De wolvenmeester

hoofdstuk 7

En nu sta ik 10 meter van Cemal en Dennis verwijderd. Oké... Ik ben een soort van nerveus. Soort van. Ik loop op hun af. Dennis merkt me als eerste op: " o hallo Scott, een beetje bijgekomen?" Vraagt hij. "Soort van" antwoord ik. Ik kijk naar Cemal, hij staat me aan. Zo blijven we een tijdje stil in elkaars ogen kijken. Het is erg ongemakkelijk. Heel erg.
Dennis verbreekt de stilte door te vragen: "maar, wat doe je hier eigenlijk?" "Ik wil eigenlijk wel wat eten... Maar ik heb geen geld." Leg ik uit terwijl ik op mijn achterhoofd krap. "Had dat eerder gezegd" zegt Dennis. Cemal onderbreekt hem: "ik zorg dat je eten krijgt. Kom mee." Om eerlijk te zijn heb ik nu al geen honger meer. Maar toch loop ik met hem mee. We lopen maar een zaal met een enorme tafel. Hij gaat zitten op de grootste stoel en wijst naar een plek. Daar ga ik zitten. Ik kijk om me heen en merk dat Dennis niet meegelopen is. O god. Ik en Cemal alleen hier. Dat word weer ruzie. Er komt iemand aan die wat eten op de tafel zet. Ik hoor me maag weer rammelen. Cemal hoorde het. "Je hebt echt honger hè?" Vraagt hij. Ik blijf stil. "Pak maar wat" zegt Cemal en wijst naar het eten. Dat laat ik me niet twee keer zeggen. Ik pak meteen wat eten en eet. Ik voel dat Cemal naar me kijkt maar ik negeer hem. Laat hem maar lekker kijken.

Ik zit echt vol. Ik eet niet veel. Cemal kijkt nog steeds naar me. Ik ben al gestopt met eten, dus waarom kijkt hij naar mij? "Ik ga maar naar me kamer." Zeg ik. O wacht eens, de wolven! Ik moet ook eten hebben voor hun. "Eh.." o god hoe ga ik dit vragen? "Zeg eens Scott" zegt Cemal. O goden help me. "M.mag ik wat eten meenemen naar de wolven" zeg ik. Dat ging er weer vloeiend uit zeg. Jeetje. "Ja tuurlijk" zegt Cemal. Wacht wat? Ik had een 'nee' verwacht. Wouw. Snel pak ik wat eten en loop weg. Maar Cemal pakt me schouder vast. "Scott, morgen zie ik je weer bij het ontbijt. Hierzo om 9:00." Beveelt hij zowat. "Eh oké?" Antwoord ik. Cemal laat me schouder los en ik loop. Nee eigenlijk REN de trap op. Ren naar me kamer. Geef het vlees aan de wolven en plof op bed. Had ik nou meer nee gezegd. Ik heb geen zin om met hem te ontbijten. En hoe gaat ik vredensnaam de tijd weten?!

Ik ben moe. Maar heb echt geen zin om te slapen. Dus ik loop nu buiten. Alleen. Het word al weer donker. Het is nog wel druk in de stad dus ik loop in een dorpje. Er spelen een paar kinderen buiten, maar dat is het dan ook. Ik ga zitten en kijk naar de spelende kinderen. Zij hoeven zich nergens zorgen over te maken. Ouders die voor je zorgen, een huis om in te slapen, eten om van te leven en natuurlijk de liefde van je ouders. Ik wouw dat ik dat had. Maar ja ik heb dat niet... En al zou ik Cemal's zoon zijn... Dan heb ik dat hoogstwaarschijnlijk ook niet. Want ja, hij is de heletijd bezig met andere dingen. Koninklijke dingen. "Zucht" ik kijk weer naar de kinderen die gezellig tikkertje met elkaar doen. Bijna aanstekelijk, ik wil eigenlijk ook meedoen. Wat? Ik heb nog nooit een echte kindertijd gehad. Maar ja, als ik naar hun toeloop dan ja. Ik denk niet dat je dat willen.
Na een tijdje gekeken te hebben, ziet een meisje van ik schat ongeveer 8 jaar. Ze loopt naar me toe en vraagt: "wil je mee spelen." Oké ten eerste, ik wouw al meedoen. En twee, hoe kan ik dat kleine meisje weerstaan. "Ja tuurlijk." Is mijn antwoord dan ook. Het meisje trekt me mee naar de rest van de kinderen. "Jongens!! We hebben een nieuwe tikker!!" Roept ze vrolijk. De andere jongens en meisjes lopen naar ons toe. We zijn samen met ongeveer 16 mensen. Zo schattig. "Hoe heet je eigenlijk" vraagt het meisje die mijn hand nog vast heeft. "Mijn naam is Scott" zeg ik. Een paar van de kinderen zeggen in koor: "hallo Scott." Dan schieten ze in de lach. Ik grinnikt ook mee. "We spelen tikkertje. En omdat jij het er laatst bij kwam ben jij hem. Is dat oké?" Legt een jongen van 10 uit. "Tuurlijk." Zeg ik. "We krijgen 5 seconden uitloop anders is het makkelijk" zegt het meisje dag mijn hand vast had. Ze laat het los en rent weg. De andere kinderen volgen haar. Ik wacht 5 seconden en een dan achter hun aan. Natuurlijk doe ik het een pasje langzamer. Anders is het te makkelijk voor mij. Al moet ik zeggen ze zijn best snel voor kinderen. Na wat rennen tik ik een jongen van ongeveer 7. Ik een de andere kant op. Ik zie een van de andere kinderen. Ze rent weg. Dus ik roep snel: "geen zorgen ik ben hem niet meer." Het meisje staat stil. "Wie dan wel?" "Ik had een jongen getikt, hij rende de andere kant op" zeg ik. Het meisje knikt en samen rennen we weer door. Opzoek naar een verstop plaats zodat de tikker ons niet kan vinden. Ik stop met rennen, niet omdat ik uitgeput ben, maar omdat ik Yasmine zie. Ze staat te praten met een mevrouw. Ik loop naar hun toe. "Hallo" zeg ik om hun aandacht te krijgen. Yasmine kijkt naar me. "Hoi Scott, wat doe jij hier?" Vraagt ze. "Ik wandelde rond en nu doe ik mee met tikkertje." Zeg ik. Yasmine grinnikt. Ik voel een vinger tegen me aan komen. "Hebbes" hoor ik een vrolijke stem zeggen. Ik kijk naar de kan van de tik. Er is al iemand die heel hard aan het wegrennen. "Zo te zien moet je weer aan de bak Scott" grinnikt Yasmine. "Ja ik ga heb wel terug pakken" grinnik ik. "tot zien Yasmine" "tot ziens Scott veel succes met iemand tikken" zeggen we elkaar gedag. Ik ren weer eens verder. Tot in een meisje zie. Ze ligt op de grond. Huilend. Ik loop naar haar toe en kniel bij haar neer. "Wat is er meisje?" Vraag ik. Het meisje kijkt me aan met tranen in haar ogen. "I..ik b.ben g.gevallen" snikt ze. "Waar heb je pijn kleine?" Vraag ik. Het meisje wijst naar haar knie. Haar knie heeft een kleine schaafwond. Als ik dit hand gezien bij iemand in kanta-tibo was ik weggelopen. Maar nu? Ik pak het meisje op. "Waar woon je kleine?" Vraag ik. Ik voel twee kleine armpjes die om mijn nek heen klemmen. Het meisje leidt mij de weg.

Als we bij haar huis komen. Zijn de rest van de kinderen die meededen me ook al gevolgt. Omdat ik het meisje vast heb klopt een van de jongens aan. Een vrouw doet open en schikt. "O god melodie wat is er gebeurt" zegt de mevrouw. Ik geef het meisje die blijkbaar melodie heet aan de mevrouw. "Ze was gevallen, de wond is niet heel erg maar ik dacht dag het beter was om haar naar huis te brengen." Leg ik uit. "Bedankt jongeman, ik merk dat je heel geliefd bent bij de kinderen." Zegt de mevrouw. Ik draai me naar de kinderen. "Misschien is het ook een goed idee dat jullie naar huis gaan. Het is al laat, straks worden jullie ouders bezorgt. Voorzichtig hè?" Zeg in tegen hun. De kinderen lopen allemaal een andere kant op. Ik draai me weer naar de vrouw. "Als je wilt mag je hier blijven slapen." Zegt ze. Dat aanbod wil ik heel graag aannemen. Maar Cemal word vast boos als ik er niet ben morgen. Aghja, wat kan mij dat schelen. "Ja graag" zeg ik. De vrouw laat me binnen. "Scott w je bij mij slapen?" Vraagt melodie. "Ja hoor meis" zeg ik. We lopen samen naar haar kamer. Ik help haar met haar kleding en stop haar in. Ik kijk naar de deur. De vrouw staat genieten toe te kijken. Ik ga op het bed zitten dat de vrouw voor me heeft klaargemaakt. De lichten gaan uit. "Welterusten kinderen" zegt de vrouw. Ze loopt de kamer uit en sluit de deur. "Welterusten Scott" hoor ik nog zacht van melodie afkomen. "Slaap lekker melodie" zeg ik terug. En even later val ik in slaap.

🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺
Bedankt voor het lezen. Dit is een groter hoofdstuk dan andere. Speciaal voor het lange wachten. Mijn school hielt me tegen met schrijven. Hopelijk vinden jullie het niet heel erg. En vinden jullie dit hoofdstuk leuk.
Ik wil graag een C&A maken. Dus als je vragen heb aan wie dan ook. Zeg het maar!!