အစိမ်းရင့်ရောင် စာမျက်နှာ { Completed }

Do I miss something? 4

[Unicode]

ခြေလှမ်းတွေကို လှမ်းရင် ကောင်းမလား၊ မလှမ်းရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားရင်းနှင့်ပင် ရာမညဆောင်ရှေ့သို့ တရွေ့ရွေ့ ရောက်လာပြန်သည်။ တရားသူကြီးရှေ့ရောက်နေသော တရားခံတစ်ယောက်လို ပေးရမည်ကို မဝံ့မရဲလည်း ဖြစ်နေမိ၏။ သို့သော် ဒီကိစ္စတွင် အမှားလုပ်မိသူက သူတို့နှစ်ယောက်လုံး မဟုတ်သဖြင့် တော်သေး၏။

ထို့ထက် ပို၍ အခြေအနေ ကောင်းသည်က သောင်ယံ့နား၌ မည်သူမျှ ရှိမနေ။ အပင်ရိပ်အောက်ရှိ ခုံပေါ်၌ တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေ၏။

စိမ်းမြညိုသော ရွက်သစ်တွေ လှိုင်လှိုင်ဝေနေသည့် အပင်အောက်၌ မောရှမ်းမြေ၏ အလှတစ်ပါး ဖြစ်သော ယောကျ်ားပျိုတစ်ဦး ထိုင်နေသည်ကို စာဆိုတို့ ဖွဲ့နွဲ့ခဲ့ဖူးကြသလား လွမ်းလတ်နောင် မသိ။ အားမာန်ပါပါ လှမ်းလာသော သူ့ခြေလှမ်းများ အနည်းငယ် ရပ်တန့်သွားကာ ငေးမောမိသည်ကိုသာ သိသည်။

"သောင်ယံ"

သို့ရာတွင် ခေါ်လိုက်ရုံနှင့် ကျုံ့တက်သွားသော မျက်ခုံးအစုံနှင့် သူစိမ်းဆန်သော အကြည့်တို့ကို မြင်လိုက်ရချိန်တွင်တော့ အနည်းငယ် ခံပြင်းမိသွား၏။

မင်းရဲ့ဒီမျက်နှာက ငါ့တစ်ယောက်တည်း အတွက်လား သောင်ယံ။

"ဘာလာလုပ်ပြန်တာလဲ"

မတ်တပ်ရပ်လျက်မှ လက်ထဲ ပိုက်လာခဲ့သော ယွန်းသေတ္တာငယ်ကို ခုံပေါ်သို့ လွမ်းလတ်နောင် ချလိုက်သည်။

"ငါ မင်းဆီကို ပို့ခဲ့တယ် သောင်ယံ။ တစ်ပတ်ကို တစ်ခါ မင်းကို သတိရတိုင်း ငါ စာတွေ အရှည်ကြီး ရေးခဲ့တယ်။ အကြောင်း... အကြောင်း အမျိုးမျိုးကြောင့်သာ မရောက်ဖြစ်ခဲ့တာ"

"မင်း ဖွင့်ဖတ်ချင်လည်း ရတယ်။ လွှင့်ပစ်ချင်လည်း ရတယ်။ ဒီစာတွေအားလုံးက မင်းအပိုင်။ အဆုံးအထိ မင်းငါ့ကို မခေါ်နိုင် မပြောနိုင်၊ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူးဆိုရင် ငါဘယ်တော့မှ ဒီအဆောင်ရှေ့ကို ထပ်ခြေမချတော့ဘူး"

စိတ်ကို အဆုံးစွန်ထိ ချပစ်လိုက်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူကပဲ မှားသည်။ တစ်ချက်လောက်တော့ ဖုန်းဆက်ခဲ့သင့်၏။ တစ်ခါလောက်တော့ ပြန်ခဲ့သင့်၏။ ပထမနှစ်ကတည်းက သောင်ယံ ရန်ကုန်ကိုများ လာမည်လား ရှာဖွေခဲ့သင့်၏။