De wolvenmeester

hoofstuk 34

Deze dagen ga ik veel met de zuster om. Ze is erg vriendelijk en let heel erg op wat ik wel en niet kan. Ze legt uit dat ik veel bloed heb verloren en dat me spieren erg zwak zijn. Ze helpt me met aansterken. En vult me met eten en drinken. Vay en Yasmine zijn nog niet langs gekomen. Maar gelukkig bent ik niet alleen, Miku is hier. Zo heet de zuster. Ik weet best veel over haar nu. Ze is getrouwd en houdt er van haar man. Ze is 37 jaar en heeft twee zonen. Een van 13 en een van 8. De jongste komt soms mee. Haar man zit in het leger hier, en ze is heel trost op hem. Dat kan je horen. Een prachtige familie. En dan heb je mij, een wolven familie. Agh ik ben gelukkig met ze. En hun zijn beter dan Cemal. 

Het is rond het middaguur en Miku komt binnen met de lunch. "hallo Scott, hoe voel je je nu?" vraagt ze. Ik pak het eten van haar. "Het gaat goed, ik heb net geslapen. Ongeveer 4 uur." Miku knikt. "dat is goed, rust is altijd goed" zegt ze glimlachend. Ik glimlach terug en begin te eten. Miku gaat bij het voeteneind van me bed zitten. "Scott?" Vraagt ze en ik kijk haar vragend aan.  Miku haalt nog eens diep adem. "Koning David wilt je ontmoeten. De meiden zullen er ook zijn." De meiden waar ze het over had zijn Vay en Yasmine natuurlijk. Dat betekent dat ik natuurlijk ga! Dan kan ik hun weer zien. Ik heb nu al een plan, ik ga gewoon amper praten tegen die David. Ik bedoel, zijn soldaten schoten me neer. En ja, ik werd ik bedoel word verzorgt door Miku, maar dat betekent niet dat ik het hem heb vergeven. Ik praatte alleen maar dus wat is dit land?! Oke nu klaag ik teveel. Miku kijkt bezorgt naar me: "Scott gaat het wel? Scott?" Ik knik, "sorry ik zat in mijn gedachten. Maar ja, ik ga er wel naartoe" leg ik uit.  Miku knikt. "Kijk wel uit Scott, je bent nog niet helemaal genezen, en we kunnen het niet garanderen dat je weer zieker word." Zegt ze. En ze kijkt bezorgt. "Geen zorgen, ik doe niks bizar." "Het hoeft niet eens bizar te zijn om jou zwak te maken" Zegt ze. Ik grinnik. Miku kijkt me vragend aan: "wat is er zo grappig." "Het feit dat je zoveel om me geeft." Zeg ik glimlachend. "Ik ben je verzorger, natuurlijk geef ik om je. Plus, je bent een prins, ookal ben je een Jenavaan." Zegt ze. Ik ben niet eens een echte Jenavaan, maar oke ik snap haar wel. Ik ben tenslotte de zoon van de koning, een rot-koning. Wacht wat, hoe weet zij dat ik een prins ben. Zover Cemal het zegt. Heeft hij doorgepraat ofzo? "Hoe weet je dat eigenlijk?" Vraag ik. "De meiden hebben het vertelt aan koning David, hij heeft het tegen mij vertelt." Legt ze uit. Ik knikt.
We blijven even stil en dan staat Miku op. "Ik ga koning David zeggen dat je bereidt bent om naar hem toe te gaan." "Hey! En me eten dan!" Roep ik snel. Miku grinnikt: "na je eten." Ik glimlach. En zij loopt weg.
Ik begin aan me eten. Nu ik alleen ben ga ik denken- dat de laatste tijd veel meer is geworden- over mijn leven. We zijn nu. Een jaar verder. Ik weet niet mijn verjaardag ofzo, maar het is vast al weer geweest. Dus ik ben 17 nu. Tijd gaat snel met nieuwe avonturen. Ik begin het bijna leuk te vinden. Bijna.
Ik zal nog maar even rusten. Ik heb een gevoel dat het wel een lang gesprek gaat worden. Ik ga weet lekker liggen. Het eten hier is echt heerlijk, geen idee of ik dat al gezegd heb of niet maar goed.

Blijkbaar ben ik weer in slaap gevallen want ik word wakker gemaakt door miku. Soort van dan, haar stem is zo zacht dat ik er rustig doorheen zal kunnen slapen. "Ben je klaar voor het gesprek Scott?" Ik knikt. En miku glimlacht. Ze helpt me nog een beetje met wat tips, maar ik weet dat ik van de meeste geen gebruik ga maken. Ik ben niet zo politiek of koninklijk of hoe je dat noemt.
En even later ben ik gekleed en klaar om te gaan. Ik begin al te lopen maar miku houdt me tegen. "Wacht eens Scott!" Roept ze. Ik haal een van me wenkbrauwen op. Miku pakt een soort flesje.  "Wat is dat?" Vraag ik. Miku schrikt. "Heb je nog nooit parfum gebruikt?" "Eh, nee"
"Oh, dat bed ik nog niet verwacht van een prins."
"Ik ben nog maar een jaar een prins hoor. Ik weet nog niet zo veel"
"Oke dat is waar, sorry Scott"
"Maakt niet uit, leg maar uit wat het is."
"Nou het is een geurtje. Zorgt ervoor dat je beter ruikt. En dat vind koning David vast fijn." Zegt ze glimlachend. Hm. Ik ben er niet mee eens. Ik hou. Van de geur van de wolven. "Is het perse nodig? Ik hou wel van mijn wolven geur."
"Oh geen zorgen Scott, het is niet heel erg. Het is voor 1 keer."
Ik twijfel maar knikt toch. Ze doet wat van het spul op me. Gadver, ik ruik nu echt vreemd. Zo rijk en verwend. Agh, deze ene keer kan geen kwaad toch? Ik ga Yasmine en Vay zien. Zullen hun ook zo opgetut? Ik ben benieuwd. Eerlijk, ik weet niet of ik het leuk vind of niet. Maar er zijn nadelen maar ook voordelen. Agh ik kan nu niet meer terug hè? Zeker van niet.