De wolvenmeester

hoofdstuk 39

Yasmine stuurt David en de soldaten weg. 'hij heeft rust nodig. En dat lukt niet als jullie zo zitten te staren!' zegt ze streng. David luistert naar haar en loopt weg.
"Wat is er gebeurt Scott? Waar droomde je over?" Vraagt Yasmine meteen. Moet ik hun de waarheid vertellen? Ik bedoel het was gewoon een hele vreemde nachtmerrie. Niks bijzonders.
"Het was een nachtmerrie, niks speciaals eraan." Zeg ik rustig.
"Je moet eens in bad gaan! Dan fris je wel weer op!" Zegt Vay vrolijk. "Dat is geen slecht idee. Wij zullen wel weet terug gaan. Maar daarna vertel je ons alles oke!"
Nog even en ik ga bang van Yasmine worden. Toch knik ik en sta ik op. De meiden lopen weg, en ik zit weer alleen met mijn gedachten.

Terwijl ik in bad zit pieker ik over de droom. Wie waren die stemmen, wie was dat wezen. Wat deden de sterren. Zit er meer achter. En die kroon, het voelt zo verbonden.

Nee ik moet het van me af zetten. Het was een droom. Niks meer of minder. Waarom Yasmine zo nieuwsgierig is weet ik niet. Ze denkt vast dat het geen droom was ofzo. Maar dat is onlogisch, wat zou het dan moeten zijn? Ik wrijf over me hoofd. De plek deed pijn toen ik wakker schrok, waarschijnlijk van de schrik ofzo. Ik moet niet twijfelen aan mezelf.
En ik zal nooit iemand "mijn koningin," noemen. Dus we weten het is totale onzin. Een vreemde, domme droom.

Als ik uit bad ben en me weer aangekleed heb zie ik een briefje op me bed.
"Scott, kom meteen als je dit leest naar mijn kamer ~Yasmine"
Die meid wilt echt alles weten. Maar ja, laat ik maar naar hun toe gaan voor we een boze Yasmine hebben.

Als ik op de deur klop hoor ik de wolven. Meteen komt een glimlach op mijn gezicht, ik moet toegeven ik was bezorgd. "Binnen" hoor ik Yasmine zeggen. Ik open de deur en val meteen bijna om door de pups. "Hey kleintjes! Of moet ik zeggen grote kinderen." Grinnik ik. Ze zijn erg gegroeid deze tijd. Yasmine wacht tot ik klaar ben met het stoeien met de pups. Niet dat ze me had kunnen tegenhouden. Ik ga tussen de wolven zitten en probeert ze allemaal tegelijk te knuffelen. Onmogelijke zaak maar als goed.

"Oke Scott, vertel alles. Elk klein ditail!" Zegt Yasmine streng. Het valt me nu pas op dat Vay naast haar zit. "Oke oke, geduld."
"Genoeg geduld! We hebben al lang gewacht op jou." Zegt Vay. De meiden hebben duidelijk al gepraat, Vay klinkt nu net zo bezorgd als Yasmine. Ik begin met mijn verhaal en de meiden blijven stil tot ik klaar ben. Ze kijkt verbaasd en bang. En bij mij komen de vraagtekens omhoog. Wat is er aan de hand? Wat is er zo erg aan de droom? Wat denken ze dat zo vreemd is aan die droom?

"Oke nu gaan jullie eerlijk zijn met mij!" Zeg ik na mijn verhaal. "Ik ben er klaar mee met die hoofden van jullie! Het was een nachtmerrie. Niets meer niets minder. Dus waarom zijn jullie zo bezorgd?"
"Scott..." begint Yasmine. Ze komt niet verder en kijkt naar Vay. Die zegt ook niks en kijkt naar haar schoot. Ik ben er volledig klaar mee en sta op. Waarom moeten ze mij zo oneerlijk behandelen!? Ze zeggen elkaar alles! Ik zeg hun ook alles! Waarom doen ze dit! Ik val me vuisten. Yasmine is ook al opgestaan. "Scott het is ingewikkeld. Ik, het is lastig uit te leggen." Zegt ze zenuwachtig. "Dan leg je het niet uit! Ik heb net een hele droom zitten uitleggen maar ja, een paar zinnen zijn moeilijk is het niet?!" Roep ik geïrriteerd. "JE STOND IN BRAND!" roept een stem erdoorheen.

David staat bij je de deur.

Ik sta vast aan de grond. In brand? Wat bedoelt hij is brand. "Waar de HELL heb je het over DAVID!?!" roep ik. David blijft even stil en kijkt naar Yasmine. Ik kijk ook weer naar Yasmine. "Leg uit." Zeg ik streng. Yasmine zucht. "David heeft gelijk. Je stond in brand. We konden niet dichterbij komen. Een van de soldaten raakte je aan en zijn hele hand was verbrand. Dus het was geen gewoon vuur."
Yasmine blijft stil en Vay neemt het over. "David kwam toen binnen en liet water halen. We gooide het over je heen en het vuur doofde. Maar je werd niet wakker."
Deze keer is het David die verder praat. "Het duurde nog een uur voordat we je wakker kregen. Als je niet ademde zouden wij hebben gedacht dat je dood was."

Het is al een paar minuten stil. Vuur? Dood? Wat? Ik snap er helemaal niks van!? Waar de hell hebben hun het over?!

"Scott, het is waar. Daarom zijn we zo bezorgd. Die droom. Was niet normaal. En die stem die je hoorde de hele tijd." Vay begint na wat voor mij gevoel een kwartier stil is. Ik bijt op me lip. Wat is dit heksen gedoe.
"Je zei dat die stem zei dat je naar Jenava moest." Zegt Yasmine rustig.
"Dan kunnen jullie dat niet doen. Een vreemde stem in een droom terwijl je in een vreemde brand staat? Die zijn niet te vertrouwen." Zegt David.
"Inderdaad. Kunnen we hier. Blijven tot we weten wat het is?" Vraag Yasmine.
David knikt: "Natuurlijk."

Ik zit weer op me kamer. De wolven mogen hier maar ik heb niet veel aandacht voor hun nu. Ik denk steeds aan wat de meiden en David zeiden. Ze waren te serieus om het niet te menen. En Vay kan dat soort dingen niet lang volhouden. Dus ze menen het. Ze nemen dat ik lag te dromen met vuur. Het voelt vreemd. Bijna angstaanjagend. Maar ik moet me er niet te druk om maken. Loeka klimt op me bed en gaat bij me liggen. Ik ga hem aaien. "Hey jongens." Ze zeggen niks terug maar dat hoeft niet. Het is veilig bij de roedel. Het is volledig veilig hier.

Het is veilig.