De wolvenmeester

hoofstuk 31

Ik loop naar Yasmine, ze is bezig met het koken.  Ik heb besloten dat we zo snel mogelijk te gaan, aan haar de keuze of we dat vanavond doen of morgenochtend. Als dat na het eten gebeurt noet ik nog wat gaan slapen. "hey Yasmine, ik wil zo snel mogelijk vertrekken. Kunnen we vanavond al of moeten we wachten tot morgen?" vraag ik. Ik ga bij haar zitten terwijl zei er over na denkt. "Ik denk dat ik dat met Vay moet overleggen, zij kent het hier het beste." zegt ze. Ik knik, het is waar. Vay is hier met de pups aan het spelen, het leek ons allemaal handiger dat ze nu hier zou blijven. Nu is ze daar vast ook niet heel populair meer. Yasmine gaat verder met koken. Dus ik gok dat ze het tijdens het eten gaat praten. Ik sta op en loop een eindje verder, naar het graf van Rakker. Ik heb gezworen voor de wolven te zorgen, maar ik kan nog steeds niet geloven, dat Rakker er niet is. De sfeer is anders, en ik weet dat dat ook door mij komt. Maar het is verdomd moeilijk om hem zomaar los te laten.

De meeste tijd ben ik bij het graf, piekeren.  Niet alleen over Rakker en de wolven. Ook over wat we moeten doen, en wat er gebeurd is. Want ja, ik kan het nog steeds niet begrijpen. Het klinkt teveel als een soort sprookje, en heel naar sprookje. Ik wouw altijd dat ik ergens anders heen kon met de wolven. Maar dit had ik nooit gedacht. Evy vond het een goed idee om met die meiden mee te gaan, en ik vraag me nog steeds af waarom. Is het puur toeval en wist zij her ook niet? Of, zit er veel meer achter. Man, nu lijk ik op zo'n verteller van een vervolg verhaal. Wacht... IN DE BESCHRIJVING STAAT DAT AL OKÉ?

Met dat uit de weg. Hoe gaat het in jullie wereld? Wat zijn jullie eigenlijk? Hertogen? Koningen? Of koningen natuurlijk, sorry dames. Of is er gewoon niks speciaals aan jullie rang?  En nee, ik zeg niks dat er niets speciaal is aan jullie. Kijk maar naar Yasmine. Zij is echt geweldig en heeft geen echte "royal status". Maar ik meen het, jullie komen zoveel over mij te weten en ik niks over jullie!?! Oneerlijk.

Ik hoor iemand aanlopen en kijk om. Het is Vay. Vay blijft stil en gaat naast me zitten. "Het spijt me, ik had je niet moeten uitdagen" zegt ze uiteindelijk. Ik kijk naar haar, ze lijkt nog verdrietiger dan ik ben. "Het is niet jou schuld. Ik moest zelf stoppen jij kan niet mijn pijn voelen. Trouwens, ik had ook de wolven niet kunnen roepen. Maar dan zat jij in de problemen. Rakker," en verder kom ik niet. Ik kom niet meer op de woorden, en ik gok dat ik ze niet meer uit mijn mond krijg. Ik voel armen die om mijn heen geslagen worden en ik hoor gesnik. Vay huilt, en ze, ze knuffelt me. Ongemakkelijk knuffel ik terug. Ik weet niks te zeggen, mijn hoofd kan dit niet echt verdragen. Ik heb nog nooit iemand moeten troosten, behalve kinderen. Vay, heeft schuld. Maar, niks ervan is haar schuld. Ze moet dat niet denken. Ik zelf krijg ook tranen in mijn ogen. En samen zitten bij het graf. Het kan me niet veel schelen dat iemand me ziet huilen.

Vay wordt rustiger maar blijft me vasthouden. "Scott?" Vraagt ze, "heb jij ooit het gevoel gehad. Dat niemand je ooit zal begrijpen, dat je alleen bent. Ookal heb je mensen om je heen?" Ik blijf even stil, dit is iets wat niet zomaar beantwoord kan worden. Maar, het is waar. Zo voel ik me best vaak, bij de wolven dacht ik vaak over mijn echte ouders. En bij Cemal, dacht ik vaak aan de wolven. Ik ben vaak bij ze maar, ook weer niet. "Ja" zeg ik dan ook uiteindelijk. We zeggen niks meer en blijven zo zitten. Nooit gedacht, dat ik zo tegen mensen zou zijn. Bij Evy praat ik ook over mijn gevoel enzo, maar dit is anders. "Scott?" Begint Vay weer. Deze keer antwoord ik eerst: "ja?" "Weet je, ik wil naar Jenava. Bart komt daar officieel vandaan. Maar ik heb het nog nooit echt gezien. Me vader laat me nooit gaan. Ik heb de vrijheid om heer rond te lopen. Maar toch zit ik een soort van ik een kooi. Heb jij dat ook? Ik bedoel, ik heb van Yasmine gehoord dat ze je hier vond. En dat je duidelijk niet uit het land bent geweest." Ze blijft even stil, maar ik heb door dat er nog meer komt. "Ik ben zenuwachtig, denkt ik. Voor Entropia. Ze haten Jenavanen. En ik moet proberen ervoor te zorgen dat we daar mogen verblijven. En niet als slaven natuurlijk. Het is een last op mijn schouders. Natuurlijk ik word geholpen door Yasmine wat ik moet zeggen. Maar alsnog denk ik, dat jullie al dood zijn voor ik de kans krijg, en" ik onderbreek haar: "je wilt daar een plan voor verzinnen?" Vay kijkt me aan en knikt. Er zijn daar boogschutters op de muren, dat sowieso. En ik wil niet een van jullie kwijt raken, we zij Rakker al kwijt." "En dat was al te veel voor ons." Ik wacht even maar ga door voor Vay iets kan zeggen. Nu moet ik echt als een leider klinken, daar gaan we. "We zijn bang om iemand kwijt te raken. Maar rakker is dood omdat hij ons dat kans gaf om te gaan. Hij weet dat jij zal slagen, dat jij je kan doen. En Yasmine weet dat. En ik ook. We weten dat je het kan. Maar als je zelf twijfelt, ga je falen. Dus doe dat niet." Het blijft weer een tijdje stil. Dan knikt vay met een nieuwe vastberadenheid. "Je hebt gelijk, jullie vertrouwen op me. En ik zal slagen!" Ze staat op. "Kom je mee Scott ik ruik dat het eten klaar is!" Zeg Vay weer. "Ik kom!" Roep ik haar achterna als zij al richting het eten rent. Nog even aai ik over Rakker zijn gaf. "We gaan slagen, al is het maar voor jou." En na die worden sta ik ook op. Tijd voor een overleg.

🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺
Heyy wolvenleerlingen! Gaat het goed met jullie? (Terwijl ik dit schrijf is me kat raar aan het doen). Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden! Zijn jullie klaar voor wat goden in je leven? Ik hoop van wel!

PS: ik ben altijd in voor een leuk praatje hier! (En Scott ook)

Bye bye wolvenleerlingen!!
🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺