De wolvenmeester

hoofdstuk 41

"Ik geloof dat ik weet wat er aan de hand is Scott." Zegt Evy.

Ik sta stil. Ze weet het? Wat bedoelt ze? Hoe kan ze weten wat er aan de hand is?

"Rustig blijven Scott. Kom. Laten we eerst een zit plek zoeken. Dan zal ik alles uitleggen." Zegt ze. We lopen een stukje verder. Tot Evy een plekje onder een boom vind. Ik ga naast haar zitten en wacht tot ze begint te praten. Dat duur nog wel een paar minuten. Ze is overduidelijk aan het nadenken over hoe ze het gaat vertellen. Uiteindelijk raakt mijn geduld op en kuch ik zacht om haar aandacht te krijgen. Evy kijkt naar me.
"Ongeldige jongen." Zegt ze. "Maar goed. Ik zal beginnen. Je weet hoe ik je vond toch? Ik vond je in het bos toen je nog een paar dagen oud was."
Ze neemt een kleine pauze en ik knikt om haar aan te sporen om door de gaan. Evy zucht en gaat verder.
"Dat is niet waar. Ik vond je niet in het bos. Je werd naar ons toegebracht." Zegt ze rustig.

Wat bedoelt ze naar hun toegebracht?! Ik doe me mond al open voor vragen maar Evy houdt me tegen door eerder te gaan praten.

"Ik zal het uitleggen. Daarna kan je vragen stellen. Degene die jou vast had was gehuld in een zwarte mantel. We zagen dat het een vrouw was toen ze haar kap afdeed. We zagen jou niet, maar hoorde je huilen. De vrouw was in paniek en leek erg uitgeput. Het was duidelijk dat ze aan het vluchten was voor iets. En dat ze al lang aan het vluchten was, was ook duidelijk. Ze leek erg op jou. Ze was in paniek. We hielden ons schuil zo rustig mogelijk, ik wouw haar niet meer paniek bezorgen. We hoorden geschreeuw achter haar. Het kwam snel dichterbij. De vrouw wist waarschijnlijk dat ze niet verder kon rennen. Ze legde jou neer, met de met de bescherming van de bosjes. Toen zagen we jou, een kleine baby in doeken gewikkeld. De vrouw fluisterde dingen naar je om je stil te krijgen, ik verstond het niet. Het was in een vreemde taal, dus ik had geen idee wat ze zei. Het werkte, het gehuil van jou was gestopt en ik dacht dat je in slaap was gevallen. Toen rende de vrouw terug. Ik zei dat de rest zich beter moest verstoppen zodat ik achter de vrouw aankon. De vrouw kwam haar vijand tegen en begon weer te praten in de vreemde taal. Toen gebeurde iets dat ik nooit zal vergeten. De wind begon hard om haar heen te waaien en haar huid stond in een zwarte brand. Ik wist niet wat de deed maar na een klein tijdje viel ze op de grond. Haar vijand kwam meteen naar voren en spietste haar met zijn zwaard. De vijand begon verder te zoeken en ik moest vluchten voordat ze mij vonden."

"Na een uur kwam ik terug, ik wilde weten wat er met jou gebeurd was. Of ze je hadden gevonden of niet. Ik vond je op de zelfde plaats liggen. Je was wakker en zoog op de ketting van Janava die je hebt. Je keek naar mij met zo'n schattig hoofdje. Ik kon je onmogelijk laten liggen. Je begon te lachen toen ik je controleerde op wonden. Door het lachen gebeurde het. Je was net als die vrouw, je stond in brand. Ik besloot je toch mee te nemen nadat het stopte. Ik heb het je nooit meer zien doen en was vergeten dat je anders was. Tot vandaag."

Evy blijft nu stil en ik ook. Dit is veel te verwerken, die vrouw was mijn moeder? Ze stierf, door wat? Wat gebeurde er? Wat zegt het over mij. Zijn die dingen die gebeuren een soort kracht? Was die vrouwenstem in mijn droom mijn moeder? Wat gebeurd er? Waarom komt het opeens nu naar boven. Er gebeurt al zo veel, waarom moet dit er ook nog bij. 

Evy legt haar poot op me schouder. "Ik snap dat het vreemd is, ik wet er zelf ook weinig van. Toch dacht ik dat je het moest weten." Zegt ze. Ik knik, niet in staat om veel worden te zeggen. Wat zeg je als iemand opeens vertelt dat je moeder door een vreemde kracht is gestorven en je zelf ook die kracht heb? Kan ik het controleren? Zal ik het kunnen gebruiken? Ik heb geen idee maar het maakt nu niks uit. 

Evy en ik zitten nog uren lang. Niet pratend. Daar heb ik geen behoefte aan nu. Daarom vind ik het ook zo kut als ik Yasmine zie lopen. Pls, kijk niet naar mij, kijk alsjeblieft niet naar mij. En ze heeft me gezien. Ik zucht terwijl me op me afloopt. Redelijk boos. Als ze bij me is voel ik me een kleuter die iets gesloten heeft van zijn moeder. "Waar was je!? Ik ben al uren naar je opzoek! Weet niet hoeveel zorgen ik me heb gemaakt!? Je had wel dood kunnen zijn zover ik wist!? Je had een briefje kunnen laten liggen weet je dat!?" Roept ze boos tegen mij. Dan ziet je pas me houding. "Scott, wat is er gebeurt? Had je weer zulke dromen? Of is er iets anders?" Vraagt ze terwijl ze voor me gaat zitten.
"Ik pieker gewoon. Ik heb veel informatie binnengekregen." Zeg ik rustig.
"Wat voor soort informatie? Van de stem?" Vraagt ze.
"Nee van Evy. Ik leg het later nog wel uit."
Yasmine knikt en we blijven een tijd lang zitten. Kijkend naar de bloemen en de wolken. Eerlijk mis ik Jenava wel. De warmte en het zand. Het was daar veel makkelijker om ergens te gaan zitten. Hier moet je uitkijken voor alle bloemen en nee ik ga ze niet pletten.

Het word donker als we weer opstaan. Me maag rammelde en Yasmine hoorde het. Anders had er er gewoon blijven zitten. Yasmine dwingt me om goed te eten, ze is erg zorgzaam.

Te zorgzaam, het begint irritant te worden. Maar goed,ze heeft een rede.