil je nog meer van een jongen? Hij heeft ook best veel meiden achter zich aan, waaronder Julia.

Mijn beste vriendin is ook knap hoor, ze heeft oranje haar dat stijl is, prachtige ogen en ze heeft een pefect figuur alleen wilt ze dat niet in zien, alle jongens fluiten altijd als ze langs loopt ondanks dat ze een 'ginger' is. Er is niks mis met gingers, het is juist mooi omdat er zo weinig meiden die kleur haar hebben.

Ik zelf? Ik heb blond haar en bruine ogen en ben redelijk klein. Als je me boos maakt heb ik de pest aan je voor de rest van het schooljaar. Misschien een beetje overdreven maar ja, als je me niet boos maakt is er niets aan de hand.

"Dus Dylen wat maakt jou zo blij op maandag ochtend?" Grinnik ik en pak zijn beanie af die hij op zijn hoofd heeft. Ik doe hem op mijn eigen hoofd en kijk mijn beste vriend vragend aan. "Nou, ik ben gewoon blij dat ik mijn vrienden weer zie en van mijn ouders af ben." Hij kijkt me met twinkelende ogen aan en ik glimlach.

Hij heeft het thuis niet makkelijk, zijn ouders zijn namelijk erg streng en hij moet zich altijd voorbeeldig gedragen. Hij moet altijd hoge cijfers hebben, nette kleren dragen en op tijd thuis zijn.  Daar houd hij zich niet aan, behalve het cijfer gedoe. Hij is dan ook altijd blij als hij weg is van huis. Hij draagt altijd skinny jeans die laag hangen waardoor je zijn onderbroek ziet, sneakers en bijna altijd een beanie op zijn hoofd.

"Mag ik mijn beanie terug?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd grijnzend en op dat moment gaat de bel. Ik loop snel weg met Dylen op mijn hielen. Net als ik in de gang ben van mijn lokaal word iedereen stil maar ik heb dat niet door en Dylen ook niet. We lachen en ik bots tegen iemand aan. Ik val nog net niet op de grond doordat Dylen me opvangt en ik kijk hem dankbaar met een lach aan waarna ik op mijn eigen voeten ga staan. Hij heeft zijn armen nog beschermend om me heen.

Als ik zie tegen wie ik ben aangebotst valt de glimlach van mijn gezicht. Ik zie hoe boos hij kijkt en er is helemaal geen een spoor meer van vrolijkheid op mijn gezicht. Zijn vrienden achter hem kijken me net zo boos aan als hij doet. Ik voel me bevriezen op mijn plek. Waarom juist tegen hem? Uit alle jongens op onze school, moet ik juist tegen hém aan lopen?

Juist mensen ik ben tegen de badboy van de stad gelopen.

-♡_♡_♡_♡_♡_♡_♡_♡_♡_♡_♡-

Hii people, ik heb een nieuw boek! Hopelijk vinden jullie het leuk! Foto van Dylen hierboven!

Vote?♡

Comment?♥

Follow?♡