Strings of Regret

Chapter 29

Totoo nga talaga ang sinabi nila na kapag masaya ka ay sobrang dali ng takbo nang panahon kagaya nalang ngayon. Parang kahapon lang ako sumabak sa pagiging Grade 10 ngunit heto na ako't mag-momoving up. 

Everything has been going smoothly for the past months that it seems surreal at times. This happiness that I'm feeling for a long time made me anxious of what is about to come next. As much as I want to erase these pessimistic thoughts, its not that easy. 

The clock ticked too fast that its already April. I am wearing our usual blouse with streaks of maroon and a skirt with the same color partnered with white socks and my school shoes. The only thing added is the red and gold sash with our school name and logo on it. Ang senior high lang ang nagsuot ng toga sa ibabaw ng uniform nila. 

Sitting on this monoblock chair while my mind is wandering, I cannot believe that I have come this far. Puno ng kagalakan ang puso ko at ramdam ko na malayo pa talaga ang mararating ko kapag ipigpatuloy ko ang determinsayong makamit ang pangarap at matulungan sila Mama. 

The ceremony proceeded. Nagsimula ng magsalita ang Master of Ceremonies doon at nagbigay ng speech ang principal at iba pang inimbitahang importanteng mga tauhan na nakaupo sa stage. Inuna ang pag-anunsyo ng mga Top Achievers mula grade 7 to 9. Nang natawag ang pangalan ko bilang 3rd sa over all ranking, agad na tumayo sina Mama at Papa para samahan ako sa stage. 

  "Congratulations!" aniya ng subject teachers namin kasi ang adviser ko ang nakatayo sa podium ngayon. 

  "Thank you, Ma'am, Sir!" 

Sinabitan ako ng medal ni Mama at si Papa naman ang naglahad ng certificate ko. Kita kong nakatayo si Renan sa harap dala-dala ang cellphone ni Mama para kuhanan kami ng larawan. 

  "Congratulations anak!" sabay na pagbati nina Mama at Papa nang makababa na kami sa stage. 

  "Thank you." 

Bumalik naman agad ako sa upuan ko at ganoon din sina Mama na nakaupo sa may likuran namin kung saan nandoon din ang ibang mga magulang na nag-aabang. 

It was a bittersweet moment that I will not forget. I am happy that another chapter of my life unfolds but at the same time sad because I'll be away of my friends. Si Cassi ay sa syudad na mag-aaral habang sa ibang unibersidad na din si Sabrina. Hindi ko na alam kung kailan uli kami magsasama-sama. Our friendship will remain the same of course and I should be happy about this as it just reminds me that we have our own life to live and that we will eventually need to part ways but each one of us will stay in our hearts. Hindi naman kami namamaalam sapagkat alam naming babalik din naman kami sa landas na ito, ang aming pagkakaibigan. 

Mabagal man ang daloy ng seremonyas para sa iba ngunit taliwas iyon sa akin. Every moment counts and is granted with bountiful of memories along the way. May maliit na selebrasyong hinanda si Mama sa bahay at nagsalu-salo kami kasama na rin ang mga Tita at Tito ko at mga pinsan. Kahit sila Lola at Lolo ay dumalo rin kaya nagulat ako. 

Kasalukuyan akong nakikipagtawanan sa mga pinsan ko na gustong makipag-inuman ngunit sinasaway nina Tita. Tumunog ang cellphone ko kaya tinignan ko iyon at nakitang tumatawag si Reese. Nagpaalam muna akong lumabas saglit para sagutin iyon.