De wolvenmeester

hoofdstuk 6

"Scott?"

In schrik me dood door die stem. Echt serieus mag ik geen tijd voor alleen mij en de wolven. Ik kijk op en zie Cemal staan. Fijn... Ik heb echt geen zin in hem. Mijn reactie: ik ga weer liggen zonder iets te zeggen. Ik merk dat Cemal naast me gaan zitten. "Moet jij, of sorry U naar de troonzaal gaan" zeg ik sarcastisch. Cemal vangt het niet goed op. Kuch niet dat ik dat verwacht had. Hij staat meteen op en schreeuwt : "WAT IS ER MIS MET JOU. DIT IS MIJN LAND! EN JIJ BENT MIJN ZOON" nu valt de druppel bij mij ook. In sta op. "WIE ZEGT DAT IK JE ZOON BEN! IK HEB ME HELE LEVEN IN KANTA-TIBO GELEEFD. JULLIE HATEN KANTA! WAAROM ZOU JE ME DAAR ACHTERLATEN!" schreeuw ik zo hard dat ik geen adem meer heb. "JIJ WAS ONTVOERD WEET IK VEEL WAAR JE WAS! Ik was bijna een jaar met me hoofd bij jou!" Schreeuwt Cemal. "JE WEET NIET EENS OF IK HET BEN! JIJ HEBT ME NOOIT GEKEND" schreeuw ik terug. En met die woorden loop ik weg. Weer terug naar me kamer. Ik kijk even om om te zien of Lili me volgt. Gelukkig loopt ze achter me aan.

In me kamer laat ik me weer op bed vallen. Yasmine is al weggegaan. Gelukkig... Ik wil echt niet dat iemand me stoort vandaag. Ik heb er geen zin meer in. Ik wil tijd voor mij alleen. Ik sluit me ogen. Er beland iets op mijn bed. Waarschijnlijk een van de wolven. Het is stil. Op het praten van Lara en Lili na. Ik luister ernaar. Het gaat over Jenava. Dus ik luister al niet meer.

Ik lig hier ongeveer een uur. Of twee uur. In heb geen idee. Maar het is rustgevend. De stilte. En affentoe geritsel van de wolven. Geweldig... Geen mensen die tegen je praten. Net als in kanta-tibo. Alleen dit is de woestijn.

Ik hoor iemand op mijn deur kloppen. "Ga weg" zeg ik meteen. Het was net zo rustig. "Scott, ik ben het Dennis" hoor ik. Oké.. zal ik heb binnenlaten? Oké ik laat hem binnen. "Kom maar" zeg ik, ik ga echt niet opstaan. Of überhaupt me ogen open doen. Ik voel dat Dennis naast me op het bed gaat zitten. "Je hebt Cemal zeker weer gesproken?" Vraagt hij. "Ja, het was een fantastisch gesprek" zeg ik sarcastisch. "Kom op Scott, je weet het niet. Misschien ben je wel zijn zo-" voor hij zijn zin af kan maken begin ik te schreeuwen. "WAAROM ZEGT IEDEREEN DAT! JULLIE WETEN HET NIET! WE ZULLEN ER NOOIT ACHTERKOMEN." "Scott alsjeblieft, lui-" "NEE!! IK GA NIET LUISTEREN. ROT GODVERDOMME OP!!" Dennis blijft stil. "Zoals je wilt" zegt hij na een stilte. Hij staat op en loopt me kamer uit. Ik heb echt zin om iets te breken. Ik kan er echt niet meer tegen. Waarom denkt iedereen dat ik Cemal's zoon ben!? Wie zeg dat ik dat wil zijn?  Ik kijk op me heen. Ik heb echt iets nodig om te breken! Ik kijk naar mijn handen. Ik had niet eens door dat ik in het deken aan het knijpen ben. Ik sta op en begin gefrustreerd en boos rond te lopen in de kamer. Evy kijkt naar me en zegt: "Scott, wat is er? Gaat het over dat familie gedoe? Je moet weten dat jij niet weet wie je ouders zijn. We weten dat je bij Jenava hoort. Maar niet van wie je bent" ik blijf stil. Ze heeft een punt. Ik weet het niet maar hun weten het ook niet. Zucht. "En stop nu net dat rondlopen. We worden er gek van." Zegt ze. Ik ga dan maar weer op me bed zitten. Zal ik toegeven aan Cemal? Nee. Ik mag hem niet, denk ik. Sterk scott, heel sterk. Aaaaaahhhhh. Waarom is dit zo lastig! En als in ontvoerd zo zijn waarom vermorde die mensen met niet? En waarom lieten ze me achter in kanta-tibo!? Dat is de vraag. Of eerder vragen waar ik nooit antwoord op zou hebben. Ik dacht ik ik een normale jongen van Jenava was. Maar nee, natuurlijk ben ik weer de prins. Zucht. Ik weet het niet. Echt niet. Ik pak een stoel en zet hem bij het raam, zodat ik naar buiten kan kijken. Niet dat ik zoveel mensen zie. Er zijn een paar soldaten en wat burgers. Maar er gebeurt niet echt veel. Ik verveel me dood. Niet dat ik me in kanta-tibo niet verveelde. Daar was het nog saaier. Het enig wat ik toen deed is in bomen klimmen, stelen en met de wolven spelen. In bomen klimmen gaat niet lukken hier. En ik kan niet stoeien. Het is dan wel een gigantische kamer. Maar er gaan zeker weten dingen breken als ik ga stoeien. Zucht. Ik kijk weer naar buiten. En zie Dennis die met Cemal aan het praten is. Cemal is rustig. Wat me best wel opvalt. De gesprekken die ik met hem voer, nou ja... Je snapt hem wel. Ik probeer te zien aan hun blikken waar hun het over hebben. Ik heb zo me gevoelens. Ik hoop alleen niet als het over mij gaat. Roddel niet over mij!! Praat lekker over hoe het met Jenava gaat. Niet over die zwerver die hier verblijft en dat misschien je zoon is. Zucht. Ik kijk verder, niks bijzonders. Nog meer soldaten, burgers en zand. Heel veel droog zand. Logies. Maar ik ben het niet gewend. Het enige wat hier is is: zand, stenen en cactussen. En in kanta-tibo waren der alleen bomen, bomen en nog meer bomen. Ik mag kanta niet. Ik bedoel, het is wel makkelijk om daar aan eten te stelen. Maar ik heb blijkbaar geld nodig hier. Maar ik heb niks. Ik moet dat eens gaan vragen aan Dennis. Ik kijk weer naar Dennis die nog steeds met Cemal aan het praten is. Oké ik ga niet naar hun toe. Ik voel me maag rammelen. Oké.. ik ga wel.

🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺
Bedankt voor het lezen hopelijk vinden jullie het leuk. Dit zijn de snelste hoofdstukken achter elkaar gemaakt tot nu toe. Hopelijk vinden jullie het leuk.