Masked Glamour

Chapter Six

Ferula

“Maraming salamat,” usal ko habang nakatingin sa asul na ibon sa aking palad. Bahagya niyang iginalaw ang kanyang ulo bago tuluyang lumipad palayo.

Ilang ibon na at mga paru-paro ang nautusan kong bumalik sa gubat. Umaasang mahahanap nila ang nawala kong anklet. Pero hanggang ngayon ay wala pa rin. Halos limang araw na rin ang nakalipas. Nautusan ko na rin silang magtungo sa loob ng kweba pero wala rin sipang natagpuan. Minsan na akong naglakas-loob na bumalik sa gubat para ako mismo ang maghanap pero maging ako mismo ay bigo rin.

Malalim akong napabuntung-hininga bago muling bumalik sa loob ng aking bahay. Sumalampak ako sa sofa bago inabot ang remote at binuksan ang maliit na telebisyon na nakadikit sa pader sa aking harapan.

Inihiga ko ang aking katawan sa sofa habang nanonood. Marahil sa maghapong trabaho at pagod din sa paghahanap ng nawawala kong anklet ay hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.

Nagising na lamang ako sa kalabog mula sa labas ng bahay. Agad akong napabangon matapos maalimpungatan. Isinara ko ang nakatulugan kong telebisyon bago tumayo at tinungo ang kusina para maghapuan.

Napahinto ako ng tuluyan akong makarating sa kusina at napakunot ang noo ng muling makarinig ng kalabog. Kasunod niyon ang hindi nakatakas sa aking pandinig na daing na tila may inindag sakit.

Dali-dali akong sumilip sa may bintana ng kusina at agad nanlaki ang aking mga mata ng makita ang isang pigura na nakahandusay sa lupa. Agad akong napalabas upang sumaklolo.

A gasp escaped from my lips when I saw who it was. “Mr. Kryion!” I exclaimed his name when I saw him and the horrifying scene in front of me.

He's Mystia's regular customer in the shop. Iyong nakaiwan noon sa wallet niya sa shop.

“Mademoiselle,” he grunted as he clutched his left shoulder. Bakas ang dugo sa bahaging iyon ng kanyang katawan. Halos kalahati ng kanyang damit ay basa na ng kulay pulang likido.

“A-Ano po ang nangyari s-sa’yo?”

Kaagad akong lumuhod sa kanyang harapan. Iniangat ko ang aking kamay pero agad din iyong ibinaba dahil hindi ko alam kung saan ko siya hahawakan. Panay ang pagdaing niya dahil sa sakit.

He let out a deep breath and looked at his bleeding shoulder before looking up at me. “Some wolves attacked me,” aniya.

“Kaya n'yo po bang tumayo? Halika po sa loob, g-gamutin po natin muna iyong sugat n'yo.”

“Thank you, mademoiselle.”

I helped him stand up. He would grunt with every step he make. Slowly, we walked inside the house. I let him sat on the couch before I rushed to the kitchen to get my first aid kit.

Ginupit ko ang damit niya sa may bandang balikat kung saan nagdurugo. He flinched with the first touch of the cotton with alcohol. I blew the wound to ease the pain. Malalalim na paghinga ang ginagawa niya habang patuloy kong nililinis ang kanyang sugat.

“You’re such a soft-hearted person,” aniya. Nagtaas ako ng tingin sa kanya.

“Po?” I asked not getting what he is trying to talk to. Isa lang ang sugat sa balikat niya pero malalim iyon kaya sobra ang naging pagdurugo.

“You have the face of a brave and independent woman but deep inside you are a soft-hearted person.”

Napangiti ako bago tinapos ang paglalagay ng bulak sa kanyang balikat para hindi na iyon dumugo pa. That’s what my mother taught me. To be brave and independent but knows how to help others.